O πατέρας της Ιατρικής Μέγας Ιπποκράτης, πρώτος περιέγραψε τον ανθρώπινο οργανισμό σαν ένα ολιστικό συνδυασμό Σώματος και Νου, σε αρμονία με τα πέντε στοιχεία του φυσικού κόσμου.
Οι πρώτοι ιατροί και θεραπευτές ασχολήθηκαν με βότανα, τροφές, νερό, νηστεία, ήπιες θεραπείες που δεν επισκιάζουν τις θεραπευτικές δυνάμεις του ίδιου του σώματος. Με την παρακμή όμως του αρχαιοελληνικού κόσμου τα θαυμάσια φυσικοπαθητικά, θεραπευτικά και προληπτικά μέσα του Ιπποκράτη παραγκωνίστηκαν.
Σε ό,τι αφορά την θεραπευτική, σύμφωνα με την Ιπποκρατική αντίληψη αυτή πρέπει να αποβλέπει στην ενίσχυση της ιαματικής δύναμης της φύσης. Ο Ιπποκράτης ανέφερε ρητά ότι «τα φάρμακα πρέπει να ωφελούν ή τουλάχιστον να μη βλάπτουν«. Επιπλέον ήταν απρόθυμος να χορηγήσει φαρμακευτική αγωγή που μπορούσε να αποδειχθεί εσφαλμένη. Η εναντίωση του στην πολυφαρμακία πιστοποιείται κι από τις φράσεις του: «Πολλές φορές το καλύτερο φάρμακο είναι το κανένα φάρμακο», «η τροφή σου το φάρμακο σου» καθώς και το «Αφησε την τροφή να είναι το φάρμακο κι όχι το φάρμακο να είναι η τροφή» έλεγε ακόμη ότι η όποια ασθένεια που εμφανίζεται στο ανθρώπινο σώμα πηγάζει από κάθε είδους ανισορροπία.
Ο διδάσκαλος του Ιπποκράτη υπήρξε ο μεγάλος Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης.
Ο Αλκµαίων ο Κροτωνιάτης, ήταν γιος του Πειρίθου και πιθανόν (αμφισβητείται έντονα) μαθητής του Πυθαγόρα. Η περίοδος της μεγάλης ακμής του συμπίπτει µε το τέλος του 6ου και τις αρχές του 5ου αιώνα π.κ.ε. στην περιοχή της Κάτω Ιταλίας. Ο Αλκμαίων είναι ο πρώτος που αναγνώρισε τον εγκέφαλο ως κεντρικό όργανο με το οποίο συνδέονται όλες οι αισθήσεις. Είπε πως η «ορατή» διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο και στα ζώα είναι πως ο άνθρωπος κατανοεί μέσω του εγκεφάλου, ενώ τα ζώα απλώς αισθάνονται, δεν συναισθάνονται.
Ο Αλκμαίων, ως έμπειρος φυσιολόγος κι ερευνητής κατάλαβε την τεράστια σημασία του εγκεφάλου ως «ηγεµονικό» κεντρικό όργανο και ύστερα από ανατομικές μελέτες ανακάλυψε τα αισθητήρια νεύρα του που τα ονόμασε «πόρους » (αγγεία). Συγκεκριμένα, ο Αλκμαίων, λέγει πως µε τους «πόρους» ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται τις πληροφορίες που δίνουν οι αισθήσεις και έτσι δημιουργείται η νόηση, που στηρίζεται, στην μάθηση, στην φαντασία, στην μνήμη και στην κρίση, «άπασας δε τα αισθήσεις συντηρείσθε πως προς τον εγκέφαλον»
Από τα χρόνια του Ιπποκράτη και του δασκάλου του Αλκμαίων, είναι γνωστό ότι η τροφή είναι η πηγή σημαντικών προβλημάτων υγείας και ότι η σωστή επιλογή της μπορεί να είναι η λύση σε πολλά από αυτά. Ο γιατρός Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης δάσκαλος του Ιπποκράτη ασχολήθηκε με την ανατομία και την φυσιολογία και διατυπώνει τις αντιλήψεις του για το σθένος και την ασθένεια, που υιοθέτησε κι ο Ιπποκράτης ως εξής:
«Εκείνο που διατηρεί την υγεία είναι η ισομερής κατανομή και ακριβής μείξις μέσα στο σώμα των δυνάμεων (ισονομία) του ξηρού, του υγρού, του κρύου, του γλυκού, του πικρού, του ξινού και του αλμυρού. Την ασθένεια την προκαλεί η επικράτηση του ενός, (μοναρχία). Η θεραπεία επιτυγχάνεται με την αποκατάσταση της διαταραχθείσης ισορροπίας, με την μέθοδο της αντίθετης από την πλεονάζουσα δύναμη».
Η ακριβής μείξις, η ισονομία, η συμμετρία, η αρμονία, βρίσκονται επίσης στην βάση θεραπευτικής του Ιπποκράτη.
«Μέσα στον άνθρωπο υπάρχει το πικρό, το αλμυρό, το γλυκό, το ξινό, το στυφό και το άνοστο. Τα συστατικά αυτά όταν αναμειγνύονται και ενώνονται μεταξύ τους, ούτε φαίνονται ούτε βλάπτουν τον άνθρωπο. Όταν όμως κάποιο απ΄όλα διαχωριστεί και μείνει μόνο του τότε φαίνεται να προκαλεί βλάβη». Αναφέρει ο Ιπποκράτης.
Αν τρως πολλά γλυκά και υδρογονάνθρακες κι έχεις κάνει το σώμα ζαχαροπλαστείο, έχει επέλθει ανισορροπία. Την επικράτηση των γλυκών σε βάρος των πικρών θα την πληρώσεις και μάλιστα ακριβά. Οι όγκοι είναι γεμάτοι από ζάχαρη, απέδειξε ο Warburg.
Το 2001 ένα ιατρικό συνέδριο στην Καρλσρούη της Γερμανίας, επιβεβαίωσε την παροιμία: «ότι είναι πικρό στο στόμα, είναι καλό στο στομάχι». Τονίστηκε ότι οι πικρές ουσίες, συμβάλλουν αποφασιστικά στην συνολική διαδικασία της πέψης:
-Οι κινήσεις του στομάχου και του εντέρου εντείνονται και επιταχύνεται η προώθηση της τροφής.
-Διεγείρουν την έκκριση χολής και παγκρέατος,
-Βελτιώνουν την πέψη των λευκωμάτων, πρωτεϊνών και λιπών.
-Μειώνεται η αίσθηση του φουσκώματος και εμποδίζονται οι διαδικασίες ζύμωσης και σήψης που συντελούνται στο έντερο.
-Μέσω της βελτίωσης απορρόφησης της βιταμίνης Β12, οι πικρές ουσίες υποστηρίζουν την παραγωγή αίματος, προάγουν την απορρόφηση των λιποδιαλυτών στοιχείων, όπως και του σιδήρου.
-Οι πικρές ουσίες υποστηρίζουν την δημιουργία βάσεων (αλκαλικό υψηλό ΡΗ) στον οργανισμό, δρώντας μ΄αυτό τον τρόπο ενάντια στην υπεροξείδωση του αίματος.
Σε συστηματική λήψη πικρών ουσιών.
1) Δυναμώνει το συκώτι. Το συκώτι θέλει πικρά για να λειτουργήσει. Η χολή που παράγεται στο συκώτι είναι πικρή. Πως θα έχεις παραγωγή πρώτης ποιότητας χολής, να διαλύει τα λίπη, αν δεν τρως πικρά; Τροφοδοτώντας με ζάχαρη το συκώτι δεν παράγεις πικρή χολή.
