Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από τη στάση της ΕΕ απέναντι στον Orban – ο οποίος, αμέσως μετά την ειδική σύνοδο κορυφής, δήλωσε πως «οι Ευρωπαίοι τον έστησαν με την πλάτη στον τοίχο» (πηγή). Όπως ανέφερε, ακόμη και αν παρέμενε το ουγγρικό βέτο, τα υπόλοιπα 26 ευρωπαϊκά κράτη θα είχαν συμφωνήσει να στείλουν τα 50 δις € στην Ουκρανία – δίνοντας της επί πλέον τα «παγωμένα» χρήματα που δικαιούται η Ουγγαρία, ύψους 20 δις €.
Έτσι αναγκάσθηκε να αποδεχθεί τα 50 δις € που θα δοθούν στην Ουκρανία – τα οποία όμως δεν θα δαπανηθούν για όπλα, αλλά για την εξασφάλιση της λειτουργίας του ουκρανικού κράτους. Εν προκειμένω, η οικονομία της Ουκρανίας έχει πλέον καταρρεύσει και εξαρτάται από τη Δύση – οπότε, εάν δεν στέλνονταν χρήματα από την ΕΕ, δεν θα μπορούσαν να πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, ούτε να λειτουργούν τα νοσοκομεία.
Η ΕΕ βέβαια ισχυρίζεται πως δεν υπήρξε ποτέ σχέδιο μεταφοράς των παγωμένων ουγγρικών ενισχύσεων στην Ουκρανία – επίσης όμως ότι, κανένας δεν διαβεβαίωσε τον Orban πως θα του δοθούν τα 20 δις € (πηγή), αφού συνεχίζουν να υπάρχουν ανησυχίες σχετικά με τη λειτουργία της δημοκρατίας στην Ουγγαρία και με το κράτος δικαίου της.
Επομένως, ο Orban ηττήθηκε διπλωματικά κατά κράτος – αφού απέσυρε το βέτο του, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, οπότε έχει μείνει με άδεια χέρια. Οι πιέσεις δε που ασκήθηκαν στον Ούγγρο ήταν τεράστιες – όπως σε μία από τις συναντήσεις που πραγματοποιήθηκε πριν από τη σύνοδο κορυφής, όπου μίλησε με το Γερμανό καγκελάριο, με το Γάλλο πρόεδρο και με την Ιταλίδα πρωθυπουργό (πηγή).
Με απλά λόγια, οι τρεις μεγάλες δυνάμεις της ΕΕ, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία, έδωσαν την εξής επιλογή στον Ούγγρο: ή να συμφωνήσει με το πακέτο των 50 δις €, ή να υποστεί η χώρα του τις συνέπειες. Ποιες θα ήταν αυτές;
Σύμφωνα με τους Financial Times (πηγή), το σχέδιο που είχε εκπονήσει η ΕΕ ήταν η οριστική κατάργηση της ευρωπαϊκής στήριξης των 20 δις € – με αποτέλεσμα να δεχθεί μεγάλο πλήγμα το νόμισμα της Ουγγαρίας και να οδηγηθεί στα όρια της κατάρρευσης η οικονομία της. Επί πλέον, η στέρηση του ουγγρικού δικαιώματος ψήφου στις αποφάσεις της ΕΕ – οπότε η πλήρης απομόνωση της χώρας.
Παρεμπιπτόντως εδώ, από την έναρξη του πολέμου η ΕΕ έχει χορηγήσει στην Ουκρανία υπό τη μορφή βοήθειας, ποσό συνολικού ύψους 135 δις € – ενώ η επικεφαλής του ΔΝΤ συστήνει στα ευρωπαϊκά κράτη να μην στηρίξουν τους αγρότες, λόγω του δημοσιονομικού κόστους!
Το τέλος των ομόφωνων αποφάσεων στην ΕΕ
Συνεχίζοντας, η σύνοδος κορυφής της ΕΕ κατέστησε σαφές ότι, η αρχή της ομοφωνίας στην ΕΕ, όσον αφορά τις αποφάσεις όλων μαζί των 27 μελών της, αποτελεί παρελθόν – αφού σε σοβαρά θέματα, όπως στο παραπάνω, μπορεί να εξασφαλισθεί με πίεση ή, απλούστερα, με το πιστόλι στο στήθος. Η Ελλάδα βέβαια το έχει βιώσει στο παρελθόν, από τη Γερμανία του Σόιμπλε, αλλά δεν ήταν τόσο ξεκάθαρο – όσο τώρα με την Ουγγαρία.
Το γεγονός αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό, όταν αφορά ζητήματα πολέμου και ειρήνης – ενώ φαίνεται πως η αναζήτηση ενός μονοπατιού για την επίτευξη της ειρήνης στην ήπειρο μας, έχει αντικατασταθεί από έναν παράλογο πολεμικό ενθουσιασμό. Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνεται από τις δηλώσεις του Orban, σύμφωνα με τον οποίο επικρατεί στις Βρυξέλες ένας πολεμικός πυρετός – ενώ κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής, όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιχειρηματολογούσαν υπέρ του πολέμου,
Αντί λοιπόν να είναι ο στόχος της ΕΕ η κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία το συντομότερο δυνατόν, έτσι ώστε να ξεκινήσουν στη συνέχεια ειρηνευτικές συνομιλίες, δεν υπάρχει καμία τέτοια διάθεση – παρά το ότι έχουν πεθάνει εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, ενώ οι συνθήκες στο μέτωπο του πολέμου είναι όπως στον 1ο και 2ο παγκόσμιο πόλεμο.
