1. Θεμελιακή αρχή της εθνικής κυριαρχίας, η οποία στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς είναι «είδος υπό εξαφάνιση», είναι ο καθοριστικός εθνικός έλεγχος της οικονομίας. Αυτό σημαίνει ότι το σύστημα της οικονομίας της αγοράς που έχει σήμερα επιβληθεί παγκοσμίως από τις άρχουσες ελίτ (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις – π.χ. της Βορείου Κορέας) είναι αυτό που καθορίζει τελικά, τι, πόσο και πώς θα παραχθεί για να καλυφθούν οι ανάγκες των λαών – όπως βέβαια εκφράζονται μέσω του χρήματος που επίσης ελέγχεται από την Υπερεθνική Ελίτ (δηλαδή τα οικονομικά συμφέροντα των πολυεθνικών επιχειρήσεων οι οποίες ελέγχουν την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία της αγοράς).
2. Αυτή φυσικά είναι απλά η «θεωρία» που χρησιμοποιείται από τις οικονομικές ελίτ οι οποίες ελέγχουν τις αγορές, για να δικαιώσουν την κυριαρχία τους πάνω στις αγορές και έμμεσα στο πολιτικό γίγνεσθαι, πέρα από το οικονομικό. Και αυτό γιατί σε μια καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι δεν είναι απλώς αλληλένδετα, εφόσον είναι το οικονομικό γίγνεσθαι –και οι δυνάμεις οι οποίες το ελέγχουν– αυτό που καθορίζει και το πολιτικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι, άμεσα ή έμμεσα.Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς, όπως η σημερινή, όπου ακόμη και όταν μια χώρα δεν είναι απόλυτα ενσωματωμένη στην καπιταλιστική οικονομία της αγοράς (για ιστορικούς λόγους αλλά και για λόγους μεγέθους της εσωτερικής αγοράς –π.χ. η «κομμουνιστική» Κίνα), στον βαθμό που η οικονομία της εξαρτάται από την παγκόσμια αγορά, χάνει αντίστοιχους βαθμούς ελευθερίας και στο πολιτικό γίγνεσθαι.
3. Αυτό έγινε ιδιαίτερα φανερό με τον σημερινό άμεσο ή έμμεσο πόλεμο που έχει κηρύξει η Υπερεθνική Ελίτ εναντίον της Ρωσίας, ο οποίος, όπως εξήγησα αλλού, δεν άρχισε φέτος αλλά το 2014. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι χώρες σαν την «κομμουνιστική» Κίνα τήρησαν και τηρούν μια μεσοβέζικη στάση έναντι της Ρωσίας, με προφανή στόχο να μην αποκλεισθούν οι κινέζικες επιχειρήσεις από την παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, όπως για παράδειγμα γίνεται σήμερα με τις ρωσικές επιχειρήσεις.
4. Όλα τα παραπάνω βέβαια, στον βαθμό που φυσικά είναι δυνατόν, έχουν θεσμοποιηθεί, με κλασικό παράδειγμα την Ευρώπη. Εκεί έχουν τυποποιηθεί τόσο οι οικονομικοί θεσμοί που εκφράζουν την οικονομικό-πολιτική κυριαρχία της Υπερεθνικής Ελίτ (Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κ.λπ.) όσο και την καθαρά στρατιωτική (ΝΑΤΟ). Και φυσικά μια ολόκληρη πλειάδα επιμέρους πολιτικών, οικονομικών αλλά και πολιτιστικών θεσμών συμπληρώνει και ολοκληρώνει την δομή αυτή εξουσίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.Η άρχουσα επομένως πολιτική τάξη σε ένα μη εθνικά κυρίαρχο κράτος όπως η Ελλάδα –για να πάρουμε συγκεκριμένο παράδειγμα σε σχέση με τις παραπάνω αρχές– δεν είναι καν άρχουσα, αφού άλλες δυνάμεις, εκτός Ελλάδος, άμεσα ή έμμεσα ελέγχουν το οικονομικό γίγνεσθαι και κατά συνέπεια και το πολιτικό, αλλά και το πολιτιστικό γίγνεσθαι στη χώρα.
