Ο Νίκος Μπουρλάκης στέκεται στον λάθος δρόμο που έχουν πάρει τα παιδιά σε νεαρή ηλικία κάτι που δεν αποτυπώθηκε μόνο από τους μέχρι τώρα αγώνες της Εθνικής U20 στο Ευρωμπάσκετ της Γερμανίας
Η Εθνική U20 λοιπόν θα παλέψει για την παραμονή της στην Α’ Κατηγορία μετά την ήττα από την Μεγάλη Βρετανία (!), την συντριβή από το Ισραήλ, κάποιες εκλάμψεις με Γερμανία και Ιταλία (επίσης ήττες) και μια νίκη επί της Ρουμανίας.
Δεν ξέρω αν θα μείνετε οι περισσότεροι στα αποτελέσματα. Προσωπικά επειδή παρακολούθησα ολους τους αγώνες της ομάδας, προβληματίστηκα για την εικόνα που έδειξαν οι παίκτες, που σε καμία περίπτωση δεν ήταν θετική. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα αποτελέσματα.Δεν έχει να κάνει με την συγκεκριμένη ομάδα ο συλλογισμός μου αλλά με μια γενικότερη θεώρηση επάνω σε πράγματα που με παραξενεύουν εδώ και καιρό.
Πρόσφατα μιλούσα μ’ έναν φίλο ο οποίος μου αποκάλυψε ότι στην ομάδα του βρήκε… 17 συμβόλαια από παίκτες ηλικιών 12-16 από έναν ατζέντη. Δεν έχει σημασία το όνομα του ατζέντη και ούτε θα τον πετάξουμε στην πυρά. Την δουλειά του κάνει και την κάνει καλά.
Ειλικρινά όμως, επειδή οι περισσότεροι είμαστε γονείς, μπορώ να κάνω μια ερώτηση; Τι δουλειά έχει το παιδί σε ηλικία 12 ετών ή 13 ή 14 ή 15 να διαθέτει μάνατζερ; Είναι δυνατόν σε τέτοια ηλικία (ΠΑΙΔΙ είναι γαμώτο) να βάζεις στο πίσω μέρος του μυαλού ενός παιδιού το χρήμα, το συμβόλαιο, το κέρδος;
Είναι δυνατόν να είστε γονείς και να μην ψάχνετε να βρείτε το καλύτερο πρόγραμμα για το παιδί σας και να θαμπώνεστε απλά από τις 15560 Ακαδημίες, το 3456 Summer Camp, τα 38900 shooting camp, τους 8956 Personal trainers, τους 905 ατζέντηδες, το πόσες χιλιάδες είναι οι προβολές στο YouTube από το scouting reports και όλα αυτά που ξεπετάγονται καθημερινά σαν μανιτάρια…
Εχετε διανοηθεί ποτέ πως με τόσα από τα παραπάνω δεν έχουμε βγάλει 10 ΛεΜπρόν Τζέιμς;
Προσοχή, δεν λέω ότι όλα αυτά είναι απάτη.Υπάρχουν και καλά προγράμματα. Όταν όμως ως γονέας αναζητείς τον καλύτερο γιατρό, το καλύτερο σχολείο για το παιδί σου έτσι και οφείλεις να ψάξεις, να ρωτήσεις, να μάθεις, να συμβουλευτείς ειδικούς, να έχεις αυτογνωσία για το που πρέπει, που μπορεί να πάει το παιδί σου.
Τι ακριβώς θα προσφέρει ένας ατζέντης στο παιδί στα 12 χρόνια του; Μπορεί να έχει συμβουλευτικό ρόλο; Πιθανότατα… Πόσοι είναι αυτοί όμως; Και πόσο μπορεί να δηλητηριαστεί το μυαλό ενός μικρού παιδιού από σκέψεις επαγγελματικής αποκατάστασης, γρήγορου κι εύκολου κέρδους και τόσα άλλα…
Στην εποχή αυτή τίποτα δεν πρέπει να είναι fast food. Απαιτείται παραγωγική διαδικασία, αξιοκρατία, συνεχής κι επίπονη προσπάθεια. Χτίσιμο χαρακτήρα και νοοτροπίας. Προσωπικότητα… Σεβασμός σε συμπαίκτες, συναθλητές και ομάδα… Να μάθεις να βιώνεις την χαρά, την λύπη ακόμα και την αδικία, άλλωστε μικρογραφία της κοινωνίας είναι η ομάδα, και να παλεύεις ώστε να φτάσεις εκεί που ζητάς.
