Λίγα συγκροτήματα κατάφεραν να μείνουν στη μνήμη των ακροατών τους ως ένα συγκρότημα που έβγαλε μόνο καλά τραγούδια. Για τους λάτρες των στατιστικών κατάφεραν ανάμεσα στο 1977 και το 1982 να έχουν 18 συνεχόμενα top40 σινγκλ στα βρετανικά τσαρτ, συμπεριλαμβανομένων και τεσσάρων που πήγαν στην πρώτη θέση. Αυτό εξηγεί γιατί οι The Jam εξακολουθούν να θεωρούνται ένα «θρυλικό» συγκρότημα και δεν επισκιάστηκαν ποτέ από την υπερσαρακονταετή πλέον – και ιδιατέρως αξιόλογη – προσωπική καριέρα του Πολ Γουέλερ.
Σίγουρα, η στιχουργική οξύτητα και συνθετική ευστροφία όπως και η ερμηνευτική ικανότητα του ίδιου του Γουέλερ ήταν καθοριστική, καθώς μπόρεσε πολύ νωρίς να δείξει ότι οι Jam δεν ήταν απλώς ένα ακόμη πανκ συγκρότημα – και σίγουρα ο ορίζοντάς τους δεν περιοριζόταν στην αναβίωση των mods, ακόμη και εάν υιοθέτησαν στην αρχή την αισθητική, από τα κουστούμια μέχρι τους φόρους τιμής στα συγκροτήματα της δεκαετίας του 1960 όπως οι Kinks. Γι’ αυτό και μπόρεσαν να γίνουν η φωνή μιας της γενιάς που έβλεπε το μέλλον της γίνεται όλο και πιο γκρίζο στα πρώτα χρόνια της Θατσερικής Βρετανίας.
Όμως, οι Jam δεν ήταν ποτέ μόνο ο Γουέλερ, και ας ήταν υπεύθυνος για τους στίχους, άρα και το στίγμα. Και αυτό γιατί ο ήχος των Jam, αυτός ο εξαιρετικά πυκνός ήχος που ώρες ώρες σε κάνει να μην πιστεύεις ότι ακούς ένα τρίο, δεν θα ήταν ο ίδιος χωρίς τη rhythm section του Μπρους Φόξτοουν στο μπάσο και του Ρικ Μπάκλερ στα ντραμς.
Και εάν ο Φόξτοουν μπορούσε όχι απλώς να υπογραμμίζει αλλά και κάποιες στιγμές να ηγείται του ήχου, ο Μπάκλερ ήταν αυτός που έδινε ένα ρυθμό ταυτόχρονα στιβαρό αλλά και πλούσιο. Ακούστε για παράδειγμα την εισαγωγή στο Eton Riffles, αυτό το εξαιρετικό ανάθεμα στο βρετανικό ταξικό σύστημα για να καταλάβετε.
Ούτε θα μπορούσαν οι Jam να αποδώσουν φόρο τιμής στους Μπιτλς σε τραγούδια όπως το Start! xωρίς τη συμβολή του Μπάκλερ που έπρεπε να αναμετρηθεί με τη βαριά κληρονομιά του Ρίνγκο Σταρ στο Taxman. Και ακόμη και όταν ο Γουέλερ έκανε τη στροφή σε έναν ήχο που ορίζοντα είχε περισσότερο τη Northern Soul παρά το ροκ, πάλι ο Μπάκλερ μπορούσε αυτό να το υποστηρίξει και ας φαινόταν ότι ούτε αυτός ούτε ο Φόξτοουν συμπαθούσαν ιδιαίτερα αυτή τη στροφή.
Μεγάλη καριέρα ο Μπάκλερ σαν μουσικός δεν έκανε μετά τους Jam αν και έπαιξε και σε άλλα συγκροτήματα, ενώ για χρόνια μαζί με τον Φόξτοουν έπαιζαν τραγούδια της παλιάς του μπάντας. Δεν έφυγε από το Γουόκινγκ, την πόλη του Σάρεϊ όπου δημιουργήθηκαν οι Jam, ασχολήθηκε με την ξυλουργική, έγραψε βιβλία για την ιστορία των Jam, μανάτζαρε μπάντες, αλλά ποτέ δεν ξέχασε ότι για κάποια χρόνια ήταν το ένα τρίτο μιας από τις καλύτερες μπάντες στον πλανήτη. Ούτε το ξεχνούν εκατομμύρια άνθρωποι που λάτρεψαν και λατρεύουν τους Jam.
Ο Ρικ Μπάκλερ «έφυγε» στις 17 Φεβρουαρίου του 2025, ύστερα από σύντομη ασθένεια.