5. Το ερώτημα όμως που γεννάται σήμερα δεν αφορά χώρες σαν την Ελλάδα, η οποία ουσιαστικά πάντα ήταν δορυφορική χώρα κυρίως της Μεγάλης Βρετανίας προπολεμικά και των ΗΠΑ μεταπολεμικά, με κάποια ίσως ύφεση στη σχέση αυτή τον καιρό της ίδρυσης και επέκτασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), όταν ακόμη και ο βασικός μοχλός (η Γερμανία) είναι φανερό ότι σήμερα αδυνατεί να παίξει τον ρόλο που έπαιζε ως ένα εν δυνάμει εναλλακτικό καπιταλιστικό κέντρο στις ΗΠΑ. Σήμερα είναι φανερό ότι η ΕΕ ουσιαστικά καταρρέει (έστω και αν τυπικά εξακολουθεί να υπάρχει). Αντί δηλαδή ν’ αποτελεί, όπως ήταν ο ιδρυτικός στόχος της, ένα εναλλακτικό κέντρο οικονομικής και πολιτικής εξουσίας στο αμερικανικό παγκόσμιο κέντρο εξουσίας, σήμερα μετατρέπεται βαθμιαία σε ένα υπο-κέντρο του αμερικανικού παγκόσμιου κέντρου εξουσίας.
6. Οι συνέπειες ως προς το θέμα της εθνικής κυριαρχίας είναι ακόμη χειρότερες από πριν, αφού με την ΕΕ κάποιοι στην Ευρώπη είχαν αρχίσει να πιστεύουν ότι ίχνη τουλάχιστον της εθνικής τους κυριαρχίας θα μπορούσαν να διατηρηθούν καλύτερα σε μια παγκοσμιοποιημένη ΕΕ παρά σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία υπό την αιγίδα βασικά του αμερικανικού κεφαλαίου.
7. Αποφασιστική σημασία στη διαδικασία αυτή θα έχει η έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία, που είχε σχεδιασθεί από την Υπερεθνική Ελίτ ακριβώς για να υποτάξει τη μόνη χώρα η οποία εν δυνάμει θα μπορούσε να παίξει ρόλο αντίπαλου δέους, εφόσον τόσο η οικονομική αλλά και η πολιτική δομή της (αντίθετα με την Κίνα) θα μπορούσε να εξασφαλίσει τέτοιο ρόλο. Προϋπόθεση βέβαια γι’ αυτή την εξέλιξη θα ήταν η Ρωσική πολιτική ηγεσία να υποτάξει τους Ρώσους καπιταλιστές και ιδιαίτερα αυτούς που απευθύνονται στην παγκόσμια αγορά –π.χ. το εξωτερικό εμπόριο της Ρωσίας θα μπορούσε να τεθεί υπό τον άμεσο κρατικό έλεγχο. Ταυτόχρονα, η πολιτική ηγεσία θα απαιτούνταν να προχωρήσει στη δημιουργία ενός πραγματικού έθνους-κράτους, το οποίο στο πλαίσιο του Ευρασιατισμού θα μπορούσε να συγκεντρώσει γύρω της πολλές χώρες των οποίων οι λαοί είναι αποφασισμένοι να διατηρήσουν την εθνική τους κυριαρχία, σε μια Νέα Διεθνή Τάξη εθνικά κυρίαρχων λαών.
8. Όσον αφορά την Ελλάδα, η αποχώρησή της από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ όχι μόνο θα έκανε δυνατή την προσχώρησή της σε μια παρόμοια Ευρασιατική Ένωση εθνών-κρατών, αλλά θα ήταν και η μόνη λύση για να μην μετατραπεί από ανεπίσημο δυτικό προτεκτοράτο, σε επίσημο τουρκικό προτεκτοράτο με τις ευλογίες της Δύσης. Διότι όταν βέβαια η Τουρκική ηγεσία τολμά και διακηρύσσει δημόσια ότι «ένα βράδυ μπορούμε να έλθουμε ξαφνικά», είναι αυτονόητο ότι τόσο το πάντα αμερικανοκρατούμενο ΝΑΤΟ όσο και η ΕΕ, που τώρα έμμεσα προσχωρεί στο ίδιο κέντρο εξουσίας, δεν πρόκειται να σταματήσουν μια ένοπλη επέμβαση στην Ελλάδα! Ποια λύση λοιπόν μένει για τον Ελληνικό λαό εάν θέλει να μην είναι ούτε υποτακτικό μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ούτε να χάσει σημαντικά κομμάτια της εθνικής του κυριαρχίας, από το να προσχωρήσει σε μια Ένωση σχετικά αυτόνομων εθνών-κρατών που ανατέλλει στον ευρασιατικό χώρο, πριν πραγματοποιηθούν βέβαια τα νεο-οθωμανικά σχέδια;
Τάκης Φωτόπουλος, 26/11/2022