.jpg)
«Μας έλεγε Μερκελιστές και τώρα χαίρεται που η Μέρκελ μίλησε καλά για αυτόν και θέλει να παρουσιάσει τον εαυτό του για ευρωπαϊστή»: το έλεγε στέλεχος του ΠΑΣΟΚ για τον Αλέξη Τσίπρα. Είναι όμως και η γνώμη όσων μίλησα εντός και εκτός ΝΔ μετά το πιο αποτυχημένο rebranding από το 2002 και την Vanilla Coke.
Το rebranding του Τσίπρα συνεχίζει μια προσπάθεια που ξεκίνησε με τον Στέφανο Κασσελάκη. The Great Left Hope από τα Χάμπτονς που μια μέρα από το πουθενά ανακάλυψε ότι είναι αριστερός και έγινε αρχηγός στον ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα προβληματίζεται στη Λυκόβρυση αν καλύτερα θα ήταν να έψαχνε το μέλλον του στην ΝΔ.
Η μοίρα των αρχηγών είναι σκληρή. Οχι μόνο για τους ίδιους αλλά και για τους συνεργάτες τους. Οι αρχηγοί των κομμάτων είναι κάτι σαν τους μαχαραγιάδες. Οταν «πεθαίνουν», τα στελέχη τους όπως οι μαχαρανές καίγονται μαζί τους στην πυρά. Το αποτέλεσμα είναι ότι για να επανέλθουν στην επικαιρότητα πιέζουν πρώην αρχηγούς κομμάτων να δραστηριοποιηθούν. Συνέβη πρόσφατα με τον Αντώνη Σαμαρά ο οποίος όμως παρά το ταπεραμέντο του συγκρατήθηκε.
Το ερώτημα είναι αν θα συμβεί το ίδιο και με τον Τσίπρα. Οχι με τους οπαδούς του αφού τέτοιο πράγμα μάλλον δεν υπάρχει, αλλά με τα Μέσα που τον στήριξαν, τον στηρίζουν και θα τον στηρίξουν και χρειάζονται δράση. Καθημερινή αν είναι δυνατόν –και με τον Αλέξη Τσίπρα να μην έχει κόμμα θα πρέπει να δημιουργήσει ένα ή να βρει κάποιο άλλο για να δραστηριοποιήσει. Μόνο που τα κόμματα είναι πεπερασμένα.
Οι συνιστώσες και η εναλλακτική Αριστερά ανήκουν στο απώτερο παρελθόν και τα rebranding στα Χάρβαρντ δείχνουν ότι άλλοι είναι οι στόχοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Φάμελλου και η Νέα Αριστερά του Χαρίτση θα μπορούσαν να είναι συνιστώσες του παλιού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι κόμματα εξουσίας.
Στο κεφάλαιο «κόμματα των άλλων» στο ΠΑΣΟΚ χρειάζονται ψηφοφόρους και όχι δελφίνους. Αλλωστε, ο αύξων αριθμός στην ουρά διαδοχής του αρχηγού είναι διψήφιος.
Στην Πλεύση Ελευθερίας το περισσότερο που θα μπορούσε να ελπίζει είναι η Ζωή να του δώσει την θέση του Μπιμπίλα.
Η ΝΔ θα μπορούσε να είναι μια εκκεντρική επιλογή. Δεν έχω αμφιβολία ότι αρχικά θα εκπλήξει, αλλά κάποιος θα βρεθεί για να πει «το 2015 μετά το δημοψήφισμα ο Αλέξης έλεγε για την ΝΔ τα καλύτερα».
Ανεξάρτητοι και μεμονωμένοι υπάρχουν. Κάποιοι διαχρονικές αξίες τύπου Σπηλιωτόπουλου και Αντώναρου πρέπει να είναι εύκαιρες. Με την πείρα τους θα προσφέρουν όσα ο Μαρτσέλο στον Ολυμπιακό.
Και αν τα προηγούμενα ακούγονται υπερβολικά, το rebranding του Τσίπρα σαν σωτήρα της Ελλάδας από το δημοψήφισμα, που ο ίδιος έκανε, τι είναι ;
Et maintenant, που τραγούδαγε και ο μακαρίτης ο Ζιλμπέρ Μπεκώ. Και τώρα; Ο Τσίπρας και οι υποστηρικτές του θα κάνουν μια αποτίμηση μετά την πρώτη κρούση.
Αν το ερώτημα είναι αν η Ιστορία μπορεί να ξαναγραφτεί η απάντηση είναι ότι γίνεται. Μπορεί να γίνει από έναν λαό από συμφωνεί να αναθεωρήσει την Ιστορία του. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ με τα «εμείς ή αυτοί» και το δημοψήφισμα δεν δημιούργησε εθνικά μέτωπα ή την Ιστορία που χάνεται στην αχλή του μύθου. Το 2015, δυστυχώς για τους rebranders είναι πολύ κοντινό και τραυματικό για να ντυθεί με τον μανδύα της νοσταλγίας.