Σε α’ πρόσωπο, ιστορίες κι αναμνήσεις από τις 13 πράσινες σεζόν του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. 1999-2002: «Τα Πρώτα Αίματα»
«Ποτέ Μη Φέρεις Τον Ξανθό»
Το καλοκαίρι του 1999 που ήρθε ο Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό, μας βρήκε «μια περίεργη ατμόσφαιρα». Το ιστορικό διπλό στο ΣΕΦ είχε σφραγίσει το δεύτερο σερί πρωτάθλημα, όμως μετά τα πούρα του θριάμβου Σούμποτιτς, Ράτζα και Οικονόμου χαιρέτησαν πληρώνοντας διαφορετικών ειδών κόντρες με τους Γιαννακόπουλους (στη σφαίρα του μύθου πια το πέσιμο του κροάτη σέντερ στον σημερινό πρόεδρο Δημήτρη Γιαννακόπουλο). Κι ο διάδοχός του;
Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήθελε διακαώς τον Γιάννη Ιωαννίδη, ο Τάκης Μπαλτάκος –σημερα γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου- είχε αναλάβει το προξενιό, ενώ το ΦΩΣ που είχε υποστηρίξει με μεγάλο κόστος τον Ξανθό στην στην ηρωική του έξοδο από τον πάγκο του Ολυμπιακού προσπαθούσε καθημερινά να το αποτρέψει. Πού χάλασε; Στο τρομακτικά επίμονο «Ποτέ Μη Φέρεις Τον Ξανθό» της πράσινης εξέδρας (το μοναδικό από τα συνθήματα αντίρρησης που πληκτρολογείται), αλλά και σε μια συνηθισμένη ζαριά του Σωκράτη Κόκκαλη που πιθανότατα διαβλέποντας επικοινωνιακή ήττα τον έφερε πίσω στον ερυθρόλευκο πάγκο από το πουθενά (οι συνωμοσιολόγοι θα αναπτύξουν αργότερα τη θεωρία ότι σκοπός του ήταν να τον απομυθοποιήσει). Η ουσία είναι ότι ο ερχομός ναι μεν δεν ενθουσίαζε, επικρατούσε γενικά η ανοησία περί «Γκαστόνε» Ομπράντοβιτς, αλλα μας ανακούφιζε αφού ακύρωνε οριστικά το οπαδικά εφιαλτικό ενδεχόμενο να συνθηκολογήσουμε με τον νούμερο 1 εχθρό μας.
«Με 69 και τους έσπασες την παρθενιά»
Στις 12/12/1999 υποδεχθήκαμε με 20 σερί στα 20 πρώτα ματς της σεζόν έναν Ολυμπιακό με κάτι παιχταράδες, πλην περίεργους τύπους, όπως οι Χόλυγουντ Ρόμπινσον και Μπλου Έντουαρντς. Το γήπεδο έβραζε ζητώντας μέχρι και ρεβάνς για την 35αρα, ενώ στο πέταλο κράδαιναν φούστες φωνάζοντας «Βάλτε και στον Ξανθό φουστανάκι κοντό». Κι ο Ιωαννίδης νίκησε 68-69 (άλλωστε το σκηνικό ήταν ιδανικό για…. τον «ψυχισμό» του) υποβάλλοντας τα σέβη του, όπως βλέπετε στη φωτό, και δίνοντας τροφή στο σύνθημα – απάντηση: «Μέσα στο ΟΑΚΑ με 69 και τους έσπασες την παρθενιά».
Το ματς με τη Ρεάλ
Σε αυτό το σερί των 20 νικών, παίξαμε συγκλονιστικό μπάσκετ. Αποκορύφωμα το 96-69 επί της Ρεάλ στο ΟΑΚΑ. Σε ένα ματς κάπως σαν τρέιλερ του φετινού υπερθεάματος των Μαδριλένων, μόνο που συνέβη 15 χρόνια και μια χιλιετία πίσω. Ήταν την επόμενη της ήττας του Ολυμπιακού από τη Μόλντε στο Champions League και η κατάσταση στο ΟΑΚΑ κυμαινόταν μεταξυ rave party στα Οινόφυτα και πανηγυριού στη Λαγκάδα Ικαρίας.