Οι περισσότεροι από τους παίκτες που αγωνίζονται για την παραμονή στην Α’ Κατηγορία, έχουν διαφημιστεί χωρίς να έχουν παίξει μπάσκετ. Εχουν παρουσιαστεί ως Top Prospects χωρίς να τους έχουμε δει. Και δεν είναι οι μόνοι… Θα παίξουν όμως στην Basket League γιατί… πρέπει να υπάρχουν 6 γηγενείς. Σώνει και καλά. Ακόμα κι αν δεν αξίζουν, θα παίξουν λόγω του συγκεκριμένου αριθμού, χωρίς να παλέψουν, χωρίς να κοπιάσουν και όταν δεν θα πάρουν χρόνο συμμετοχής θα έχουν την κάλυψη των κακών ξένων που τους τρώνε το ψωμί. Θα βρίσκονται πάντα στον κανόνα «οι καλύτεροι παίκτες είναι αυτοί που δεν παίζουν».
Εχω διαφωνήσει με φίλους μου γι’ αυτό… Επιμένω ότι ο ΚΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ παίκτης πάντα θα βρίσκει δουλειά και συμβόλαιο εφόσον δουλεύει και είναι συνειδητοποιημένος. Υπάρχει παράδειγμα: Ο Χάρης Γιαννόπουλος σε μια ομάδα Αμερικανών πρωταγωνιστών, όπως το Ρεθυμνο, ξεχώρισε και βρέθηκε στην ΑΕΚ. Ο Λαρεντζάκης μέσα από τον ανταγωνισμό με τους ξένους βγήκε νικητής και καθιερώθηκε στην ΑΕΚ.
Αν υπήρχε μια κατάσταση όπως στην Ισπανία πχ (δύο ξένοι και οι υπόλοιποι απλώς Ευρωπαίοι και όχι Ισπανοί απαραίτητα) αδυνατώ να μετρήσω πόσοι γηγενείς θα βρίσκονταν στην Basket League.
Όταν ακόμα και στην Α2 ακούς τρελές απαιτήσεις με αποτέλεσμα οι ομάδες να προτιμούν φθηνότερο κοινοτικό, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Ο εξαιρετικός Εσθονός Λάανε, ένας από τους TOP παίκτες της κατηγορίας, όταν ηρθε στην Ελλάδα είχε συμβόλαιο απ’ εκείνο που απέρριπταν Ελληνες παίκτες.
Ένα ξέφραγο αμπέλι, ένα χωράφι που ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, όλοι αναζητούν το γρήγορο κέρδος, πέφτει διαφήμιση από τους ατζέντηδες (που επαναλαμβάνω κάνουν τη δουλειά τους) τσιμπάνε οι γονείς και προχωράει η διαδικασία.
Και φυσικά σε ένα «ξέφραγο αμπέλι» έχει και μεγάλη ευθύνη η Ομοσπονδία που πρέπει να περιχαρακώσει την κατάσταση, να βάλει αρχές, να προστατέψει, να είναι ο θεματοφύλακας. Και όχι να περιφέρεται… στρατιά ατζέντηδων στο ξενοδοχείο των «μικρών» Εθνικών ομάδων.
Και να βλέπεις παίκτες «κλασικούς» στην Α2 που παλεύουν αφού κάνουν και… κανονική δουλειά για να ζήσουν, να λιώνουν στο παρκέ χωρίς διαφήμιση, χωρίς συμβόλαια, έτσι για την πάρτη τους.
Και στην τελική αυτοί που έχασαν με διαφορά 13 πόντων από τους Βρετανούς γιατί θα πρέπει να παρουσιάζονται ως rising stars και να απαιτούν συμβόλαια, χρόνο και… Basket League;