2) Βελτιώνεται ο μεταβολισμός και με τον τρόπο αυτό μειώνεται η χοληστερίνη. Με τα πικρά μειώνονται και οι τιμές του σακχάρου. Το σάκχαρο προέρχεται από την κατάχρηση υδατανθράκων, όχι από την κατάχρηση πικρών ουσιών και η «θεραπεία γίνεται με τα αντίθετα» έλεγε ο Ιπποκράτης. Πικρές ουσίες, όπως η Clucosonalat Sinigrin, (βιταμίνη B17) είναι αντικαρκινικές.
Ζαχαροποιημένο συκώτι, ίσον καρκίνος. Το κέντρο για τον καρκίνο είναι το συκώτι. Το συκώτι είναι για τον καρκίνο, ότι η καρδιά για το κυκλοφορικό. Το συκώτι είναι το κέντρο. Δυνατό συκώτι διώχνει τον καρκίνο. Η άμυνα και ο τερματοφύλακας του οργανισμού εναντίον του καρκίνου βρίσκονται στο συκώτι και το συκώτι θέλει πικρά για να λειτουργήσει σωστά, να αποθηκεύσει τις βιταμίνες.
Γιατί δεν παρουσιάζεται καρκίνος στο λεπτό έντερο;
Ρωτήστε κάποιο γιατρό. Πολλοί δεν γνωρίζουν. Αλλοι απαντούν το ΡΗ, η μεγάλη ποσότητα γ–σφαιρίνης (επηρεάζεται από το σελήνιο) ή λόγω της ταχείας διέλευσης. Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός, ότι, σύμφωνα με την φυσιολογία, στο λεπτό έντερο χύνονται οι εκκρίσεις της χολής και του παγκρέατος που κάνουν αλκαλικό το ΡΗ του λεπτού εντέρου. Τα παγκρεατικά ένζυμα (θρυψίνη, χυμοθρυψίνη) και η χολή, είναι βασικής σημασίας για το γεγονός, ότι στο λεπτό έντερο δεν εμφανίζεται σχεδόν ποτέ καρκίνος.
Γιατί και στο πάγκρεας και στο χοληδόχο πόρο εμφανίζεται καρκίνος; Αν είναι το ΡΗ ή η γ-σφαιρίνη η αιτία της μη προσβολής του λεπτού εντέρου, γιατί δεν αυξάνουμε τις γ–σφαιρίνες ή δεν διορθώνουμε το ΡΗ του οργανισμού σε αλκαλικό; Ας θυμηθούμε τον Otto Warburg και την τριάδα των χαρακτηριστικών των καρκινικών κυττάρων.
1) μεγάλη κατανάλωση γλυκόζης (γαλακτικό οξύ).
2) έλλειψη οξυγόνου.
3) χαμηλό (όξινο) ΡΗ.
Στο λεπτό έντερο υπάρχει αλκαλικό ΡΗ. Τα ένζυμα είναι πολύ ευαίσθητα. Η θερμοκρασία τα καταστρέφει εντελώς. Για να έχουμε λοιπόν πολλά ένζυμα, πρέπει να καταναλώνουμε ωμές τροφές. Ετσι θα ανεβάζουμε το επίπεδο των πεπτικών ενζύμων του εντέρου και θα έχουμε περισσότερα παγκρεατικά ένζυμα. Τουλάχιστον το 80% των τροφών όλων μας πρέπει να είναι ωμές, για άριστη λειτουργία των παγκρεατικών ενζύμων.
Αν τρως 5-10 πικραμύγδαλα την ημέρα και δεν θα πάθεις ποτέ καρκίνο.
Το αμυγδαλέλαιο λαμβάνεται από τους καρπούς του αμυγδάλου. Πλούσιο σε βιταμίνες Α, Ε, Β1, Β2, Β6, Β17 και ιχνοστοιχεία. Η βιταμίνη Β17 δεν είναι βιταμίνη. Είναι η παλιά ονομασία της αμυγδαλίνης. Η αμυγδαλίνη είναι το πικρό συστατικό των αμυγδάλων και μια πιθανή τοξίνη αφού μπορεί να απελευθερώσει κυανίδη στον οργανισμό. Η αμυγδαλίνη θεωρείται ότι έχει αντικαρκινικές ιδιότητες. Φυσικά, ούτε κι αυτό έχει αποδειχθεί επιστημονικά, όπως άλλωστε χιλιάδες θέματα που δεν απασχολούν τους επιστήμονες και τα αφεντικά τους τις φαρμακοβιομηχανίες.
Η Β17 που περιέχεται στο κουκούτσι του βερίκοκου, στα πικραμύγδαλα και τα αμύγδαλα, αποτελείται από δύο σάκχαρα (γλυκόζη) ένα βενζελδαύδη και ένα κυάνιο συνδεδεμένα μεταξύ τους. Οπως ο καθένας γνωρίζει, το κυάνιο είναι υψηλά τοξικό και σε μεγάλες ποσότητες θανατηφόρο. Ομως σ’ αυτή την φυσική του μορφή είναι χημικά αδρανές. Υπάρχει μία ουσία, που μπορεί να ξεκλειδώσει το μόριο της βιταμίνης Β17 και να απελευθερώσει το κυάνιο του βερίκοκου. Η ουσία αυτή είναι το ένζυμο beta glucosidase (βήτα γλυκοσιδάση), που λέγεται, «το ένζυμο που ξεκλειδώνει». Οταν η βιταμίνη Β17, έρχεται σε επαφή μ΄ αυτό το ένζυμο, όχι μόνο απελευθερώνεται το κυάνιο, αλλά και η βενζελδαϊδη, η οποία είναι πολύ τοξική από μόνη της.
Αυτές οι δύο ουσίες μαζί έχουν δηλητηριώδη ισχύ 100 φορές περισσότερο απ’ όσο κάθε μια χωριστά. Αυτό καλείται συνεργιακό αποτέλεσμα. Ευτυχώς, το ένζυμο αυτό δεν βρίσκεται οπουδήποτε στον οργανισμό μας σε επικίνδυνο βαθμό, εκτός από τα καρκινικά κύτταρα. Κάποτε δε 100 φορές περισσότερο απ’ ότι στα περιβάλλοντα υγιή κύτταρα. Το δηλητήριο που απελευθερώνεται από το κουκούτσι του βερίκοκου και το πικραμύγδαλο στοχεύουν στα καρκινικά κύτταρα μόνο και τα σκοτώνουν.
Εχει καταγραφεί σε αρχαίους πολιτισμούς όπως στην αρχαία Ελλάδα, την Περσία και την Κίνα η χρήση πικραμύγδαλων ως φαρμάκου για την θεραπεία διαφόρων παθήσεων. Η αμυγδαλίνη βρίσκεται στις εξής τροφές: Κουκούτσια ή σπόροι φρούτων (περιέχουν το υψηλότερο ποσοστό της βιταμίνης Β17 στην φύση) όπως του πικραμύγδαλου, βερίκοκου, μήλου, νεκταρίνι, κερασιού, αχλαδιού, δαμάσκηνου. Φασόλια. Ξηροί καρποί: πικραμύγδαλο, καρύδια. Μούρα: σχεδόν όλα τα άγρια μούρα.Σπόροι: (λινάρι, σησάμι) Χόρτα: ακακίας, σιτάρι. Σιτηρά: πλιγούρι βρώμης, καστανό ρύζι, κριθάρι.
