Όμως σε αντίθεση με το βιβλίο του πρώην υπουργού Οικονομικών, οι ισχυρισμοί του πρώην υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης —μη γελάτε, αυτός ήταν ο τίτλος του χαρτοφυλακίου του— έχουν προκαλέσει μια ευρύτερη αναστάτωση στο πολιτικό σύστημα. Διότι αν τα περί «προδοσίας» του τάχα μου ηρωικού «Οχι» του δημοψηφίσματος από τον Αλέξη Τσίπρα έχουν χιλιοειπωθεί και εξοφληθεί πολιτικά, τα όσα υποστήριξε για συμφωνία του προέδρου ΣΥΡΙΖΑ με τα άλλα κόμματα της τότε αντιπολίτευσης τον Αύγουστο του ’15, αποτελούν ένα σοκ, καθώς φωτίζουν ένα γκρίζο σημείο εκείνων των εφιαλτικών ημερών: τον ρόλο που διαδραμάτισαν στην κρίση τόσο η ΝΔ (ένα μέρος της τουλάχιστον), όσο και το Κίνημα Αλλαγής, που τότε ήταν ακόμη ΠΑΣΟΚ —με το Ποτάμι ουδείς ασχολείται.
Οχι ότι ο κ. Λαφαζάνης, χαρίζεται στον άλλοτε κομματικό του σύντροφο. «Ο Αλέξης Τσίπρας είναι τακτικιστής και το κύριο που τον ενδιαφέρει είναι η καρέκλα της εξουσίας και η καρέκλα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, με τη φιλοδοξία να επανέλθει, υποτίθεται, στην εξουσία. Για μένα ο Αλέξης Τσίπρας έχει τελειώσει πολιτικά, δεν έχει μέλλον. Και όσο είναι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα βαρίδι γι’ αυτό το κόμμα. Αυτή τη στιγμή ο Τσίπρας είναι θείο δώρο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, διότι δεν υπάρχει αντιπολίτευση στη χώρα», είπε σε promo συνέντευξή του στο Radio North 98 της Θεσσαλονίκης.
Αλλά σε κάθε περίπτωση, αυτό που έως τώρα αποτελούσε μια ενδοοικογενειακή διαφορά της Αριστεράς —τα αδελφικά μίση είναι τα χειρότερα και πού να ακούσει κανείς τι καταλογίζει στον τέως Πρωθυπουργό η πρώην Πρόεδρος της Βουλής και επίσης κομματική του σύντροφος κάποτε, Ζωή Κωνσταντοπούλου— μετεξελίχθηκε σε ένα πιο ευρύ πολιτικό ζήτημα. Μια προβληματική ενέσκυψε για το πώς και τι έγινε στη χώρα τις ζοφερές εκείνες ημέρες που ακολούθησαν το δημοψήφισμα του Ιουλίου ’15· και πώς οδηγηθήκαμε τελικά στην ανανέωση της λαϊκής εντολής στην πολιτική τερατογένεση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Προ ημερών ο Ηλίας Κανέλλης στα «Νέα» παρατήρησε πως η εκδοχή Λαφαζάνη επιβεβαιώνει μεν «ότι η δημοκρατική αντιπολίτευση (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να μείνει η χώρα στην ΕΕ», όμως επεσήμανε ότι ακόμα δεν γνωρίζουμε «το γιατί η χώρα διασώθηκε με την αντιπολίτευση να δίνει λευκή κάρτα στον κ,. Τσίπρα, να εξαπατήσει εκ νέου τους πολίτες στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015».
«Και χρειάζεται να το μάθουμε. Είναι στοιχειώδης υποχρέωση της πολιτείας προς τη δημοκρατία και τις αρχές της. Διότι αν δεν μάθουμε καθαρά τι συνέβη, η Δημοκρατία θα μπορούσε να βρεθεί εκ νέου όμηρος μιας επόμενης εφόδου των λαϊκιστών εναντίον της. Κι αυτό, τώρα που ξέρουμε, οφείλουμε να το αποτρέψουμε», συμπλήρωσε.
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Διότι οι διαψεύσεις που ακολούθησαν, ναι μεν απέρριψαν τα περί συμφωνίας για συγκυβέρνηση ως οργιάζουσα φαντασία του κ. Λαφαζάνη, αλλά δεν φώτισαν περισσότερο τι συνέβη ιδίως εκείνες τις ημέρες πριν και μετά τη δραματική ψηφοφορία για το 3ο μνημόνιο στη Βουλή, τότε δηλαδή που ο ΣΥΡΙΖΑ απώλεσε τη δεδηλωμένη.
Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο οποίος εμφανίστηκε από τον κ. Λαφαζάνη να έχει προτείνει και τον Γιάννη Δραγασάκη ως Πρωθυπουργό κοινής αποδοχής σε μια ενδεχόμενη συγκυβέρνηση, είπε μεταξύ άλλων: «Δεν υπήρξε καμία συμφωνία για συγκυβέρνηση, όπως κάποιοι θέλουν να λένε, γιατί εμείς παρασύραμε, αν θέλετε, τον Τσίπρα. Αυτός έκανε την κωλοτούμπα, ας μου επιτραπεί ο όρος, όπως τον κατηγορούν οι εκ των έσω δικοί του άνθρωποι. Εμείς δεν ψηφίσαμε μνημόνιο, εμείς ψηφίσαμε συμφωνία, στόχους, να μείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη. Και όλες οι εξέχουσες προσωπικότητες του χώρου μας, αλλά και ευρύτερα κι από το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, που ήταν φιλοευρωπαϊκά κόμματα, είχαν ταχθεί με δηλώσεις “υπέρ”. Αρα, δεν ήταν ανάγκη να γίνει κάποια συμφωνία για να ψηφίσουμε. Εμείς ψηφίσαμε γιατί το πιστεύαμε και έτσι μείναμε στην Ευρώπη».
Από το Κίνημα Αλλαγής, διάδοχο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, διάδοχο του τότε ΠΑΣΟΚ είπαν, μέσω του Παύλου Χρηστίδη: «Ούτε υπήρξε, ούτε μπορούσε να υπάρξει συζήτηση με τον κ Τσίπρα για συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ σε κυβέρνηση μαζί του. Μόνο η δημόσια πρόταση να μη γίνουν εκλογές, τουλάχιστον, έως ότου η οικονομία διαφύγει οριστικά τον κίνδυνο και η Ελλάδα πατήσει ξανά, σε στέρεο έδαφος. Πρόταση που ο κ. Τσίπρας αρχικά αποδέχθηκε, ενώ στη συνέχεια τυχοδιωκτικά έπραξε το αντίθετο».
Ομως κάποια σημαντικά κενά παραμένουν και —έστω φαντασιόπληκτος— ο κ. Λαφαζάνης μας τα θύμισε με τρόπο εμφατικό. Μετά από εκείνη τη δραματική ψηφοφορία, τα ξημερώματα της 14ης Αυγούστου, όταν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι έπραξαν το εθνικό καθήκον τους και έδωσαν τις ψήφους εκείνες που χρειαζόταν η υπό διάλυση πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για να ψηφιστεί το 3ο μνημόνιο και να σωθεί η χώρα, ο κ. Τσίπρας έλεγε ότι θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, μόλις ολοκληρωθούν και οι διαδικασίες της συμφωνίας, συμπεριλαμβανομένης της εκταμίευσης της πρώτης δόσης στις 20 του μήνα. Μαντέψτε: Στις 20 του μήνα ο κ. Τσίπρας δεν ζήτησε καμία ψήφο εμπιστοσύνης, παραιτήθηκε και οδήγησε τη χώρα σε εκλογές-εξπρές τις οποίες κέρδισε παραμένοντας στην εξουσία για άλλα τέσσερα χρόνια.
Οπως ο ίδιος ο κ. Τσίπρας έχει πει, είχε ενημερώσει από τις 6 Αυγούστου τον Φρανσουά Ολάντ, τότε πρόεδρο της Γαλλίας, ότι σκόπευε να οδηγήσει τη χώρα σε νέες εκλογές, τις τέταρτες σε τρία χρόνια. Τρόπον τινά είχε πάρει την έγκριση του γάλλου ηγέτη, που είχε αναλάβει προσωπικά τη διάσωση της Ελλάδας μετά το αυτοκτονικό δημοψήφισμα.
Ο Ολάντ από το Παρίσι, το ήξερε εβδομάδες πριν, αλλά στην Αθήνα οι υπόλοιποι νόμιζαν ότι ο κ. Τσίπρας θα τους ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης και εκείνοι θα του την παρείχαν και θα προχωρούσαμε ως έχει έως ότου ορθοποδήσουμε…
Εντάξει, δεν τους «ενέπαιξε» ο κ. Τσίπρας όπως είπε ο κ. Λαφαζάνης, είναι βαριά η λέξη. Αλλά σίγουρα τους παγίδευσε. Τόσοι ήταν. Και έτσι ανανέωσε την εξουσία του, με όσα αυτό σήμανε για την πορεία της χώρας που μπήκε σε μια πολύχρονη περίοδο κυριαρχίας του λαϊκισμού, ηγεμονίας Πολάκηδων και Καμμένων.