Κωνσταντίνος Μπλάθρας*
Καλύτερα να αποδεχόμασταν σκέτο το «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Αν, μάλιστα, η Κυβέρνηση κατάφερνε, έστω, να πετύχει την αλλαγή στο όνομα της γλώσσας του γειτονικού Κράτους σε «σλαβομακεδονικά», όπως είναι άλλωστε η πραγματικότητα, τότε, νομίζω, η ήττα θα ήταν ηπιότερη. Γιατί, εν πάση περιπτώσει, αφού η Χώρα μας βρίσκεται υπό κατοχήν, με το πιστόλι στον κρόταφο, η απλή αποδοχή τετελεσμένων θα ήταν προτιμότερη από αυτή την καταφανή κοροϊδία εις βάρος –εδώ είναι το τραγικό– και του ελληνικού λαού και του λαού των Σκοπίων.
Πρακτικά, η προσθήκη του προσδιορισμού «Βόρεια», στο όνομα της «Μακεδονίας», κάνει το αλυτρωτικό όραμα των γειτόνων παγκόσμιο υπονοούμενο. Αφού υπάρχει «Βόρεια», άρα υπάρχει και «Νότια». Στα διεθνή συμφραζόμενα, θα υπονοείται πάντοτε ότι εδώ έχουμε ένα λαό χωρισμένο στα δύο, καλή ώρα όπως η Κορέα! Το ακόμα κωμικότερο είναι ο «αστερίσκος», όσον αφορά τη γλώσσα: θα λέγεται μεν «Μακεδονική», αλλά με την υποσημείωση ότι είναι σλαβογενής γλώσσα. Λες και η διεθνής πραγματικότητα είναι κάτι σαν διδακτορική διατριβή, όπου ο υποψήφιος κρίνεται στις υποσημειώσεις! Η δε εθνικότητα θα είναι «Μακεδονική» με κάθετη γραμμή και την προσθήκη «πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας»! Δηλαδή, φαντάζεστε στους Ολυμπιακούς, φερ’ ειπείν, να λέει ο εκφωνητής... «και τώρα ο τάδε, Μακεδών –κάθετος πολίτης της Δημοκρατίας της Μακεδονίας»; Η ξεδιάντροπη κοροϊδία σε όλο της το μεγαλείο! Συμπέρασμα: Αν ο Θεός αποκοιμηθεί, και ισχύσει αυτή η Συμφωνία, οι γείτονες θα λέγονται εν τέλει σκέτο «Μακεδόνες», η γλώσσα τους απλά «Μακεδονική» και, επιπλέον, θα έχουν το όνομα «Βόρεια Μακεδονία», που στην απλή λογική και στην κοινή παγκόσμια συνείδηση θα τους κατοχυρώνει το δικαίωμα να ζητήσουν αργά ή γρήγορα την ένωση της Χώρας τους, της «Βόρειας» και της «Νότιας» «Μακεδονίας»! Κάπως έτσι αντιλαμβάνεται ο κ. Τσίπρας, σύμφωνα με το «Διάγγελμά» του, την «εθνική υπερηφάνεια».
Ζητούμενο η σταθερότητα
Αλλά ας υποθέσουμε ότι ο στρατηγικός στόχος της Ελλάδας στη διαπραγμάτευση είναι, πάλι σύμφωνα με το πρωθυπουργικό «Διάγγελμα», η σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Έχει κανείς την εντύπωση ότι μια Συμφωνία που εκβιάστηκε –και για τις δύο πλευρές ισχύει αυτό, γιατί ούτε Έλληνες ούτε Σκοπιανοί την πιστεύουν– από τους κύριους αποσταθεροποιητές της περιοχής, δηλαδή ΝΑΤΟ και Γερμανία, ότι θα συντελέσει στην καλώς εννοούμενη γειτονία, φιλία και σταθερότητα στη νότια Βαλκανική; Εξ αρχής το Κράτος των Σκοπίων είναι κάτι σαν τις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες του 19ου αιώνα: ένα προσωρινό μαξιλάρι ισορροπίας των ανταγωνισμών των Μεγάλων Δυνάμεων στη Βαλκανική, μέχρι την επόμενη φάση των αναμετρήσεών τους. Βλέπεις, σ’ αυτή την ευλογημένη Χερσόνησο, όπου η Ιστορία έκανε γείτονες πολλούς και διαφορετικούς σε νοοτροπία λαούς, πάντα βρίσκεται μια περιοχή που δεν μπορεί να είναι –λόγω (αν)ισορροπίας δυνάμεων– ούτε ελληνική, ούτε βουλγαρική, ούτε σερβική, ούτε αλβανική, ούτε τουρκική! Κάτι τέτοιο είναι σήμερα τα Σκόπια – ένα κράτος με βαλκανική πανσπερμία: Σλαβομακεδόνες (που εθνοτικά νοούνται Έλληνες, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι, Αλβανοί. Είναι μ’ άλλα λόγια ό,τι απέμεινε αμοίραστο μετά τους Βαλκανικούς πολέμους από την πάλαι ποτέ Οθωμανική (και Βυζαντινή) επικράτεια της Μακεδονίας. Σύμφωνοι. Θα μπορούσε ένα τέτοιο Κράτος να γίνει οδηγός συνύπαρξης για τους Βαλκάνιους, αν το πράγμα δεν έμπλεκε στον ανταγωνισμό, όπως είπα των Μεγάλων Δυνάμεων: Αμερικανοί, Ρώσσοι, Γερμανοί, Ιταλοί όλοι μπλέκονται σ’ αυτό το κουβάρι. Συμπέρασμα: Όχι μόνο η συμφωνία αυτή, που υποτίθεται ότι έχουμε με τους γείτονες, δεν θα συμβάλει στην ποθούμενη (από Έλληνες και, πιστεύω, και από Σκοπιανούς) σταθερότητα και ευημερία, αλλά αντίθετα θα γίνει εντός ολίγου θέατρο νέων αντιπαραθέσεων, αφού εκ των πραγμάτων μεταβάλλεται σε αιχμή της αντιπαράθεσης Δύσης και Ρωσίας.