Υπάρχει επίσης ένα άλλο ένζυμο, που καλείται ροδανάση. Το ονομάζουνε προστατευτικό ένζυμο, για την ικανότητά του να προστατεύει και να ουδετεροποιεί το κυάνιο μετατρέποντάς το σε υποπροϊόντα ωφέλιμα για την υγεία. Αυτό το ένζυμο απαντάται σε μεγάλες ποσότητες σε κάθε σημείο του οργανισμού μας, εκτός από τα καρκινικά κύτταρα, τα οποία δεν προστατεύονται. Με λίγα λόγια η ροδανάση προστατεύει τους ιστούς από το κυάνιο ενώ δεν υπάρχει στα καρκινικά κύτταρα. Η Β γλυκοσιδάση απελευθερώνει το κυάνιο που σκοτώνει τον καρκίνο. Βρίσκεται στα καρκινικά κύτταρα, δεν βρίσκεται στα υγιή.
Οι επιστήμονες γνωρίζουν πως το αντίδοτο στην δηλητηρίαση από κυάνιο, είναι η ζάχαρη. Αναφέρεται στην ιστορική απόπειρα δολοφονίας με κυανιούχο κάλιο κατά του Ρασπούτιν, μισητό πρόσωπο στην Ρωσία των Τσάρων. Μολονότι ο Ρασπούτιν δηλητηριάστηκε με κυάνιο, δεν έπαθε τίποτα, διότι το κυανιούχο κάλιο είχε τοποθετηθεί μέσα σε γλυκά και σε κρασί. Αν και η δόση ήταν μεγάλη παρουσίασε ελάχιστα συμπτώματα δευτερεύοντα της δηλητηρίασης, όπως λόξιγκα, σιελόρροια κ.λ.π. Η ζάχαρη είχε εξουδετερώσει την δράση του πολύ δραστικού δηλητηρίου. Την λεπτομέρεια αυτή δεν την γνώριζαν οι επίδοξοι δολοφόνοι.
Ας φανταστούμε λοιπόν σήμερα έναν καρκινοπαθή που έχει καταναλώσει μεγάλες ποσότητες γλυκών, αναψυκτικών, ποτών, πατάτας, που η διατροφή του περιλαμβάνει κυρίως υδατάνθρακες, αν είναι δυνατόν να πάθει κάτι με λίγα κουκούτσια από βερίκοκα, όπως οι διανοητικές πόρνες κράζουν, ακολουθώντας τα κελεύσματα του Αφέντη τους. Οπως επιστημονικά το ανέλυσε ο Krebs με την ροδανάση και την Β γλυκοσιδάση, τα κουκούτσια από βερίκοκα είναι απολύτως ασφαλή. Τρώτε άφοβα κάθε μέρα από λίγα (4-5 στην αρχή και κατόπιν μέχρι 10) κουκούτσια βερίκοκου και πικραμύγδαλα.
Πίνετε χυμό σιταρόχορτου που είναι πλούσιο σε αμυγδαλίνη.
Τα καρκινικά κύτταρα έχουν όξινο (χαμηλό ΡΗ). Το ΡΗ το ισορροπεί το ασβέστιο, η βιταμίνη D, το μαγνήσιο, το κάλιο και το βόριο.
– Το λεμόνι βοηθά στην απορρόφηση του ασβεστίου. Καταναλώνετε πολύ λεμόνι κάθε μέρα, όπως συστήνει η αντικαρκινική δίαιτα Μοερμαν στην Ολλανδία.
– Τρώτε χέλια (τεράστια πηγή βιταμίνης Δ 5000 ΙΘ (μονάδες) στα 100 γραμ.
– Φρούτα, ειδικά σταφύλι (τεράστια πηγή καλίου).
– Λαχανικά, μπρόκολο, λάχανο, καρότα, λαχανίδες (τεράστια πηγή αφομοιώσιμου ασβεστίου), βλήτα (επίσης τεράστια πηγή ασβεστίου, βορίου), μαϊντανό, ρόκα, πικρά ραδίκια με το ζουμί τους.
Η υποξία (χαμηλό οξυγόνο), είναι χαρακτηριστικό της καρκινογένεσης.
H χλωροφύλλη δίνει το οξυγόνο στα φυτά.
Σύμφωνα με το μεγάλο γιατρό Max Gerson που θεράπευσε τον Ludwig Philipp Albert Schweitzer (Νόμπελ Ειρήνης 1952 για την φιλοσοφία του περί «σεβασμού της ζωής») και αποδεδειγμένα 50 καρκινοπαθείς σύμφωνα με τις ακτινογραφίες τους πριν και μετά την θεραπεία. Ο Max Gerson (18 Οκτωβρίου 1881 – 8 Μαρτίου 1959) ήταν Γερμανός γεννημένος Αμερικανός γιατρός που ανέπτυξε το Gerson Therapy, μια διατροφική φυσική θεραπεία για τον καρκίνο που μπορούσε να θεραπεύσει τον καρκίνο και τις περισσότερες χρόνιες, εκφυλιστικές ασθένειες.
Το Gerson Therapy βασίζεται στην Ιπποκράτεια προσέγγιση, ότι η ασθένεια προκαλείται από την συσσώρευση τοξινών και προσπαθεί να θεραπεύσει την ασθένεια με το να ζητήσει από τους ασθενείς να καταναλώνουν κυρίως χορτοφαγική διατροφή, συμπεριλαμβανομένων ωριαίων ποτηριών οργανικού χυμού και διαφόρων συμπληρωμάτων διατροφής. Οι ζωικές πρωτεΐνες αποκλείονται από την διατροφή αφού οι όγκοι αναπτύσσονται ως αποτέλεσμα της ανεπάρκειας ενζύμου του παγκρέατος. Επιπλέον έχει και υδροθεραπεία για καθαρισμό του εντέρου.
Αυτός είναι ο τρόπος που θεράπευε ο Ιπποκράτης: Οι πράσινοι χυμοί, τουλάχιστον 5 την ημέρα, δίνουν το απαιτούμενο οξυγόνο και υγεία στα κύτταρα. Εχουμε έτσι απόπτωση (θάνατο, κυτταρική αυτοκτονία) των άρρωστων κυττάρων. Οι χυμοί της τσουκνίδας, φύλλων ελιάς, σέλινου, μαϊντανού και καρότου παίζουν σημαντικό ρόλο.
Ο Max Gerson θεράπευσε πολλές εκατοντάδες ασθενών και συνέχισε να αναπτύσσει και να βελτιώνει την θεραπεία του μέχρι το θάνατό του το 1959, στην ηλικία των 78. Ο διασημότερος ασθενής του ήταν ο Dr Albert Schweitzer, που ο Gerson θεράπευσε από προχωρημένο διαβήτη όταν ο Schweitzer ήταν 75. Ο Schweitzer επέστρεψε στο νοσοκομείο του στην Αφρική, κέρδισε το βραβείο Νόμπελ, και δούλεψε μετά από την ηλικία των 90. Ο Schweitzer έγραψε «Βλέπω στον Dr Gerson μια από τις πιο διαπρεπείς μεγαλοφυΐες στην ιστορία της ιατρικής.»
Η θεραπεία Gerson επιδιώκει να αναζωογονήσει το σώμα στην υγεία, υποστηρίζοντας κάθε σημαντική μεταβολική απαίτηση με το να πλημμυρίζει το σώμα με τις θρεπτικές ουσίες από σχεδόν 10 κιλά βιολογικά καλλιεργημένων φρούτων και λαχανικών καθημερινά. Τα περισσότερα χρησιμοποιούνται για να φτιαχτούν φρέσκοι ακατέργαστοι χυμοί, ένα ποτήρι κάθε ώρα, 13 φορές την ημέρα. Ωμά και μαγειρεμένα στερεά φυσικά τρόφιμα καταναλώνονται γενναιόδωρα. Η οξυγόνωση είναι συνήθως περισσότερο από διπλάσια, καθώς η ανεπάρκεια οξυγόνου στο αίμα συμβάλλει σε πολλές εκφυλιστικές ασθένειες. Ο μεταβολισμός επίσης υποκινείται μέσω της προσθήκης συμπληρωμάτων, του θυροειδή, καλίου και άλλων και με την αποφυγή των βαριών ζωικών λιπών, της υπερβολικής πρωτεΐνης, του αλατιού και άλλων τοξινών.
