Τους βλέπεις να σουρομαδιούνται πάνω από τις 762 σελίδες της τσιπρικής νουβέλας και αυθόρμητα ανεβαίνει ως τα χείλη σου ένας αναστεναγμός ανακούφισης. «Κοίτα από ποιους γλιτώσαμε». Από τους Βαρουφάκηδες, τις Ζωές, τους Παππάδες, τους Καμμένους, τους Τσακαλώτους, τους Σκουρλέτηδες, τους Κατρούγκαλους, τους Πολάκηδες, τους Παπαγγελόπουλους, τους Κοτζιάδες, τους Χαϊκάληδες, τις Αχτσιόγλου, τους Κασσελάκηδες. Από όλες αυτές, τέλος πάντων, τις φοβερές προσωπικότητες που διαφέντεψαν τη χώρα και τη ζωή μας, στην πιο κρίσιμη στιγμή της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας.
Από τα απίθανα και σπαρταριστά που ακούμε από τη Δευτέρα, όπως «εκοιλοπόνιε το βουνό» (Πολάκης), «δεν κατάλαβε, τα κουπόνια που πρότεινα δεν ήταν κουπόνια» (Βαρουφάκης), «ο λαός που με εξέλεξε του έδωσε την απάντηση» (Παππάς), «χαίρομαι που δυσκόλεψα μια προδοσία (Ζωή), «δεν ήταν έτσι τα πράγματα» (Βούτσης), «μιλάει με τρόπο που δεν καταλαβαίνω» (Τσακαλώτος), «ο Αλέξης αδικεί την ίδια την ιστορία» (Φίλης), «θα σφαζόμασταν και γι’ αυτό μίλησα για Βελουχιώτη και Ζέρβα» (Καμμένος), «εγώ ποτέ δεν ήμουν στο στενό επιτελείο του Μαξίμου» (Γεροβασίλη), «Η Μπαζιάνα μιλάει χειρότερα αγγλικά από τον άντρα της» (Κασσελάκης)… τι άραγε προκύπτει;
Μα, αυτό που ξέραμε πάντα και απλώς τα παιδιά του παλαιού κραταιού ΣΥΡΙΖΑ (που σήμερα είναι 20 κομμάτια) συνεχίζουν να μας επιβεβαιώνουν. Οτι παρέλαβε τη χώρα μια παρέα επικίνδυνων ατζαμήδων και ανερμάτιστων ιδεοληπτικών, την έπαιξε στα ζάρια και απλώς γλιτώσαμε από σπόντα. Οπως τους βλέπεις και τους ακούς σήμερα, αντιλαμβάνεσαι ότι όλοι μαζί ήταν ανίκανοι να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα. Αντιθέτως, θα μπορούσαν εύκολα να κάψουν τον στάβλο.
Το βιβλίο του Τσίπρα ήταν απλώς το σπίρτο. Η πυρίτιδα ήταν ήδη εκεί. Χρόνια σιωπών, προσβολών, προστριβών, δηλώσεων που δεν ειπώθηκαν, συνειδήσεων που δεν τόλμησαν. Η έκρηξη ήταν αναπόφευκτη. Και μέσα από τον αχό αυτής της ανατίναξης προκύπτει η αλήθεια. Δεν ήταν μόνο ότι ο Τσίπρας δεν ήξερε να κυβερνήσει, ήταν ότι η ομάδα γύρω του δεν μπορούσε καν να συνυπάρξει.
Δεν επρόκειτο για κυβέρνηση, αλλά για μια συλλογή από φιλοδοξίες, νευρώσεις, εχθροπάθειες, προσωπικές ατζέντες και γιορτινή αφέλεια, δεμένες πρόχειρα με κορδέλα επαναστατικής ρητορικής.
Και όσο βλέπεις αυτά τα πρόσωπα —πρώην υπουργούς, στενούς συνεργάτες, προστάτες, συνοδοιπόρους— να πλέκουν τώρα το ύφασμα της αθωότητάς τους, καταλαβαίνεις πόσο τυχερή στάθηκε η χώρα που η πραγματικότητα το παιχνίδι τους έσπασε νωρίς. Πριν τα πράγματα γίνουν ανεπίστρεπτα. Πριν μάθουμε με τον σκληρό τρόπο τι σημαίνει «κυβερνώ χωρίς ευθύνη, κατηγορώ χωρίς αυτοκριτική, διηγούμαι χωρίς αλήθεια».
Δεν ήμασταν απλώς τυχεροί, άγιο είχαμε.