Την ίδια στιγμή, ο νέος πρωθυπουργός της Πολωνίας, ο D. Tusk (ανάλυση), κατέστησε σαφές ότι, η ιδέα για μία πρώιμη ειρήνη στην ΕΕ έχει χαθεί εντελώς – ενώ δεν υπάρχει κανένα εναλλακτικό σχέδιο στον πόλεμο (πηγή). Όπως δήλωσε πριν από τη σύνοδο, «Δεν υπάρχει μέση λύση – είτε είσαστε με την ουκρανική, είτε με τη ρωσική πλευρά. Αυτός είναι ο λόγος που η Ουγγαρία πρέπει να αποφασίσει, εάν εξακολουθεί να θέλει να είναι μέλος της ευρωπαϊκής μας κοινότητας».
Ενώ βέβαια η ΕΕ εκβιάζει τα κράτη μέλη της, η ίδια εκβιάζεται από τις ΗΠΑ – μεταξύ άλλων μέσω της ενεργειακής της εξάρτησης από το αμερικανικό LNG, το οποίο η υπερδύναμη χρησιμοποιεί ξεκάθαρα ως όπλο (ανάλυση). Υποστηρίζεται δε πως το πρώτο αποτέλεσμα του εκβιασμού της ΕΕ από τις ΗΠΑ, είναι τα 50 δις € προς την Ουκρανία – ενώ σωστά αναγράφονται τα εξής:
«Οι ευρωπαϊκές χώρες, πυροβολώντας τα πόδια τους, δρομολόγησαν το μεγαλύτερο έργο οικονομικής και βιομηχανικής αποσταθεροποίησης τους από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο – υποστηρίζοντας βιαστικά και άκριτα τον συνδυασμό των κυρώσεων προς τη Ρωσία και της πράσινης μετάβασης.
Η ΕΕ αυτοκτόνησε και ευρίσκεται πλέον πλήρως στο έλεος του αμερικανικού γεωπολιτικού παιγνιδιού – αναφορικά με το υγροποιημένο αέριο. Μέσα σε αυτό το παραλήρημα υποταγής δε στις ΗΠΑ, ψήφισε υπέρ ενός άλλου πακέτου 50 δις € για το Κίεβο – επειδή δεν μπορεί να το κάνει ο Μπάιντεν, λόγω του ότι αντιδρούν οι Ρεπουμπλικάνοι.
Όσο για τους αγρότες; Άστους να φωνάζουν. Θα βαρεθούν και θα κάνουν πίσω! Τον Ιούνιο πάντως κάποιοι δήθεν θα εκπλήσσονται γιατί η άκρα δεξιά θα βάλει τη σφραγίδα της στις ευρωεκλογές».
Εύλογα λοιπόν θεωρείται ότι, είναι το πρώτο «αριστούργημα» που πέτυχαν οι ΗΠΑ, στη διαχείριση της παγκόσμιας ατζέντας του LNG – ενώ οι επιλογές που έχει η ΕΕ είναι είτε το Κατάρ που όμως έχει χαθεί λόγω του «Qatar Gate», είτε η Ρωσία. Το μεγάλο αριστούργημα βέβαια της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι η τοποθέτηση της Ουκρανίας ως «σφήνας», μεταξύ της Γερμανίας και της Ρωσίας (ανάλυση) – με επί πλέον οφέλη για τη μάχη τους απέναντι στην Κίνα.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, ο θρίαμβος της ΕΕ επί της Ουγγαρίας, θεωρείται πως δεν είναι τίποτα περισσότερο, από μία Πύρρειος νίκη – αφού ο σκεπτικισμός των Ευρωπαίων απέναντι στα θεσμικά όργανα της ΕΕ πιθανότατα θα αυξηθεί ακόμη πιο πολύ. Εύλογα, αφού η αυταρχική συμπεριφορά της ΕΕ ασφαλώς δεν είναι συμβατή με την ιδέα της δημοκρατίας – για την οποία κατηγορείται ο Orban, όσον αφορά τη χώρα του,
Βέβαια, πιο αυταρχική συμπεριφορά από αυτήν της ελληνικής κυβέρνησης που ελέγχει πάνω από το 85% των ΜΜΕ, που ψηφίζει νόμους αποφασίζοντας και διατάζοντας, που παρακολουθεί τους πάντες και που ελέγχει πλήρως όλες τις εξουσίες (εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική) δεν υπάρχει – χωρίς όμως να της επιβάλλονται κανενός είδους κυρώσεις από την ΕΕ.
Σε κάθε περίπτωση η αναφορά του Orban, σύμφωνα με την οποία «κάποιος έχει την αίσθηση ότι, οι Βρυξέλες εκπροσωπούν τα συμφέροντα άλλων και όχι τα συμφέροντα των Ευρωπαίων», δεν είναι άδικη – είτε συμφωνεί κανείς με την πολιτική του, είτε όχι.
Λογικά λοιπόν θεωρείται πως η μεγάλη στροφή των Ευρωπαίων προς τα δεξιά, τροφοδοτείται από μία όλο και πιο αυταρχική πολιτική της ΕΕ, έναντι των κρατών μελών της – όπως τονίσαμε στην αρχή του κειμένου.