Οι εκφυλιστικές ασθένειες καθιστούν το σώμα όλο και περισσότερο ανίκανο να εκκρίνει τα απόβλητα επαρκώς, κάτι που καταλήγει στην ανεπάρκεια του ήπατος και των νεφρών. Για να το αποτρέψει αυτό, η θεραπεία Gerson χρησιμοποιεί την εντατική αποτοξίνωση για να αποβάλει τα απόβλητα, να αναζωογονήσει το συκώτι, να επανενεργοποιήσει το ανοσοποιητικό σύστημα και να αποκαταστήσει την ουσιαστική άμυνα του σώματος -τα συστήματα ενζύμων, μετάλλων και ορμονών. Με την γενναιόδωρη, υψηλής ποιότητας διατροφή, την αυξανόμενη διαθεσιμότητα οξυγόνου, την αποτοξίνωση, και το βελτιωμένο μεταβολισμό, τα κύτταρα και το σώμα, μπορούν να αναζωογονηθούν, να γίνουν υγιή και να αποτρέψουν μελλοντική ασθένεια.
Η διατροφή Gerson είναι φυσικά πλούσια σε βιταμίνες, μέταλλα, ένζυμα, μικροθρεπτικά, εξαιρετικά χαμηλή στο αλάτι και τα λίπη, και πλούσια σε υγρά.
Αυτή είναι μια χαρακτηριστική καθημερινή διατροφή Gerson στο καθεστώς πλήρους θεραπείας: *13 ποτήρια φρέσκου, ωμού καρότου/ μήλου και των χυμών από πράσινα φύλλα που προετοιμάζονται ανά μία ώρα από φρέσκα, βιολογικά φρούτα και λαχανικά. * Και πλήρη χορτοφάγα γεύματα, που προετοιμάζονται πρόσφατα από βιολογικά αυξημένα φρούτα, λαχανικά, κρεμμύδια-σκόρδα και φύτρα. Ενα χαρακτηριστικό γεύμα περιλαμβάνει την σαλάτα, τα μαγειρεμένα λαχανικά στον ατμό, την φυτική σούπα και το χυμό (απαγορεύονται δημητριακά, πατάτες και μελιτζάνες). Ενδιάμεσα αφεψήματα με πικρά βότανα και λεμόνι.
Οι πράσινοι χυμοί, τουλάχιστον 5-6 την ημέρα, δίνουν το απαιτούμενο οξυγόνο και υγεία στα κύτταρα. Εχουμε έτσι απόπτωση (θάνατο, κυτταρική αυτοκτονία) των καρκινικών κυττάρων. Οι χυμοί της τσουκνίδας, φύλλων ελιάς, πικροράδικου, σέλινου, μαϊντανού και καρότου παίζουν σημαντικό ρόλο. Ο Gerson μάλιστα, χρησιμοποιούσε αποχυμωτή ψυχρής συμπίεσης για την διατήρηση όλων των θρεπτικών συστατικών.
Οταν παρουσίασε τις θεραπευμένες, ανίατες περιπτώσεις στο Κογκρέσο με όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που τις συνόδευαν (εξετάσεις, ακτινογραφίες κ.λ.π.) αντί να τον συγχαρούν, άρχισε ένα ανελέητο κυνηγητό εναντίον του. Ετσι δρουν οι φαρμακευτικές εταιρίες. Καταδιώκουν την αλήθεια. Τα ίδια έγιναν και στην Γαλλία με τον Μπελανσονί, γιατρό του προέδρου Μιτεράν, τον Γκαστόν Νέσενς, Ρ. Γκέερτ Χάμερ, τον Βίλχελμ Ράιχ, την Ρουθ Ντράουν …κλπ …κλπ
Ο Max Gerson είπε «μείνετε κοντά στην φύση και οι αιώνιοι νόμοι της θα σας προστατεύσουν.» Η φύση δεν προσφέρει τίποτε συσκευασμένο, κονσερβαρισμένο κι επεξεργασμένο, αλλά μονάχα ζωντανή τροφή γεμάτη οργόνη. Αν τρέφεσαι από τα δηλητήρια στα ράφια των σούπερ μάρκετ, γαλακτοκομικά, τυριά, πιτόγυρα, πίτσες και μακαρονάδες…. ε, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.
Φυσικά οι φαρμακοβιομηχανίες, δεν θα τολμούσαν να προτείνουν το πρωτόκολλο θεραπείας του Dr Gerson γιατί δεν πατεντάρεται και δεν τους δίνει κέρδη.
Τρώτε άφθονο σκόρδο και κρεμμύδι σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα.
Φτιάξτε μια σαλάτα σαν βάση με ίσες ποσότητες βιολογικού κρεμμυδιού (κατά προτίμηση καυτερού), 1-2 σκελίδες σκόρδο και ίση ποσότητα από πιπεριά κέρατο. Σε αυτήν την βάση μπορείτε να προσθέστε χυμό λεμονιού, αγουρέλαιο, μαϊντανό, ρόκα, λάχανο μοβ, ραπανάκια… και οποιαδήποτε άλλη πρασινάδα για να την εμπλουτίζετε καθημερινά. Τρώτε τρία γεύματα ημερησίως από αυτήν την σαλάτα για τρεις εβδομάδες και σ’ ελάχιστο χρόνο θα δείτε τεράστια διαφορά στα ούρα και στα κόπρανα. Ενδιάμεσα καταναλώστε αφεψήματα από πικρά βότανα. Φυσικά, πρέπει να είστε σε θέση να φάτε, να πιείτε και να αποβάλλεται κανονικά.
Υπάρχουν πολλοί σκουπιδιάρηδες στον οργανισμό μας που τον καθαρίζουν από τις τοξίνες και τα δηλητήρια. Το γκλοκουρονικό οξύ, είναι ένα απ΄αυτά. Εχετε ακούσει κάτι για την εξέταση Β-γλυκουρονιδάση; Ρωτήστε το γιατρό σας. Στα βιβλία της καρδιολογίας αναφέρεται ως εξέταση στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό και συναντάται υψηλή σε αδενοκαρκινώματα, λεμφώματα, καρκινώματα από πλακώδη κύτταρα κ.λ.π.
Τι κάνει η γλυκουρονιδάση; Καταστέλλει την σύζευξη μεταξύ τοξίνης και του σκουπιδιάρη γλυκουρινικού οξέως με αποτέλεσμα οι τοξίνες να παραμένουν στον οργανισμό. Οσο περισσότερο σκόρδο και κρεμμύδι καταναλώνεις, τόσο περισσότερο καταστέλλεται η δράση της β-γλυκουρουνιδάσης και αποβάλλονται οι τοξίνες από τον οργανισμό.
Το ασβέστιο παίζει επίσης σημαντικότατο ρόλο στην μείωση της δραστηριότητας της β-γλυκουρονιδάσης. Από την άλλη μεριά το γλυκουρονικό οξύ χρειάζεται μήλα μπρόκολα, ραπάνια, λάχανο (ειδικά το μοβ), χαμομήλι.
Επίσης τα κρεμμύδια μειώνουν σημαντικά την γλυκόζη και την ινσουλίνη στην γλυκόζη. Το γλυκουρανικό οξύ συζεύγνυται με την χολερυθρίνη από το ένζυμο UDT GT και απεκρίνεται στην χολή. Εχουμε καλύτερη λειτουργία της χολής και του συκωτιού. Ρουμανία, Πολωνία, Ρωσία που οι κάτοικοι έχουν στην διατροφή τους σε κεντρική θέση τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ο καρκίνος είναι σχεδόν άγνωστος.