Εκτεθειμένη η Ελλάδα
Είπα πριν «υποτίθεται ότι έχουμε», γιατί αυτό που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας το βράδυ της Τρίτης είναι η πορεία προς μια Συμφωνία και όχι μια καθαρή συμφωνία. Έτσι η ελληνική Κυβέρνηση πέτυχε το εξής ασύλληπτο: η μεν Ελλάδα να εκτεθεί, συναινώντας ουσιαστικά στην αποδοχή των τετελεσμένων –με δυσμενείς όρους, όπως περιέγραψα πριν – ενός κακοφορμισμένου αλυτρωτισμού και κοντά σ’ αυτό, να αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια των γειτόνων για το αν τελικά θα αποδεχτούν τη «ρύθμιση». Εν τω μεταξύ, τα Σκόπια θα έχουν πετύχει το σύνολο των στόχων τους: Να πάρουν πράσινο φώς για την ένταξή τους σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, να υποκλέψουν με ελληνική βούλα (!) το ελληνικό εθνικό όνομα της Μακεδονίας, να σταθεροποιηθούν ως υπολογίσιμος παίκτης στη νότια Βαλκανική, έναντι Βουλγαρίας, Αλβανίας και Σερβίας, και να ακυρώσουν κάθε μελλοντικό ελληνικό όπλο εναντίον της ιστορικής τους λαθροχειρίας, που, καιρώ τω δέοντι, θα στραφεί και εναντίον της ελληνικής Μακεδονίας. Σας κάνει εντύπωση; Σκεφτείτε μόνο τι επιχείρημα αντίθεσης θα έχει η Ελλάδα, όταν ζητηθεί –από τους γνωστούς επικυρίαρχους «δικαιωμάτων» και «δημοκρατίας», αναγνώριση «Σλαβομακεδονικής» μειονότητας. Απολύτως κανένα!
Ποιος κερδίζει;
Ποιος κερδίζει τελικά, εκτός φυσικά υπερατλαντικών και άλλων «Συμμάχων» μας; Ο κ. Ζάεφ πρώτος, ο οποίος με την προσδοκώμενη αίσια έκβαση της Συμφωνίας θα σταθεροποιηθεί πολιτικά στο ρευστό πολιτικό τοπίο των Σκοπίων. Και αυτός μεν θα απολαύσει μια δίκαιη τιμή, εφόσον πέτυχε το σύνολο των πολιτικών επιδιώξεων των κυβερνώντων στη γείτονα Σλαβομακεδόνων, ο δε δεύτερος επιτυχών, ο κ. Τσίπρας, ο οποίος ελπίζει σε ανάλογα πολιτικά οφέλη, θα έχει επιφέρει μια ιστορική ήττα για τη Χώρα.
Τι προσδοκά ο κ. Τσίπρας;
α. Την αποδοχή ενός αριστερού κοινού, που πάντα έβλεπε με συμπάθεια τα «δικαιώματα» των «συντρόφων» της ΠΓΔΜ, ελπίζοντας πως όλος αυτός ο κόσμος θα ξεχάσει την άνευ όρων παράδοση στο Μνημόνιο.
β. Τη σταθεροποίησή του ως «παίκτη» του μίσθαρνου ελληνικού συστήματος.
γ. Την πολιτική ακύρωση της Αντιπολίτευσης, αφού οι «Δημοκρατικοί» του πρώην ΠΑΣΟΚ, φέρονται πρόθυμοι να ψηφίσουν τη ρύθμιση, ο Θεοδωράκης του «Ποταμιού» θα είναι κάτι σαν κυβερνητικός εταίρος επί του θέματος αυτού, η δε «μειζων» Ν.Δ., αφ’ ενός δεν θα πείσει στην όποια αντίθεσή της –που εκδηλώθηκε ήδη δια χειλέων Κυρ. Μητσοτάκη– καθώς είναι παλαιόθεν γνωστές οι θέσεις των Μητσοτάκηδων επί του θέματος, αφ’ ετέρου, ο κ. Τσίπρας έχει στήσει καλά τη νάρκη του, ώστε αυτή, αν αναφλεγεί, να εκραγεί στα χέρια του κ. Μητσοτάκη – «παλιά μας τέχνη κόσκινο» για τους αριστεριστές Συριζαίους. Για τον κ. Καμμένο, δε χρειάζεται να πω κάτι, γιατί έχει καεί από μόνος του: στις επόμενες Εκλογές, εάν δεν είναι στο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα βρίσκει ούτε την ψήφο του!
δ. Τέλος, ο κ. Τσίπρας πετυχαίνει το σπουδαιότερο: Να περάσει το νέο Μνημόνιο χωρίς να έχει ουσιαστικά καμία αντίδραση, αφού θα έχει πετύχει ο αντιπερισπασμός: τα συλλαλητήρια, που έτσι κι αλλιώς δεν αγγίζουν τον «αριστερό» πολιτικό του χώρο, θα γίνουν για τη Μακεδονία.
* Διευθυντής της εφημερίδας «Χριστιανική».
πηγή: Εφημερίδα Χριστιανική, 14/6/2018