Έχοντας το προνόμιο της μεγάλης ηλικίας, έχω ακούσει πολλά ανέκδοτα. Ένα από αυτά τεσσαρακονταετίας και βάλε, και λίγο αλλαγμένο είναι το παρακάτω.
Ο μικρός ρωτάει τον μπαμπά του:
Ο μπαμπάς του λέει:
-Θα προσπαθήσω να σου το εξηγήσω:
Εγώ φέρνω χρήματα, οπότε είμαι η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η μαμά σου τα διαχειρίζεται, οπότε είναι η κυβέρνηση.
Φροντίζουμε εσένα οπότε είσαι ο λαός.
Η υπηρέτρια είναι η εργατική τάξη.
Το νεογέννητο αδελφάκι σου είναι το μέλλον. Τώρα, σκέψου τα αυτά και πες μου.
Αργότερα εκείνο το βράδυ, ο μικρός ξυπνάει επειδή το μωρό κλαίει ασταμάτητα. Νευριασμένος, προσπαθεί να ξανακοιμηθεί αλλά δεν τα καταφέρνει επειδή τον έπιασε η γνωστή νυχτερινή πείνα. Σηκώνεται για να δει αν μπορεί να ησυχάσει το μωρό και το βρίσκει με την πάνα του χεσμένη. Έτσι, πηγαίνει στο δωμάτιο των γονιών του. Εκεί βρίσκει την μητέρα του να κοιμάται βαθιά, ενώ ο πατέρας του λείπει. Κατόπιν πάει στο δωμάτιο της υπηρέτριας. Βρίσκοντας την πόρτα κλειδωμένη, κοιτάζει στην κλειδαρότρυπα και βλέπει τον πατέρα του στο κρεβάτι μαζί της. Παρατάει λοιπόν κάθε προσπάθεια και γυρίζει στο κρεβάτι του όπου τελικά καταφέρνει να ξανακοιμηθεί.
Το επόμενο πρωί, ο μικρός λέει στον πατέρα του:
-Μπαμπά, νομίζω ότι καταλαβαίνω τα πάντα!
-Αυτό είναι σπουδαίο, του λέει εκείνος,. Για πες μου τι κατάλαβες;
Και ο μικρός απαντά:
-Λοιπόν, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση πηδάει την εργατική τάξη, η κυβέρνηση κοιμάται βαθιά, ο λαός πεινάει και το μέλλον είναι μέσα στα σκατά.