Επειδή η δράση των κρεμμυδιών στο σάκχαρο είναι γνωστή και στην ιατρική (βλέπε Βιοϊατρική, Κλινική Χημεία Ευάγγελος Σπανός, τόμος Α, σελ. 9). Είναι αδιανόητο, οι καρκινοπαθείς και οι διαβητικοί να μην τρώνε πολλά κρεμμύδια. Ειδικά αν οι διαβητικοί τρώνε αρκετά φρέσκα κρεμμύδια, πέφτει ο δείκτης του σακχάρου. Επίσης πέφτουν αισθητά η χοληστερίνη και το σάκχαρο.
Αλλος σημαντικός ρόλος του κρεμμυδιού είναι ότι παρεμβαίνει στην τυροσίνη κινάση. Το κρεμμύδι, το μήλο και το γκρέιπφρουτ, περιέχουν κουερσετίνη, ένα βιοφλανοειδές. Η κουερσετίνη είναι σημαντικότατη, γιατί σταματά την δράση μιας κατηγορίας ενζύμων που λέγονται κινάσες της τυροσίνης. Τα ένζυμα αυτά βρίσκονται στην κυτταρική μεμβράνη και στο εσωτερικό της κι όταν ενεργοποιούνται εντέλουν τα καρκινικά κύτταρα να διασπαστούν και έτσι προκαλούνται οι μεταστάσεις. Για να μην δίδονται εντολές διαίρεσης του κυττάρου κι έτσι να αποτρέπονται οι μεταστάσεις: τρώτε άφθονα κρεμμύδια – σκόρδα.
Ο Ιπποκράτης, έγραφε: «Πιστεύω, ότι για να ασκήσει αποτελεσματικά το επάγγελμά του ένας γιατρός, είναι ανάγκη να γνωρίζει και μάλιστα να προσπαθήσει σκληρά να μάθει, όλα τα περί φύσης, δηλαδή ποια επίδραση ασκούν στον άνθρωπο, η τροφή, το ποτό και οι διάφορες συνήθειες σε κάθε άτομο ξεχωριστά. Δεν αρκεί να νομίζει απλά, ότι το τυρί είναι κακή τροφή, επειδή προκαλεί πόνο σε όποιον καταναλώνει μεγάλες ποσότητες. Πρέπει να μάθει, τι πόνο προκαλεί, για ποια αιτία και για ποιο, από όσα υπάρχουν μέσα στο σώμα είναι ακατάλληλο. Γιατί υπάρχουν πολλές άλλες τροφές και ποτά που είναι από την φύση τους βλαβερά και επιδρούν στον άνθρωπο με ποικίλους τρόπους. Κάποιοι μπορούν να φάνε μεγάλες ποσότητες τυρί, χωρίς να τους πειράξει καθόλου. Αντίθετα τονώνει θαυμάσια όσους ωφελεί. Αλλοι όμως το αφομοιώνουν δύσκολα. Οι οργανισμοί είναι διαφορετικοί. Η γνώση αυτών θα θεράπευε τον άνθρωπο από τις αρρώστιες».
Εχουν αρκετές γνώσεις οι γιατροί για την θεραπευτική αξία των τροφών;
Τι διδάσκονται για την θεραπευτική τους δύναμη;
Τι διδάσκονται γενικά για την διατροφή;
Περιορίστε την Αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης (ODC).
Η Αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης είναι το ένζυμο κλειδί στην σύνθεση των πολυαμινών και παίζει σημαντικό ρόλο στην διαίρεση και ανάπτυξη του κυττάρου. Επανερχόμαστε στο μεγάλο ρόλο του συκωτιού. Η εξίσωση, συκώτι=καρκίνος και καρκίνος=συκώτι, είναι καθοριστική για την υγεία. Η αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης, είναι ηπατικό ένζυμο. Αν το σταματήσουμε, σταματούμε και την ανάπτυξη των όγκων. Η αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης κάνει πολύ παρέα με την ινσουλίνη. Είναι στενές, πολύ στενές φιλενάδες. Επηρεάζοντας τις πολυαμίνες, προκαλούν αύξηση των όγκων, μεταστάσεις, αύξηση του βάρους.
Επίσης ο συνδυασμός ινσουλίνης με σωματομεδίνες (IGF1 και IGF2) είναι θανατηφόρος. Οι σωματομεδίνες (IGF1 και IGF2) μοιάζουν με την προϊσουλίνη και παίζουν σημαντικότατο ρόλο στην ρύθμιση του πολλαπλασιασμού και της λειτουργίας των κυττάρων.
Σε υπογλυκαιμία, σχετιζόμενη με όγκο η (IGF1) είναι υψηλή. Ο όγκος έχει καταναλώσει, όλο το σάκχαρο και ζητάει κι άλλο. Γι΄αυτό έχεις υπογλυκαιμία. Η IGF1, είναι ο κύριος παράγοντας για την διέγερση των λιποκυττάρων, επιτάχυνση της ανάπτυξης των όγκων και πρόκλησης φλεγμονών. Η ινσουλίνη συνοδεύεται από την IGF1, που διεγείρει την κυτταρική ανάπτυξη. Μεγάλη αύξηση της ινσουλίνης και των σωματομεδινών, διεγείρουν την αύξηση των καρκινικών κυττάρων, αλλά και την ικανότητά τους να κάνουν μεταστάσεις.
Μεγάλη και συνεχής κατανάλωση ζάχαρης, συνδέεται με αύξηση της ινσουλίνης με την παρέα της IGF σε μια προσπάθεια του οργανισμού να ρίξει το σάκχαρο. Την σκυτάλη μετά την ινσουλίνη, παίρνουν οι σωματομεδίνες και αποκαρβοξυλάση της οπνιθίνης. Αποτέλεσμα: Μεταστάσεις. Δες όλα τα συσκευασμένα, κονσερβοποιημένα κι επεξεργασμένα τρόφιμα περιέχουν μεγάλες ποσότητες ζάχαρης.
Η S. Hankinson της ιατρικής σχολής του Χάρβαρντ, απέδειξε, ότι από μια ομάδα γυναικών, ηλικίας κάτω των πενήντα, εκείνες με το υψηλότερο IGF, είχαν εφτά φορές περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν καρκίνο του μαστού. Ομάδες ερευνητών από το Χάρβαρντ, το Mac Gill κ.λ.π. έδειξαν το ίδιο αποτέλεσμα στον καρκίνο του προστάτη με 9 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα στους άνδρες που είχαν ψηλές σωματομεδίνες. Αλλες μελέτες έχουν δείξει παρόμοια αποτελέσματα στον καρκίνο του παγκρέατος, του παχέος εντέρου, των ωοθηκών κ.λ.π.
Πως μειώνεται η ινσουλίνη και οι σωματομεδίνες;
Κόβοντας μαχαίρι γλυκά, πατάτες, ψωμιά, ζυμαρικά και γενικά κάθε επεξεργασμένη τροφή. Η εξέταση ινσουλίνης και σωματομεδινών (IGF1 και IGF2) είναι απαραίτητες. Ερευνες έχουν δείξει, ότι η πλήρης αποχή από τροφές πλούσιες σε υδατάνθρακες μειώνει θεαματικά τα επίπεδα ινσουλίνης και IGF.
Για την αναστολή της ODC (αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης), τα κρεμμύδια, το σκόρδο, το τσάι, το ρόδι, ο χυμός από φύλα ελιάς, τα καρύδια, τα κεράσια κι όλα τα πικρά παίζουν σημαντικότατο ρόλο. Οταν πέσουν η ινσουλίνη και οι σωματομεδίνες, ο οργανισμός αποβάλλει τα σάκχαρα. Το σώμα ζαχαροπλαστείο, διώχνει την ασθένεια πετώντας τα στοιχεία που τις τρέφουν κι ο οργανισμός γίνεται ξανά σθεναρός.
