Ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν αναλάβει τα ηνία ο τότε φέρελπις Αλέξης Τσίπρας και πριν ακόμα εξελιχθεί σε ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ήταν ένα κόμμα κατά κύριο λόγο γραφικό που ήταν στο όριο να έχει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση ή όχι. Επιτύγχανε την είσοδο του στο ελληνικό κοινοβούλιο με ποσοστό λίγο πάνω από το 3%.
Τα δεδομένα αυτά άλλαξαν μετά τον ερχομό του Αλέξη Τσίπρα και το 2008.
Ο Αλέξης Τσίπρας, όντας νέος και χωρίς βαρίδια, ήταν ο νεότερος πολιτικός αρχηγός κόμματος. Σηματοδοτούσε το νέο, τη φρέσκια ματιά, την ελπίδα και την αλλαγή. Ήταν ίσως αυτό που έλειπε από το πολιτικό σκηνικό. Η νέα φιγούρα που θα έμπαινε ανάμεσα στον δικομματισμό ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και η επαναστατική προσωπικότητα χωρίς γραβάτα που εισχωρούσε σε ένα τοπίο μπαρουτοκαπνισμένων γραβατομένων «συστημικών» συναδέλφων του. Η άνθηση του Αλέξη Τσίπρα και του μορφώματος του ΣΥΡΙΖΑ σημειώθηκε σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για τους πολίτες, για τη χώρα. Ήταν όταν ο Έλληνας καλούνταν να αφήσει πίσω την άνετη ζωή που είχε γνωρίσει και βίωνε και να εφαρμόσει λιτότητα.
Ο Αλέξης Τσίπρας, λοιπόν, έγινε μπροστάρης και τοτέμ στις διαδηλώσεις για τον άτυχο νέο και συνονόματο Αλέξη που σκοτώθηκε στα Εξάρχεια στις 6 Δεκεμβρίου 2008. Ο θάνατος Γρηγορόπουλου αποτελεί την αρχή για το πώς θα πολιτευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ τα επόμενα χρόνια και πως θα έχει λόγο ύπαρξης. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μάθει να κάνει πολιτική εκμεταλλευόμενος τον θυμό, την απογοήτευση και το θυμικό. Κάνει πολιτική πάνω σε νεκρούς, εθνικές τραγωδίες και σκευωρίες. Κάνει πολιτική, συκοφαντώντας τη χώρα στην Ευρώπη, με σημαντική μερίδα πολιτικών του να είναι η υπερήφανα «μέλη της συμμορίας της μιζέριας». Γιατί έτσι έχουν μάθει!
Καλώς ή κακώς, ο ΣΥΡΙΖΑ από ένα κόμμα του 3% και κάτι δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει ισχυρή ταυτότητα και να ηγηθεί ή έστω να αντιπολιτευτεί με αξιώσεις βοηθώντας την κοινωνία και τη χώρα. Σκόρπισε δηλητήριο, λαϊκισμό, καιροσκοπισμό και μίσος. Το χειρότερο κακό, όμως, που προξένησε ήταν να φέρει νέα ήθη και έθιμα στην πολιτική και στην κοινωνία. Αντί να ενώσει, δίχασε. Αντί να συσπειρώσει, διέλυσε. Αντί να φέρει την ελπίδα, την βεβήλωσε. Μόνο του ενδιαφέρον η εξουσία!
Οι εποχές που βιώνουμε είναι δύσκολες και πονηρές. Τα λάθη του παρελθόντος και η υποτίμηση των κοινωνικών μαζών γνωστά. Χρέος μας να μην ξεχνάμε το ποιοι κρύβονται πίσω από δικαιολογημένες κοινωνικές αντιδράσεις και περιμένουν να εκμεταλλευτούν τους συμπολίτες μας. Χρέος της Κυβέρνησης να έχει μάτια ανοιχτά και αυτιά προς όλη την κοινωνία.
* Άρθρο του Στρατή Κοκκινέλλη, φιλόλογου - δημοσιογράφου, για το Ελλάδα 24