Πρόκειται για ένα σύνδρομο που πρωτομελετήθηκε πολύ πρόσφατα στην Αμερική , μόλις το 2014. Ουσιαστικά αναφέρεται στην κατάσταση κατά την οποία υπάρχει στο άτομο η διάχυτη και σχεδόν μόνιμη ανησυχία ότι οι άλλοι ζούνε μια πολύ ικανοποιητική εμπειρία από την οποία το ίδιο απουσιάζει. Έχει δλδ με απλά λόγια τον φόβο ότι πάντα κάτι χάνει από τα «ωραία» πράγματα που ζούνε οι γύρω του. Φυσικά ως σύνδρομο ενισχύεται πολύ από τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και την φιλοσοφία τους που εστιάζει στο φαινομενικά κι επιφανειακά ωραίο.
Οι εκφράσεις του συνδρόμου FOMO είναι πολλές. Και ουσιαστικά κάθε έκφρασή του είναι μια κυρίαρχη σκέψη μας.
Έτσι εάν η κυρίαρχη σκέψη μας είναι η «ήταν λάθος επιλογή» τότε αναφερόμαστε σε ένα αυτοπροκαλούμενο άγχος και μια αμφισβήτηση στην εμπιστοσύνη των αποφάσεών μας. Κι αυτό μπορεί να αφορά μεγάλες και μικρές αποφάσεις. Η μόνιμη ερώτηση προς τον εαυτό μας σε αυτήν την περίπτωση είναι «κι αν έκανα/ διάλεγα το άλλο;»...
Εάν η κυρίαρχη σκέψη μας είναι κάτι σαν «περνάνε τέλεια και εγώ δεν είμαι εκεί» τότε αναφερόμαστε στον φθόνο και την ζήλεια που συνδυάζει το αίσθημα κατωτερότητας με την αγανάκτηση και τον θυμό. Κατεβάζουμε τα επίπεδα αυτοεκτίμησης μας και νοιώθουμε αδύναμοι να βρούμε το θάρρος για κάθε επόμενη ευκαιρία
Εάν η κυρίαρχη σκέψη μας είναι «δεν με κάλεσαν, είμαι αποτυχημένος» τότε αναφερόμαστε σε ένα αίσθημα ανεπάρκειας και έλλειψης συνεκτικότητας με τους γύρω μας , η οποία πολλές φορές προσπαθεί να καλυφθεί μέσα από τα socialmedia, ανακυκλώνοντας έτσι το πρόβλημα.
Πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το σύνδρομο FOMO;
Καταρχήν θα πρέπει να εξετάζουμε τι μας ανακοινώνεται από τους ανθρώπους γύρω μας και τι σκοπό έχει. Αυτονόητο είναι ότι οι άνθρωποι δεν προβαίνουν σε ανακοινώσεις σχετικά με τις δυσκολίες τους ή τα προβλήματα τους, οπότε η τελική εικόνα που λαμβάνουμε είναι μια στρεβλή κι επίπλαστη εικόνα.
Να αποδεχτούμε ότι η ζωή είναι καλές, λιγότερο καλές αλλά και κακές στιγμές. Εάν όλες οι εμπειρίες μας ήταν εμπειρίες αιχμής, τότε θα έπαυαν να είναι σημαντικές. Το ωραίο σε κάθε εμπειρία είναι η υποκειμενικότητά της.
Τέλος να χρησιμοποιούμε τα κοινωνικά μέσα ως τρόπο διαμοιρασμού κοινών ενδιαφερόντων κι απόψεων , κι όχι ως υποκατάστατο ζωής. Η σύνδεση με την απόσυρση από δραστηριότητές δεν είναι σύνδεση, αλλά αποκοπή.