του Άγγελου Κωβαίου
Πέρασε λίγο στα ψιλά, σχεδόν σαν υπόλειμμα μία δυσάρεστης ανάμνησης - όπως συνήθως συμβαίνει με αυτά τα πράγματα. Όμως δεν ήταν καθόλου λίγοι εκείνοι που θυμήθηκαν από μόνοι τους: Πριν από έξι χρόνια, στις 5 Ιουλίου του 2015 διεξαγόταν εκείνο το θλιβερό δημοψήφισμα, που παρ’ ολίγον να οδηγήσει τη χώρα στο γκρεμό.
Το ενδιαφέρον είναι ότι η άτυπη επέτειος, συνέπεσε με την αδιάφορη σε γενικές γραμμές συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Πλην όμως, σχεδόν κανένας δεν εμφανίστηκε να πανηγυρίσει για το 62% των παραπλανημένων, που τελικά αγνοήθηκε και κατέληξε από τα τσάμικα στο Σύνταγμα, να προσπαθεί να δικαιολογήσει το πώς φτάσαμε σε ένα ακόμη μνημόνιο.
Πέραν όλων άλλων, το ενδιαφέρον είναι η αναζήτηση μίας πολιτικής ερμηνείας των αριθμών. Τι έγινε εκείνο το 62%, που ο Τσίπρας νόμιζε ότι εκφράζει την πολιτική του κυριαρχία; Προφανώς και δεν έγινε τίποτε. Αποδεικνύεται ότι ήταν ένα συνονθύλευμα ακροδεξιών, αριστερών, αντιευρωπαϊστών, ψεκασμένων, κολλημένων στα ιστορικά μας δράματα, αλλά και κάποιων ας πούμε λογικών, που απλώς δεν μπορούσαν να απαντήσουν «ναι» σε εκείνη την τρέλα.
Τελικά, το 62% δεν ήταν τίποτε. Απλώς μια φωτογραφία της περιπετειώδους διάθεσης των Ελλήνων, όπως έλεγε ο Βαγγέλης Βενιζέλος.