.jpg)
Το Παλαιστινιακό συγκινεί και όσους δεν πιστεύουν σε πατρίδες. Για την Κύπρο όμως, σιωπή: ούτε για την εθνοκάθαρση, ούτε για την κατοχή, ούτε για τον αποικισμό των κατεχομένων.
Δρ. Τάσος Χατζηαναστασίου, Αρθρογράφος
Δρ Ιστορίας των Βαλκανίων
Είναι γεγονός κι ίσως αυτό κάποτε στο μέλλον απασχολήσει τους ειδικούς ότι το Παλαιστινιακό συγκινεί και κινητοποιεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο διεθνές ζήτημα, από οποιαδήποτε άλλη σύγκρουση εθνικού χαρακτήρα και το, πιο ενδιαφέρον, ακόμη και χώρους που θα απέρριπταν χωρίς δεύτερη συζήτηση την ύπαρξη εθνικών προβλημάτων ως εθνικιστικών.
Άνθρωποι και πολιτικοί χώροι που δεν πιστεύουν σε πατρίδα, ζητούν πατρίδα για τους Παλαιστίνιους ενώ άλλοι που τοποθετούνται στην ακριβώς αντίθετη πλευρά υιοθετούν ακόμη και το αίτημα για διάλυση του κράτους του Ισραήλ ακόμη κι αν αυτό σημαίνει την πλήρη επικράτηση του Ισλάμ και μάλιστα στην πιο φανατική εκδοχή του.
Ούτε το ιρλανδικό, ούτε το κουρδικό, ούτε το βασκικό, ούτε οι Αρμένιοι, καλά δε συζητάμε για τα ελληνικά εθνικά ζητήματα, όπως η τουρκική κατοχή στην Κύπρο, οι απειλές σε Αιγαίο και Θράκη και η αναγνώριση της γενοκτονίας του μικρασιατικού ελληνισμού, ούτε η Ουκρανία. Μόνο και μάλιστα διαχρονικά και ανεπιφύλακτα η Παλαιστίνη. ”Στο Ντορέ και στη Σελήνη [ιστορικά μπαράκια της Θεσσαλονίκης], η αδιαφορία σου με πνίγει. Παλαιστίνη” ήταν γραμμένο σε τοίχο της συμπρωτεύουσας στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Μάλλον μάταια θα αναζητούσε κανείς μετά το 1974 ανάλογο σύνθημα για την εθνοκάθαρση στη βόρεια Κύπρο και το συνεχιζόμενο έγκλημα της κατοχής, του εκτοπισμού και παράνομου αποικισμού των κατεχομένων.
Όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και όλες οι ένοπλες οργανώσεις ελέγχονται και συχνά καταδικάζονται για άσκηση τρομοκρατίας, για εγκλήματα, για δολοφονίες αθώων. Ειδικά η ΕΟΚΑ που σε σύγκριση με τα περισσότερα γνωστά ένοπλα κινήματα ήταν σωστό ...κατηχητικό, έχει την τιμητική της ως προς την ανάδειξη και τον τονισμό των μετρημένων στα δάκτυλα δολοφονικών ενεργειών της σε βάρος πολιτών. Αντίθετα, οι φοβερές τρομοκρατικές επιθέσεις των Παλαιστινίων αντιμετωπίζονταν ανέκαθεν με συγκατάβαση. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η υπαρκτή (το τονίζω, γιατί κάποιοι ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ή υστερούν στην κατανόηση κειμένου) καταπίεσή τους αρκούσε πάντοτε για να δικαιολογήσει και τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα.
Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: κανείς δεν μπορεί να είναι αδιάφορος απέναντι στην εθνική καταπίεση, την εθνοκάθαρση, τις δολοφονίες αμάχων. Καλώς υπάρχει ευαισθητοποίηση και ενεργοποίηση για την αποτροπή μίας τρομερής ανθρωπιστικής καταστροφής. Η υπεράσπιση των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων δεν μπορεί να είναι επιλεκτική. Άρα, και το Παλαιστινιακό πρέπει να επιλυθεί στη βάση αυτή. Χωρίς ναι μεν, αλλά. Αυτό όμως πρέπει να ισχύει συνολικά και απόλυτα και σε κάθε περίπτωση, αλλιώς αποτελεί μία ακόμη εμμονή, μία ακόμη υποκριτική επιλεκτική ”ευαισθησία” και μάλιστα χωρίς κόστος.
Γιατί κακά τα ψέματα: εάν μία ομάδα θερμοκέφαλων Κυπρίων έμπαινε στα κατεχόμενα πραγματοποιώντας ένοπλες επιθέσεις και μετά η Τουρκία εισέβαλε με τα τεθωρακισμένα της βομβαρδίζοντας με τα αεροπλάνα της την ελεύθερη Κύπρο για να υποτάξουν και να εκδιώξουν τους Έλληνες του νησιού, πόσοι σημερινοί υποστηρικτές των Παλαιστινίων διεθνώς και στην Ελλάδα θα ήταν αλληλέγγυοι και πόσοι δε θα έλεγαν: ”ε, βέβαια, τι δουλειά είχαν να χτυπήσουν τους Τούρκους; Ας πρόσεχαν”.