Κάθε εβδομάδα ένας φίλος του Pepper 96.6 γιορτάζει μαζί μας τα 10 χρόνια του σταθμού, αφιερώνοντας αγαπημένα του τραγούδια. Γι’ αυτήν την εβδομάδα, μια συγγραφέας που αγαπά τα βινύλια.
Φανατική αναγνώστης, παραγωγικότατη μεταφράστρια και επιμελήτρια εκδόσεων, αλλά και συγγραφέας με φανερή την αγάπη της τόσο για το σασπένς όσο και για τη μουσική (πρώτο της μυθιστόρημα ήταν το αστυνομικό «Για μια χούφτα βινύλια», ενώ η βιβλιογραφία της περιλαμβάνει μονογραφίες για τους Beatles και τους Clash), η Χίλντα Παπαδημητρίου, φρέσκια από την κυκλοφορία του νέου βιβλίου της, «Ένοχος Μέχρι Αποδείξεως του Εναντίου» (εκδ. Μεταίχμιο), αλλά και την μετάφρασή της για την «Ανησυχία», το νέο βιβλίο της Λιν Ούλμαν, κόρης του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και της Λιβ Ούλμαν, μας στέλνει την ερωτική επιστολή της για το ραδιόφωνο και την…«μουσική που μας αφορά».
«Το πιο πολύτιμο αντικείμενο στο σπίτι των γονιών μου ήταν ένα ογκώδες ραδιόφωνο με λυχνίες (πιθανότατα δεν ξέρετε τι σημαίνει αυτό, αλλά δεν πειράζει). Ήταν ανοιχτό όλη τη μέρα, για να ακούει ο πατέρας τις ειδήσεις και τον σταθμό της Ντόιτσε Βέλε (ένα είδος αντίστασης στη δικτατορία), για να συγκινείται η μητέρα μου με τα ελαφρά ερωτικά τραγούδια και το θέατρο στο μικρόφωνο, για να τραγουδήσουμε οικογενειακώς Θεοδωράκη, Ξαρχάκο και Κηλαηδόνη. Εγώ όμως ήθελα να ακούω εκείνα τα σαγηνευτικά, τα «ξένα», τους Beatles, τους Animals, τον Elvis αλλά και τον Bob Dylan. Παρακαλούσα, μάζευα χαρτζιλίκι, και τελικά μου έκαναν δώρο ένα τραντζιστοράκι. Όπως ακριβώς το λαχταρούσα: μικρό, για να το κρύβω κάτω από το μαξιλάρι μου, ροζ σαν κουφετάκι, με ένα μικρό ακουστικό για να ακούω χωρίς να ενοχλώ κανέναν.
Πρώτη εμμονή το Top-40, κάθε Σάββατο, από τον σταθμό της Αμερικάνικης Βάσης. Άκουγα, και σημείωνα σ’ ένα τετράδιο τα τραγούδια, κρατούσα αρχείο για να ανατρέχω και να τα γράφω σε κασέτες. Δεύτερη εμμονή οι εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη, που μου άνοιξε έναν καινούργιο κόσμο, αφού δεν παρουσίαζε απλώς, όπως έκαναν ως τότε οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, αλλά επιπλέον σχολίαζε τις τάσεις της μουσικής, τις σχέσεις τους με το παρελθόν, εκείνες τις λεπτομέρειες που ονομάζονται trivia και μας τρέλαιναν.
Η μεγάλη στιγμή της σχέσης μου με τα fm ήταν η έλευση της ελεύθερης ραδιοφωνίας στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, η έκρηξη και ο πολλαπλασιασμός των ανεξάρτητων σταθμών που έπαιζαν πια τα πάντα: από Frank Zappa μέχρι Brian Eno, από Sex Pistols μέχρι εμπορική pop, όλη τη γκάμα της μουσικής. Ωστόσο, αυτή η σχέση δεν εξελίχθηκε καλά —όλοι οι μεγάλοι έρωτες έχουν παταγώδες τέλος. Πολλοί απ’ αυτούς τους σταθμούς έκλεισαν, οι παραγωγοί με άποψη και γνώσεις αντικαταστάθηκαν από playlist, το ίδιο το κοινό προτιμάει ό,τι είναι γνωστό και πολυφορεμένο από την έκπληξη, το σοκ ενός καινούργιου ακούσματος. Το θέμα αυτό έθιξα και στο τρίτο μου μυθιστόρημα, τη «Συχνότητα του Θανάτου» (2016, Μεταίχμιο), όπου φαντάστηκα έναν τέτοιο σταθμό να κινδυνεύει από χρεοκοπία.
Και τα έφερε έτσι η εξέλιξη της ζωής και της τεχνολογίας, που η πενιχρή μουσική ενημέρωση αντικαταστάθηκε από το χάος του διαδικτύου. Και πάλι χρειαζόμαστε έναν οδηγό με άποψη για να πλοηγηθούμε στο αχανές πέλαγος των καινούργιων μουσικών τάσεων και κυκλοφοριών. Γι’ αυτό ακούω και Pepper 96.6, αφού η ουσία είναι να ακούμε μουσική που μας αφορά».
-Χίλντα