της Σοφίας Γιαννακά
Δεν καταλαβαίνω πραγματικά τι εξυπηρετεί τον Αλέξη Τσίπρα να αναμοχλεύει με ένα βιβλίο τις μαύρες στιγμές της διακυβέρνησής του.
Αν θεωρεί ότι έχουμε καλές αναμνήσεις από την εποχή που έκανε δίδυμο με τον Καμμένο και θέλει να μας τα φρεσκάρει, τότε κάνει λάθος. Αν, πάλι, ο Τσίπρας έχει πέσει θύμα της απατηλής αίσθησης που έχουν οι περισσότεροι πολιτικοί, που πιστεύουν ότι είναι αγαπητοί στον κόσμο και το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ τους, τότε δύο φορές λάθος.
Στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας θέλει να ξεχάσει αυτά με τα οποία καταπιάνεται ο συγγραφέας: το δημοψήφισμα, τη Novartis, τον Παππά, την πόλωση, το διάχυτο μίσος, τα μέλια με Κουφοντίνα, τους κουτσαβακισμούς υπουργών του. Σημειωτέον ότι σε κάποιο σημείο ο ίδιος ο Τσίπρας αποκαλεί τους πρώην υπουργούς του «γραφικές καρικατούρες»... Συγκεκριμένα, για τον Λαφαζάνη και τη Βαλαβάνη γράφει ότι «ο Μεντβέντεφ τους κοιτούσε και γελούσε». Τρομερό κάποιος να εξευτελίζει ανθρώπους που τους είχε υπερυπουργούς. Πιστεύοντας, προφανώς, ότι ο ίδιος βγαίνει από το κάδρο, παρότι ήταν ο ηγέτης τους.
Ένας πρώην πρωθυπουργός αφιερώνει λοιπόν 700 σελίδες για να αναψηλαφήσει μια καταστροφή, τη διακυβέρνησή του. Και αυτοθαυμάζεται, επιπλέον, για τα πεπραγμένα του. Κάθεται ο Τσίπρας σε ένα στούντιο και περιγράφει (με αισθησιακή φωνή) τις δραματικές μέρες που έζησε η Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού. Και ενώ εκείνος ξεχειλίζει από αυτολατρεία, εμείς ανατριχιάζουμε. Γίνεται αφηγητής της καταστροφικής ιστορίας στην οποία πρωταγωνίστησε. Και ενώ προσπαθεί να εξιλεωθεί ή να χρυσώσει το χάπι για τα αλλεπάλληλα σφάλματά του, γράφοντας με έναν τρόπο επικολυρικό και αμπελοφιλοσοφικό, οι αναγνώστες τρέμουν ενθυμούμενοι τα όσα θλιβερά και επικίνδυνα έζησαν επί κυβέρνησής του.
Αντί λοιπόν ο Τσίπρας να αποσιωπήσει την περιπέτεια στην οποία μας υπέβαλε το 2015 και να κάνει ένα πιο ήρεμο comeback στην πολιτική, αντίθετα προσπαθεί να την εξωραΐσει και την περιγράφει ως ηρωικό έπος! Επιχειρεί, δηλαδή, να μας πουλήσει την πιο μαρτυρική πενταετία της πρόσφατης Ιστορίας και σε πολυτελές χαρτί, για 28 ευρώ. Φυσικά, μας παρουσιάζει μια αλυσίδα από αποκρύψεις και αναλήθειες. Για παράδειγμα, ήταν το δημοψήφισμα του 2015 καταστροφικό και διχαστικό; Ναι, θα έλεγε η συντριπτική πλειοψηφία σήμερα. Όχι, ισχυρίζεται ο Τσίπρας στο πόνημά του, ήταν σωτήριο! «...Λειτούργησε ως καταλύτης για νέες καλύτερες συνθήκες στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης», γράφει. Αποσιωπά, φυσικά, το φέσι που επέβαλε στη χώρα μας με το τρίτο μνημόνιο. Και αποκρύπτει τις δικές του ευθύνες. Ένας καπετάνιος που έριξε το πλοίο στα βράχια μια φορά, μας καλεί ξανά σε ταξίδι, που λέει και ο Μητσοτάκης.
Αυτό που για τον Τσίπρα είναι καμπάνια και πολιτικό μάρκετινγκ ώστε να επιστρέψει στα πράγματα, για εμάς σημαίνει capital controls, ανασφάλεια, φόβος και, τελικά, ένας λογαριασμός που θα τον πληρώνουμε για άλλα εκατό χρόνια. Η αγωνία για όσα ζήσαμε επί των ημερών του, δύσκολα θα καλυφθεί με τα τρέιλερ, τα audiobooks και τη μουσική υπόκρουση. Δεν θα είναι εύκολο για τον Τσίπρα να τους κάνει όλους να καταπιούν το ίδιο παραμύθι, για δεύτερη φορά. Οι αναμνήσεις μιας θλιβερής εποχής δεν επιδέχονται rebranding.