«Δεν πειράζει παιδί μου παιδί μου, θα πάρουμε το πρωτάθλημα»
Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς δεν ήταν μόνο κουμπάρος, κι αρχικά μέντορας, του Ζοτς. Είναι παραδοσιακά και ο δυσκολότερος αντίπαλος, ο κρυπτονίτης του. Στον τελικό του κυπέλλου της παρθενικής χρονιάς του Ομπράντοβιτς θα τον κερδίσει με την ΑΕΚ 59-57. Η απίστευτη εικόνα όμως ήταν άλλη. Με το που λήγει ο τελικός κι ενώ ο Μποντιρόγκα είναι μέσα στη ζοχάδα και τα «πίτσκου μάτρε», ο Παύλος Γιαννακόπουλος έχει κατέβει στο παρκέ και τον παρηγορεί με τη φράση του τίτλου, χωρίς να έχουν πάρει χαμπάρι ότι διαβάζουμε τα χείλη τους on camera.
Ο καβγάς με τον Αλβέρτη
Την προναφερθείσα ήττα από τον Ολυμπιακό ακολούθησε η συνηθισμένη εσωστρέφεια. Ένα μήνα μετά, ο Ζοτς δε βάζει ούτε δευτερόλεπτο τον Αλβέρτη στη Δάφνη. Οι κακές γλώσσες λένε ότι χρεώνει σε εκείνον κι 1-2 ξένους διαρροές στον τύπο. Ο Φράγκι κάνει μανούρα με το ιστορικό «μου γ…άς το μυαλό», παρεμβαίνει η διοίκηση και τελικά αυτή είναι η αρχή μιας συνεργασίας που θα τελειώσει το 2008 με τον Ζέλικο να λέει «ο Αλβέρτης είναι ο καλύτερος αρχηγός που είχα ποτέ σε ομάδα μου». Προσπαθώ να θυμηθώ με ποιον ήμουν στη διαμάχη και η αγιοποίησή τους στην πορεία της ιστορίας δε με αφήνει να διαλέξω.
Μια φανέλα της Μακάμπι
Για την ακρίβεια ένα προπονητικό t-shirt ήταν το «λάφυρο» που μου έμεινε από το F4 του 2000 στη Θεσσαλονίκη. Το δεύτερο ευρωπαϊκό ήταν σχετικά αναμενόμενο όσο κι αν μας ζόρισε η «ομάδα του λαού» στον τελικό και μετά το τέλος του αγώνα ανταλλάξαμε φανέλες με κάτι Ισραηλινούς στον περίβολο του τότε νεότευκτου κλειστού της Πυλαίας. Είχα ανέβει με συνδεσμιακή οδική στη Θεσσαλονίκη, το πούλμαν μοσχομύριζε σαν τεκές στην Ταγγέρη και μια τούμπα που έφαγε ο ζητάς που μας συνόδευε στο γήπεδο το απόγευμα του τελικού πανηγυρίστηκε σχεδόν όσο και το κύπελλο εντός του μυρωδάτου πούλμαν. Φτάνοντας στην Αθήνα μπήκα για πρώτη φορά στο αθηναϊκό μετρό που μόλις είχε ξεκινήσει τη λειτουργία του, την ίδια στιγμή στη Θεσσαλονίκη έστηναν μπλόκα σε αυτοκίνητα με αθηναϊκές πινακίδες.
Το σχίσμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ και η κωμωδία της Σουπρολίγκας
Το καλοκαίρι του 2000 FIBA και ULEB οδηγούνται σε αδιέξοδο, μόνο ο Παναθηναϊκός και η Μακάμπι (άντε και η ΤΣΣΚΑ) από τις υπερδυνάμεις μένουν πιστές στην πρώτη και μοιραία πηγαίνουν περπατώντας στο παριζιάνικο F4.
«Αφού το είπε ο Κουτλουάι, χεστήκαμε στα βρακιά μας»
Εκεί, στη συνέντευξη τύπου κάποιος δημοσιογράφος του μεταφέρει με τη μορφή ερώτησης τη σιγουριά του τούρκου γκαρντ –κι από την επόμενη χρονιά παίκτη του- ότι η Εφές Πίλσεν είναι πολύ δυνατή κι έχει την πρώτη τύχη στον ημιτελικό. Ο Ζοτς απαντά σε ελαφρά μελιτζανί ύφος κι ο Δημήτρης Ιτούδης μεταφράζει την πληρωμένη απάντηση με ανάμεικτη την αμηχανία και το χαμόγελο. «Ε, αφού το είπε ο Κουτλουάι, χεστήκαμε στα βρακιά μας». Φυσικά, το ματς είναι καλώς τα παιδιά 74-66.