Τα πικρά βότανα: κάσσια (quassia amara), γεντιανή, άγρια αψιθιά, φλοιός Gonolobus cocdurango, centantium pulchellum, cot αρπαγόφυτο (από την έρημο Καλαχάρη της Αφρικής), φλούδα νερατζιού, γαϊδουράγκαθο, κόλιανδρος κ.α. Οι πικρές αυτές τροφές ανοίγουν την όρεξη, γιατί διεγείρουν την ορμόνη γαστρίνη, που με την σειρά της διεγείρει την παραγωγή και την απελευθέρωση υδροχλωρικού οξέως. Εκείνο που διατηρεί την υγεία είναι η ισομερής κατανομή και ακριβής μείξη μέσα στο σώμα των δυνάμεων του ξηρού, του υγρού, του κρύου, του γλυκού, του πικρού, του ξινού και του αλμυρού. Η θεραπεία επιτυγχάνεται με την αποκατάσταση της διαταραγμένης ισορροπίας, με την μέθοδο της αντίθετης από την πλεονάζουσα δύναμη.
Μέσα στον άνθρωπο υπάρχει το πικρό, το αλμυρό, το γλυκό, το ξινό, το στυφό και το άνοστο. Τα συστατικά αυτά όταν αναμειγνύονται και ενώνονται μεταξύ τους, δεν βλάπτουν τον άνθρωπο. Οταν όμως κάποιο απ΄όλα διαχωριστεί και μείνει μόνο του τότε προκαλείται η βλάβη.
Η διατροφή είναι η αποτελεσματικότερη θεραπεία.-
Ο Ιπποκράτης παρατήρησε ότι όσοι ήταν υπέρβαροι στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους έτειναν να πεθαίνουν πιο γρήγορα από εκείνους που ήταν λεπτότεροι και αναγνώρισε ότι όταν οι άνθρωποι κατανάλωναν κυρίως φρέσκες τροφές με βάση τα φυτά, ανέπτυσσαν λιγότερες ασθένειες. Η πρωταρχική μορφή θεραπείας ήταν συνήθως η βελτίωση της διατροφής ενός ασθενή. Εχεις ακούσει ιατρό της συστημικής ιατρικής να μιλάει για διατροφή; Οχι. Γιατί δεν γνωρίζει.
Οποίο και αν είναι το μοτίβο διατροφής που ακολουθείς, αν είναι βασισμένο σε μη επεξεργασμένες τροφές, σε φυτά διαφόρων χρωμάτων και σε καθόλου επεξεργασμένη ζάχαρη, αλάτι, αλεύρι, είναι πιθανότερο να παραμείνεις υγιείς και να ζήσεις περισσότερο και καλύτερα. Η σύνδεση ανάμεσα στην διατροφή και την υγεία έχει να κάνει με την επιγενετική, την μελέτη του πώς ο τρόπος ζωής και το περιβάλλον επηρεάζουν την έκφραση των γονιδίων. Οι επεξεργασμένες τροφές με ζάχαρη, τα ζωικά κορεσμένα λιπαρά και τα trans λιπαρά, αλλά και τα τεχνητά συντηρητικά, ενεργοποιούν γονίδια που προκαλούν ασθένειες.
ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ.
Ο Ιπποκράτης ανέφερε κυρίως πως οτιδήποτε βρίσκεται σε υπερβολή είναι αντίθετο στην φύση. Αναγνώρισε ότι η ίδια θεραπεία που μπορούσε να θεραπεύσει σε μια συγκεκριμένη δόση, να βλάψει σε μεγαλύτερη. Για παράδειγμα, εκείνος σύστηνε κρασί ως μέρος της υγιεινής διατροφής και για να καταπολεμήσει τον πόνο κατά την γέννα. Αλλά παρατήρησε επίσης ότι οι ασθενείς του εμφάνιζαν ουρική νόσο, όταν έπιναν υπερβολικά μεγάλες ποσότητες. Οταν τους έπειθε να μετριάσουν τις ποσότητες, η φλεγμονώδης ασθένεια εξαφανιζόταν. Σήμερα οι περισσότεροι έχουν γαλουχηθεί να προτιμούν τα καλά πράγματα στις μέγιστες δόσεις. Αλλά η γυμναστική, το νερό, η διασκέδαση, τα συμπληρώματα και ο ύπνος αποδεικνύονται όλα βλαβερά, αν το παρακάνεις. Ακόμα και το πολύ κάλε θα αποδειχθεί βλαβερό, επειδή εμποδίζει τον θυρεοειδή να απορροφήσει το ιώδιο που χρειάζεται.
Το να μην κάνεις τίποτα επίσης μπορεί να αποδειχθεί επίσης αποτελεσματική θεραπεία.
Τον καιρό που ζούσε ο Ιπποκράτης, πολλοί ήταν οι επιτήδειοι που έπειθαν τους ασθενείς να υποβληθούν σε επικίνδυνες, αχρείαστες και ακριβές διαδικασίες. Αλλά ο Ιπποκράτης δίδασκε ότι εκτός κι αν υπήρχαν πραγματικά αποδεδειγμένα δεδομένα πως πράγματι μια θεραπεία ήταν χρήσιμη, δεν θα έπρεπε να την ακολουθούν. Στην εποχή της συστημικής ιατρικής, είναι πιο δύσκολο από ποτέ οι γιατροί να μη σου γράψουν εξετάσεις, διαδικασίες και φάρμακα, που αρκετές φορές αποδεικνύονται άχρηστα. Κάποιες φορές, το καλύτερο διαγνωστικό εργαλείο που έχουμε είναι ο Χρόνος. Αν δεν ξέρεις τι να κάνεις, είναι καλύτερο να μην βιαστείς να κάνεις οτιδήποτε σκεφτείς. Οι γιατροί έχουν την τάση να υποβάλλουν συνεχώς σε τεστ και διαδικασίες που κάποτε επιβαρύνουν, αντί να θεραπεύουν. Η ουσία βρίσκεται κάπου στην μέση.
Το σπουδαιότερο όλων. Η ΠΡΟΛΗΨΗ.
Πρόληψη είναι η προσπάθεια να αντιμετωπιστούν οι αιτίες που γεννούν και αναπαράγουν ένα πρόβλημα ώστε να μειωθεί η επανεμφάνισή του.
Δίνει έμφαση σε ένα σύνολο δομημένων ενεργειών που καθιστούν το άτομο ικανό να μειώσει ή και να αποφύγει ακόμη μια μελλοντική εξαρτητική συμπεριφορά. Εστιάζει κυρίως σε ομάδες ή πληθυσμούς που δεν έχουν υιοθετήσει εξαρτητικές συμπεριφορές. Η δράση της απευθύνεται στο σύνολο του πληθυσμού καθώς το ζητούμενο της είναι να φωτίσει τις ικανότητες, δυνατότητες και δεξιότητες του κάθε ατόμου ενισχύοντας την αυτοεκτίμηση, βελτιώνοντας τις διαπροσωπικές του σχέσεις και ενδυναμώνοντας την υγεία και ισορροπία του, ώστε να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των γεγονότων της ζωής και τις αλλαγές, δημιουργώντας τις συνθήκες που προάγουν υγιείς συμπεριφορές και τρόπους ζωής.
