Η κρίση δεν δοκιμάζει μόνο το βιοτικό μας επίπεδο ή το αφύσικα απαρχαιωμένο μοντέλο ανάπτυξης.
Ζητούν οι φοιτητές μου να τους δώσω ένα παράδειγμα Homo Homini Lupus est (Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος). Tους λέω τους στίχους από το «Μικρό καράβι»! Το καταδικασμένο πλεούμενο έχει ένα πλήρωμα καταραμένων που έπειτα από «πέντε - έξι εβδομάδες» θα ρίξει κλήρο «να δούνε ποιος θα φαγωθεί». Ενα μικρό καράβι και η Ελλάδα, που χαράζει πορεία μέσα από την καταιγίδα. Θα αντέξει το μικρό καράβι; Ή θα καταλήξει σε «Ιπτάμενο Ολλανδό» να πλέει σαν σκαρί-φάντασμα σε φουρτουνιασμένα πελάγη;
Η σημερινή κρίση δεν δοκιμάζει μόνο το βιοτικό μας επίπεδο ή το αφύσικα απαρχαιωμένο ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης και παραγωγής. Θέτει σε ευθεία δοκιμασία τη δυνατότητα της Ελλάδας να μετέχει με όρους ορθολογικής άσκησης εθνικής κυριαρχίας στο διεθνές γίγνεσθαι. Αλλά και ως προς τις εσωτερικές διεργασίες η κρισιμότητα των στιγμών παραμένει σε υψηλό επίπεδο. Ο τρόπος που θα αντιμετωπίσουμε την κρίση, η πρόνοια που θα λάβουμε για τους ασθενέστερους, η ηθική και υλική ανταμοιβή που θα προσδώσουμε στις κοινωνικές - επαγγελματικές πρωτοπορίες αυτού του τόπου, ακόμα και η αποφασιστικότητα να τιμωρήσουμε τους επίορκους δημόσιους λειτουργούς και υπαλλήλους με όρους δικαϊκού πολιτισμού και όχι ενός ροβεσπιεριανού βολονταρισμού που προάγει τη διαπόμπευση θα μας δώσουν το ηθικό υπόστρωμα ώστε να αντέξουμε την πορεία μέσα στην «έρημο». Οφείλουμε να παραμείνουμε μια συντεταγμένη κοινωνία, μην επιτρέποντας στις σειρήνες του κοινωνικού αυτοματισμού να διαβρώσουν την πορεία μας.
Πριν από δυόμισι χρόνια, ενώ πολλοί σφύριζαν αδιάφορα και άλλοι καλωσόριζαν το Μνημόνιο ως ευλογία -ατυχώς scripta manent, ενώ η τεχνολογία ακυρώνει ακόμα και το verba volant-, έγραφα μέσα από τη «δημοκρατία» ότι η Ελλάδα δεν πρέπει και δεν μπορεί να γίνει Βαϊμάρη. Σήμερα υποστηρίζω ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να μεταβληθεί στο τριτοκοσμικό οξύμωρο της Ευρώπης. Η ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας αποτελείται από μια σειρά παραμέτρων, με πρώτο αυτό του κοινωνικού κράτους, των κοινωνικών παροχών και του υψηλού βιοτικού επιπέδου. Για να κατανοήσουμε το ευρωπαϊκό παράδειγμα, το επίδομα που δίνει το βρετανικό κράτος στον άνεργο Λονδρέζο είναι υψηλότερο κατά τρεις φορές από τον μισθό που παίρνει πλέον ένας δάσκαλος στην Ελλάδα. Βέβαια, εκεί ο ανταγωνισμός της ελεύθερης αγοράς λειτουργεί, τα καρτέλ διώκονται, η φοροδιαφυγή έχει εξαλειφθεί και τα super markets πωλούν φθηνότερα τα ελληνικά προϊόντα από ό,τι εδώ σε μια Ελλάδα που δεν θυμάται ότι το επεισόδιο των Ιμίων κατέληξε σε τρεις νεκρούς του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, θεωρεί ότι η Ποντιακή και η Μικρασιατική Γενοκτονία είναι μια δυσάρεστη ανάμνηση που «πρέπει» να λειανθεί, ενώ στόχος των νέων της είναι να φύγουν μακριά για να καταφέρουν να ζήσουν και να δημιουργήσουν δίχως το μεταφυσικό ενοχικό σύνδρομο που μεταγγίζεται εδώ και χρόνια στον πυρήνα τoυ συλλογικού πράττειν και σκέπτεσθαι.
Να υπάρξουν σε ένα λελογισμένο φορολογικό περιβάλλον που δεν θα στραγγαλίζει την ανάπτυξη, αλλά θα επιβραβεύει τη δημιουργικότητα και θα ενθαρρύνει την καινοτομία.
Αν η πλειονότητα του ελληνικού λαού δεν έχει πρόσβαση στη δεξαμενή του κοινωνικού κράτους της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας, τότε γινόμαστε ο θεμέλιος λίθος μιας νέας Ευρώπης, με τον Νότο υποβαθμισμένο προάστιο του Βορρά και θερμοκήπιο υβριδικών ιδεολογημάτων κοινωνικοδαρβινικής διάστασης. Αλίμονο αν στο μέλλον το παιδικό τραγούδι θα εξιστορεί το συλλογικό μας παρόν με τους ακόλουθους στίχους: «Και τότε ρίξανε τον κλήρο, μα δεν είχε πλέον μείνει κανείς άλλος για να φαγωθεί».