Η κόντρα με τον Ρέμπρατσα
Η πρώτη εμφάνιση του πλαστικού σέρβου σέντερ με την αδύναμη καρδιά στο διεθνές στερέωμα είχε γίνει τη σεζόν ’90-91 με τη φανέλα της Παρτιζάν υπό τις οδηγίες του, επίσης ρούκι τότε ως κόουτς, Ομπράντοβιτς. Το 2001 κι ενώ είχαν ξαναβρεθεί δουλεύοντας άψογα μαζί την περασμένη σεζόν, το γυαλί μεταξύ τους ράγισε. Ο Ζοτς πίστευε ότι ο Ρέμπρατσα ήταν αδιάφορος επειδή είχε απαοφασίσει να πάει στο NBA (όπως κι έγινε) κι έφτασαν σε σημείο να μη μιλιούνται. Εντός των συνόρων ο Ρέμπρατσα τα πήγε μια χαρά απέναντι στον γερασμένο Ντίνο Ράτζα που έψαχνε εκδίκηση με τα χρώματα του Ολυμπιακό, αλλά στην Ευρώπη ήταν η σειρά του Νέιτ Χάφμαν της Μακάμπι που έδωσε ρεσιτάλ στον τελικό του Παλέ Ντε Μπερσί…
…τότε που ο Θανάσης πήγε να αποσύρει την ομάδα στο ημίχρονο
Η Μακάμπι ήταν καλύτερη το 2001. Κοινό μυστικό. Και στο ημίχρονο ήταν μπροστά με 14 πόντους απέναντι σε μια ομάδα που μάλλον ήδη έψαχνε δικαιολογία για την ήττα. Ένας μαινόμενος «τυφώνας» Θανάσης Γιαννακόπουλος έβραζε στο ημίχρονο κατά της διαιτησίας (χωρίς προφανή λόγο) απειλώντας «να πάρει την ομάδα και να φυγει». Στο β’ μέρος ο Μποντίρογκα κι ο Μιχαλακης ο Κοχ γύρισαν μόνοι τους το ματς, αλλά η Μακάμπι, είπαμε, ήταν καλύτερη. Μάλλον, είχα αρχίσει να μεγαλώνω. Ξεπέρασα την ήττα πολύ εύκολα. Βλέποντας, αμέσως μετά τον απογευματινό τελικό, το απολαυστικό Memento στο «Ιντεάλ».
Ο Οικονόμου, η Δρούζα κι ο Βασίλης Κικίλιας
Ήταν τα τρία κυριότερα πρόσωπα του F4 του κυπέλλου Ελλάδας το 2001 στο ΟΑΚΑ. Από τον ημιτελικό απέναντι σε εκείνον τον vintage Ολυμπιακό μιας χρήσης του Ζούρου, του Ρίβερς, του Ράτζα και του Οικονόμου θυμάμαι την απίστευτη κερκίδα που έκαναν οι, εμφανώς λιγότεροι αλλά σε φάση κομάντο, γάβροι κι από τον τελικό…τον μικρό τελικό. Είχαμε πάει από νωρίς καμια 1000 άτομα για να πικάρουμε τον «προδότη» Οικονόμου, φωνάζοντας ανάμεσα σε μερικά εμετικά και «ε ι οπ» κάθε φορά που σούταρε. Στο βραδινό τελικό έδρασε και πάλι ο κρυπτονίτης. Η ΑΕΚ του Ντούντα πήρε κι αυτό το κύπελλο χάρις στην άμυνα στα όρια του φάουλ του Βασίλη Κικίλια στην τελευταία φάση πάνω στον Μποντιρόγκα. Ίσως, η τελευταία φορά που άκουσα γκρίνια για τον Ζοτς στο ΟΑΚΑ. «Έλα μωρέ τα έχει κάνει πλακάκια με τον κουμπάρο και του χαρίζει κάθε χρόνο τα κύπελλα».
Πανηγυρίζοντας το 3ο ευρωπαϊκό σε ένα ίντερνετ καφέ στην Ανδαλουσία
Τη σεζόν 2001-2002 την είδα μισή. Όταν ξεκίνησαν τα πλει οφ της Ευρωλίγκας σε εκείνον τον φοβερό όμιλο που παίζαμε με Ολυμπιακό, ΑΕΚ και Ολύμπια Λουμπλιάνα πέταγα για την Κόρδοβα στο πλαίσιο του προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών Erasmus. 12 χρόνια πριν δεν βλέπαμε όλα τα ματς σε live streaming και κάπως έτσι μέσω ιντερνετικών ραδιοφωνικών μεταδόσεων ήταν που πληροφορήθηκα την καραμπόλα αποτελεσμάτων μέσω της οποίας περάσαμε την τελευταία αγωνιστική στο F4 της Μπολόνια. Αλλά κι έτσι άκουσα τον τελικό με την επική ανατροπή επί της (τότε) Κίντερ Μπολόνια πανηγυρίζοντας το καθοριστικό τρίποντο του Ίμπο Κουτλουάι σχεδόν ανεβαίνοντας πάνω στο τραπέζι του ίντερνετ καφέ. Ήταν η μόνη φορά όλο το εξάμηνο που κατάφερα να κανω περισσότερη φασαρία από τα ισπανάκια που ούρλιαζαν, σχεδόν καθημερινά, δίπλα μου παίζοντας με τις ώρες Counter Strike.