Η Ιπποκρατική μεθοδολογία έχει τρεις θεμελιώδεις αρχές: την κλινική παρατήρηση, την εμπειρία και τον ορθολογισμό. Και στηρίζεται στην νοσολογική τριαδική αρχή: άρρωστος, αρρώστια και ιατρός. Στο σώμα ενυπάρχει μία ιδιαίτερη ζωική δύναμη, η ΦΥΣΙΣ. Από αυτή την ΔΥΝΑΜΗ εξαρτάται η συντήρηση, η ανάπτυξη, αλλά και η θεραπεία του σώματος και η επαναφορά του από την παθολογική κατάσταση στην φυσιολογική. Γι’ το σκοπό αυτό, ο Ιπποκράτης πίστευε ότι η ανάπαυση είναι κεφαλαιώδους σημασίας.
Το σώμα περιέχει τέσσερις χυμούς: το αίμα, το φλέγμα, την κίτρινη και την μαύρη χολή. Η ισορροπία της αναλογίας των χυμών συντηρεί την υγεία («ευκρασία»), ενώ η διαταραχή της («δυσκρασία») προκαλεί τις αρρώστιες. Η σωστή αναλογία των χυμών χαρακτηρίζεται με τον όρο «κράσις».
Τα Ιπποκρατικά κείμενα αναφέρονται διεξοδικά στην κλινική σημειολογία, την διαγνωστική, την πρόληψη και την πρόγνωση. Τα κλινικά σημεία, τα συμπτώματα και μερικά από τα σύνδρομα, που περιγράφονται μέσα σ’ αυτά, αποτέλεσαν την βάση για την κλινική εξέταση των αρρώστων.
Μία σημαντική έννοια στον τομέα της Ιπποκρατικής ιατρικής είναι η «κρίσις», δηλαδή η στιγμή στην εξέλιξη της νόσου κατά την οποία είτε θα επικρατήσει η ασθένεια και ο ασθενής θα υποκύψει στο θάνατο, ή θα συμβεί το αντίθετο και ο ασθενής θα ανακάμψει. Μετά από μία κρίση, μπορεί να ακολουθήσει μία υποτροπή και στην συνέχεια μία άλλη αποφασιστική κρίση. Σύμφωνα μ’ αυτό, οι κρίσεις τείνουν να συμβαίνουν στις «κρίσιμες μέρες», οι οποίες είναι ένας συγκεκριμένος χρόνος μετά την έναρξη της θεραπείας. Αν μία κρίση σημειωθεί σε μέρα πέραν των κρίσιμων ημερών, τότε θα πρέπει να αναμένεται μία υποτροπή. Ο Γαληνός πίστευε ότι η ιδέα αυτή άρχισε με τον Ιπποκράτη, αν και είναι πιθανό να είναι προγενέστερη.
Οι Ιπποκρατικοί φρονούν ότι η κλινική εξέταση πρέπει να είναι εξονυχιστική και να επαναλαμβάνεται συχνά, γιατί οι αρρώστιες δεν είναι στατικές, αλλά εξελισσόμενες κατά φάσεις, η τελευταία από τις οποίες προκαθορίζει και την έκβασή τους («λύσις» ή «κρίσις» της νόσου). Η διάγνωση γινόταν μετά από εξαντλητική εξέταση του αρρώστου, με κριτήρια που θυμίζουν κλινικές εξετάσεις των καιρών μας. Μερικά από τα Ιπποκρατικά κλινικά σημεία, όπως το «Ιπποκράτειον προσωπείον» (η όψη, δηλαδή, του ετοιμοθάνατου), οι «Ιπποκρατικοί δάκτυλοι» (η πληκτροδακτυλία που διαπιστώνεται συχνά σε καρδιοπνευμονικά σύνδρομα και σε συγγενείς καρδιοπάθειες), και η Ιπποκράτειος σείσις (που συνοδεύει κατά κανόνα το θωρακικό εμπύημα) είναι κλασικά ακόμη και στην σύγχρονη ιατρική βιβλιογραφία. Ωστόσο, επειδή οι κλινικές διαγνωστικές δυνατότητες ήταν περιορισμένες, το ενδιαφέρον της Ιπποκρατικής ιατρικής επικεντρώθηκε κυρίως στην πρόληψη και την πρόγνωση, που βασιζόταν σε διάφορα κλινικά σημεία, όπως η ανισοκορία, οι ψυχροί ιδρώτες και το καθολικό οίδημα.
Στην εποχή του Ιπποκράτη, η φαρμακευτική ΦΥΣΙΚΗ θεραπεία ήταν εξαιρετικά ανεπτυγμένη, γι’ αυτό και η Ιπποκρατική ιατρική δεν επιχειρεί συστηματική ταξινόμηση των νόσων –αφού, άλλωστε, έδινε μεγαλύτερη προσοχή στον άρρωστο, παρά στην αρρώστια- αλλά τις ταξινομεί με βάση την συμπτωματολογία. Ετσι ο Ιπποκράτης διέκρινε τις νόσους σε οξείες και χρόνιες (ανάλογα με την κλινική διαδρομή) και σε επιδημικές, ενδημικές και σποραδικές (ανάλογα με την κατανομή). Επίσης χρησιμοποίησε όρους όπως «έξαρση», «υποτροπή», «ανάλυση», «κρίση», «παροξυσμός», «κορύφωση» και «ανάρρωση». Ανάμεσα από τις αξιόλογες κλινικές περιγραφές ξεχωρίζουν οι αναφερόμενες στην επιληψία, στον τέτανο και σε ορισμένα πνευμονικά νοσήματα.
Η θεραπευτική, σύμφωνα με τις Ιπποκρατικές αντιλήψεις, αποβλέπει στην ενίσχυση της ιαματικής δύναμης της ΦΥΣΙΣ («νούσων φύσιες ιητροί»). Ειδικότερα, οι φαρμακευτικές αντιλήψεις συνοψίζονται μέσα στην επιγραμματική φράση «ασκείν περί τα νουσήματα δύο, ωφελέειν ή μη βλάπτειν». Ο Ιπποκράτης, δηλαδή, αναφέρει ρητά, ότι τα φάρμακα πρέπει να ωφελούν ή τουλάχιστον να μην βλάπτουν. Επιπλέον ήταν απρόθυμος να χορηγήσει φάρμακα και να συμμετάσχει σε εξειδικευμένη θεραπεία που θα μπορούσε να αποδειχθεί εσφαλμένη. Αντιθέτως, προτιμούσε μία γενικευμένη θεραπεία. Η εναντίωσή του στην πολυφαρμακία πιστοποιείται και από την φράση του «πολλές φορές το καλύτερο φάρμακο είναι το κανένα φάρμακο». Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, λογικά, χρησιμοποιούσε ισχυρά φάρμακα.
Η Ιπποκρατική χειρουργική δεν υστέρησε απέναντι στην κλινική νοσολογία, με τις εξαιρετικά ανεπτυγμένες ανατομικές γνώσεις. Η φράση «οκόσα φάρμακα ουκ ιήται σίδηρος ιήται» είναι προφητική, ακόμη και για την σημερινή εποχή. Από τις χειρουργικές ειδικότητες πιο ανεπτυγμένη ήταν η ορθοπεδική. Οι Ιπποκρατικοί χειρουργοί μπορούσαν να ανατάξουν εξαρθρήματα και κατάγματα και να παροχετεύουν αποστήματα. Επίσης διενεργούσαν ανατρήσεις του κρανίου, παρακεντήσεις του θώρακος και της κοιλιάς, νεφροτομές σε νεφρολιθιάσεις και εκτελούσαν ακρωτηριασμούς σε περιπτώσεις γάγγραινας των άκρων. Η αφαίρεση λίθων της ουροδόχου κύστης απαγορευόταν στους χειρουργούς, που στην διάρκεια των εγχειρήσεων χρησιμοποιούσαν διάφορα αντισηπτικά και αιμοστατικά μέσα. Οι διδασκαλίες του Ιπποκράτη παραμένουν αντικείμενο των σημερινών μελετών στην πνευμονική ιατρική και χειρουργική μέχρι σήμερα.