Η μετάδοση του Γιάννη Φιλέρη στο TV Magic
Γυρνώντας το καλοκαίρι στην Αθήνα ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα ήταν να δω την κασέτα του τελικού. Ούτως ή άλλως, ένα από τα κλου της, ήταν ότι οι αγώνες μεταδόθηκαν από το TV Magic, ιδιοκτησίας Σωκράτη Κόκκαλη σε εποχές σκληρής παντοκρατορίας του Τάκη Τσουκαλά. Κάτι που το έκανε μερικά κλικ πιο ηδονικό. Παρά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα καφρίλας, οι μεταδόσεις του Γιάννη Φιλέρη (που θα διαβάσετε σε άλλο σημείο του αφιερώματος να διηγείται τη δική του ανάμνηση από τον Ζοτς) αποτελούν σημείο αναφοράς επαγγελματισμού κι αξιοπρέπειας.
Η Σέρβικη Μαφία
Το κλασικό ευφυολόγημα, ιωαννιδικής επίσης προέλευσης, βρήκε την απόλυτη εφαρμογή του στο F4 της Μπολόνια. Όχι γιατί το παρασκήνιο συνωμοτούσε προκειμένου να «μην πάρεις κύπελλο ποτέ ρε ξανθέ ρε ξανθέ», αλλά γιατί Ομπράντοβιτς και Ίβκοβιτς συνεργάστηκαν πάνω στην προετοιμασία των αγώνων. Και μάλιστα σε κοινή θέα, στο ξενοδοχείο που κατέλυσαν οι αποστολές. Προκαλώντας, σύμφωνα με τα «Τρίποντα» της εποχής, τρόμο κι αμηχανία στα υπόλοιπα προπονητικά τιμ που τους έβλεπαν να συνεδριάζουν στα λόμπι.
Η πρώτη (και μάλλον η τελευταία φορά) που ο Ζοτς πιάστηκε κορόιδο
… η επιστροφή από την Μπολόνια έγινε μέσα σε θριαμβικό κλίμα για «το πιο μάγκικο ευρωπαϊκό» και λοιπά. Ο Ολυμπιακός του Λευτέρη Σούμποτιτς που για κάποιον περίεργο λόγο μας είχε άσχημα εκείνη τη χρονιά (συντριβή στην Ευρωλίγκα και ήττα στον ημιτελικό του κυπέλλου στο ΣΕΦ) έρχεται κύριος, τέσσερις μέρες μετά την κούπα, στο ΟΑΚΑ και φέυγει με διπλό στον πρώτο ημιτελικό των πλει οφ. Ο δέυτερος ημιτελικός έχει επίθεση στο πούλμαν του Παναθηναϊκού (και τραυματισμό του γίγαντα τουρίστα Κόρει Άλμπανο), αναβολή και τα ιστορικά μπουκέτα Λάζου-Ρισασέ και κυρίως Τόμιτς-Μποντιρόγκα στο ΣΕΦ όταν τελικά διεξήχθη. Ο Ζοτς την πάτησε, έμεινε χωρίς το πρωτάθλημα για πρώτη φορά κι εμείς τουλάχιστον βολευτηκαμε θεωρώντας θεία δίκη το ότι ο Ολυμπιακός αυτοκτόνησε χάνοντας – ενώ προηγούταν με 2-0 – το πρωτάθλημα από την ΑΕΚ.
Η μελανή υπόθεση του Γιάννη Γιαννούλη
Λίγο πριν το F4 της Μπολόνια, ο διεθνής σέντερ είχε πιαστεί ντοπαρισμένος με ναδρολόνη σε μια υπόθεση που γενικά δε διερευνήθηκε αρκετά, ακόμα κι όταν ο παίκτης ένα χρόνο αργότερα δήλωνε ότι «έπαιρνα 13 χάπια την ημέρα». Για τον Ομπράντοβιτς πάντως ελεγε ότι είναι «ο πιο μάγκας προπονητής που γνώρισα ποτέ».
Παναγιώτης Μένεγος
http://popaganda.gr/, 17/3/2014