Η Ιπποκρατική ιατρική ξεχώριζε για τον αυστηρό επαγγελματισμό της, την πειθαρχία και την αυστηρή πρακτική. Στο έργο του με τίτλο «Περί των εν τη Κεφαλή Τραυμάτων», ο Ιπποκράτης περιγράφει μία εγχείρηση στην οποία αφαιρείται ένα μέρος από το κόκαλο του κρανίου. Ενα άλλο έργο του, το «Κατ’ Ιατρείον», μπορεί να θεωρηθεί περιγραφή ενός σύγχρονου ολόφωτου χειρουργείου. Ο Ιπποκράτης περιγράφει πώς πρέπει να χρησιμοποιείται το φυσικό και τεχνητό φως, πώς πρέπει να ετοιμάζεται ο άρρωστος, να αποστειρώνονται τα εργαλεία και τα άλλα αντικείμενα που έχουν σχέση με την εγχείρηση. Κατά συνέπεια, ο Ιπποκρατικός γιατρός έδινε ιδιαίτερη προσοχή σε όλες τις πτυχές της δουλειάς του: ακολουθούσε λεπτομερείς προδιαγραφές για τον φωτισμό, το προσωπικό, τα όργανα, την στάση του ασθενούς και τις τεχνικές που πρέπει ν’ ακολουθούνται σ’ ένα χειρουργείο. Διατηρούσε ακόμη και τα νύχια του σε συγκεκριμένο μήκος.
Ο Ιπποκράτης ήταν γνωστός ως «Μέγας Ιπποκράτης».
Το γεγονός ότι η Ιπποκρατική ιατρική άνθησε κατά την περίοδο του Χρυσού Αιώνα του Περικλή δεν αποτελεί τυχαίο ή συμπτωματικό γεγονός. Προάγγελοι του Ιπποκράτη, εκτός από τον Ασκληπιό και την ιερατική ιατρική των Ασκληπιείων, ήταν η Φυσική Ιατρική και η Ιωνική φιλοσοφία.
Στην Αρχαία Ελλάδα υπήρχαν δύο ιατρικές σχολές ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης των νόσων. Η Ιατρική Σχολή της Κνίδου επικεντρώθηκε στην διάγνωση. Ομως η ιατρική κατά την εποχή του Ιπποκράτη δεν ήξερε σχεδόν τίποτα για την ανθρώπινη ανατομία και φυσιολογία, λόγω του ελληνικού ταμπού που απαγόρευε τον τεμαχισμό των ανθρώπων. Κατά συνέπεια, η σχολή της Κνίδου απέτυχε στην διάγνωση ασθενειών από μία σειρά συμπτωμάτων. Αντιθέτως, η Ιπποκρατική σχολή ή Σχολή της Κω είχε ως επίκεντρό της την φροντίδα του ασθενούς και την πρόγνωση. Ηταν πιο αποτελεσματική στην αντιμετώπιση ασθενειών και άνοιξε το δρόμο για την μεγάλη ανάπτυξη στην κλινική πρακτική. Για παράδειγμα, οι ασθενείς που έπασχαν από αιμορροΐδες υποβλήθηκαν σε θεραπεία από τους Ιπποκρατικούς γιατρούς με πολύ προχωρημένους τρόπους.
Ο Ιπποκράτης ήταν ο πρώτος που θεμελίωσε την επιστημονική ιατρική, όπως βεβαιώνει και ο Γαληνός («πρώτος εξήνεγκε την τελείαν παρ’ Ελλησι ιατρικήν», xiv 676). Τα έργα του είναι προϊόντα έξοχης παρατήρησης, εμπειρίας και σπάνιου ορθολογισμού.
Κατά τον Ιπποκράτη και τους Ιπποκρατικούς, ο γιατρός οφείλει να απορρίπτει κάθε είδους δεισιδαιμονία, να είναι καθαρός στο σώμα και αχώριστος της ηθικής. Η ζωή του πρέπει να είναι σεμνή και γεμάτη σιγή και ο ίδιος να είναι φιλόσοφος. Δίκαια, λοιπόν, ο Αντράλ είδε στους Ιπποκρατικούς, ανθρώπους στερημένους από την σύγχρονη τεχνολογία της παρατήρησης να δρουν με την πνευματική τους δύναμη και μόνον και να οδηγούνται στις ίδιες αλήθειες ή ιδέες, στις οποίες οδηγούνται σήμερα οι επιστήμονες με την αργή και επίπονη εργασία της ανάλυσης και της παρατήρησης.
Για τον Γαληνό ο Ιπποκράτης είναι «Θείος», μέγιστος των γιατρών και πρώτος των φιλοσόφων.
Δεν περιορίστηκε στον απλό εμπειρισμό, αλλά τον ένωσε με την διάνοια, προκειμένου να γνωρίσει την Φύση. Ο Γαληνός περιγράφει τον Ιπποκράτη και παραμένει ταυτόχρονα ο συνδετικός κρίκος για την διάδοση της διδασκαλίας του Ιπποκράτη, καθώς μετέφερε το ενδιαφέρον του σε μεταγενέστερους γιατρούς. Ετσι, με την αντιγραφή των κειμένων του οι ιδέες του Ιπποκράτη επιβίωσαν κατά την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και τις κληρονόμησαν οι γιατροί της Αναγέννησης ενώ κατά τον Μεσαίωνα τις μεθόδους του Ιπποκράτη υιοθέτησαν και οι Άραβες. Η Ιπποκρατική Συλλογή έγινε το θεμέλιο γύρω από το οποίο καταγράφηκε η εμπειρία της ιατρικής, προκειμένου να χτιστεί το σύγχρονο οικοδόμημα της ιατρικής.
Το πρωτοποριακό έργο του Ιπποκράτη επηρέασε θετικά, όχι μόνο την γενική ιατρική, αλλά όλες τις παθολογικές και όλες τις χειρουργικές ειδικότητες. Επιπλέον, αξίζει να επισημανθεί η προβλεπτική του ικανότητα. Ο Ιπποκράτης επέκτεινε τις κλινικές παρατηρήσεις στο οικογενειακό ιστορικό και στο περιβάλλον. Αυτό το γεγονός αποτυπώνεται, με συγκεκριμένα παραδείγματα, μέσα σε δύο πραγματείες του. Το ένα είναι ότι οι έννοιες του περιβάλλοντος («Περί αέρων, υδάτων, τόπων») και της κληρονομικότητας («Περί ιερής νόσου») είναι ισοδύναμες μέσα στα Ιπποκρατικά κείμενα, γεγονός που παραδέχονται οι σύγχρονες ιατροβιολογικές έρευνες. Το άλλο είναι ότι οι ανθυγιεινές συνθήκες ζωής, η ακατάλληλη διατροφή, οι διαιτητικές παρεκτροπές και η καταστροφή του περιβάλλοντος, που κατά κόρον επισημάνθηκαν πρώτα από τον Ιπποκράτη («ηγεμονικότατον απάντων η Φύσις»), αποτελούν μερικά από τα απειλητικότερα υγειονομικά προβλήματα της σημερινής εποχής.
Ολοι αυτοί οι θεραπευτές και οι ιατροί, στο πέρασμα των χρόνων, συμφωνούσαν στην σχέση της ΦΥΣΙΣ με την προστασία και την προώθηση της υγείας, αλλά και στην σχέση της σωστής διατροφής με τα ορθά μόρια και το ζωντανό νερό… κάτι που ισχύει και σήμερα και μάλιστα περισσότερα επιτακτικό.
@Ηω Αναγνώστου /άρθρο που δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην miastala.com το 2009