Άποψη
Ο κάθε άνθρωπος που δεν θέλει να αποδέχεται μη συνειδητά ότι του «σερβίρουν», προσπαθεί να ανακαλύψει τη λογική που ενδεχομένως τα συνοδεύει. Στα πλαίσια αυτά, όταν δεν συμμετέχουν τα πολιτικά κόμματα σε μία μεγάλη εθνική γιορτή και ειδικά στην κατάθεση στεφάνου στον Άγνωστο Στρατιώτη, με μάσκες, με αποστάσεις και σε ανοιχτό χώρο επικαλούμενα την πανδημία, ασφαλώς δεν βρίσκει καμία λογική – πόσο μάλλον όταν την ίδια στιγμή επιτρέπεται η λειτουργία κλειστών σχολικών τάξεων, με 27 μαθητές!
Το ίδιο συμβαίνει με το κλείσιμο των εστιατορίων στο παρελθόν – το οποίο σχεδιάζει η κυβέρνηση να επαναλάβει πρώτα σε τοπικό και ενδεχομένως μετά σε εθνικό επίπεδο. Στην περίπτωση αυτή, οι ιδιωτικές συναντήσεις θα γίνονται στα σπίτια – κάτι που ασφαλώς είναι πολύ χειρότερο, αφού εκεί σίγουρα δεν τηρούνται οι κανόνες υγιεινής που έχουν επιβληθεί στα εστιατόρια και που πολύ σωστά τηρούν.
Εν προκειμένω, αυτό που υποτίθεται πως μειώνει τον κίνδυνο μόλυνσης, στην πραγματικότητα τον επιδεινώνει – εκτός του ότι απειλούνται με χρεοκοπία δεκάδες χιλιάδες εστιατόρια. Θα ήταν δε πιο λογικό να ανοίγουν τα εστιατόρια περισσότερες ώρες, έτσι ώστε να πραγματοποιούνται οι συναντήσεις υπό ελεγχόμενα μέτρα υγιεινής. Εκτός αυτού, δημιουργείται η εντύπωση πως το αναγκαστικό κλείσιμο των εστιατορίων, έχει σκοπό να συνετίσει την υποτιθέμενη ακόμη πολύ απρόσεκτη κοινωνία – λειτουργώντας αρνητικά στην ψυχολογία των ανθρώπων.
Το Σύνταγμα όμως, δεν προβλέπει την εκπαίδευση προς συνετισμό μας εκ μέρους της εκτελεστικής εξουσίας, η οποία σίγουρα δεν έχει το ρόλο του πατέρα ή της μητέρας μωρών – αλλά, αντίθετα, θέλει να μας παραχωρεί τη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία. Εμπιστεύεται δηλαδή τον υπεύθυνο Πολίτη και τη δυνατότητα του να αποφασίζει σωστά – αλλιώς θα ήταν ανόητη ακόμη και η διεξαγωγή εκλογών.
Επομένως, ένας τέτοιος περιορισμός των θεμελιωδών δικαιωμάτων μας, δεν αποτελεί μέρος της δημοκρατικής μας τάξης – ενώ ασφαλώς όλοι κατανοούμε τη σοβαρότητα της πανδημίας και τα μέτρα που πρέπει να παίρνουμε. Αντίθετα, όταν η ατομική δράση περιορίζεται χωρίς να αιτιολογείται σωστά, επιστημονικά αποδεκτά, ενώ δίνονται επίσημα στους ανθρώπους οδηγίες να ενεργούν «σωστά», μετατρέπεται η δημοκρατική κρατική εξουσία σε αυταρχική – κάτι με το οποίο δεν επιτρέπεται να συμφωνήσει κανείς.
Το γεγονός τώρα πως όλα τα μέτρα που ανακοινώνονται χωρίς να ψηφίζονται από τη Βουλή, ούτε καν το «κλείδωμα» της οικονομίας (lockdown), πρέπει να εφαρμόζονται καταναγκαστικά, δημιουργεί μία πολύ άσχημη εντύπωση στους Πολίτες – πόσο μάλλον όταν τα επιχειρήματα των ηγεμόνων, τα οποία ακούγονται πολύ συχνά σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, είναι εντελώς απαίσια. Ειδικά για μία χώρα όπως η Ελλάδα, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της οποίας κινδυνεύει να πεθάνει περισσότερο από τη φτώχεια που καθιστά μεταξύ άλλων αδύνατη τη σωστή υγειονομική προστασία, παρά από τον ιό.
Φαίνεται όμως πως οι ηγεμόνες δεν κατανοούν ότι, ο πρωταρχικός στόχος της κυβερνητικής δράσης δεν είναι η προστασία των Πολιτών από τις λοιμώξεις, ούτε η προστασία της ζωής τους, αλλά η ανθρώπινη αξιοπρέπεια – η οποία στην Ελλάδα έχει «καταπατηθεί» τόσες πολλές φορές από την πολιτική των μνημονίων, ώστε η έννοια «αξιοπρέπεια» να ηχεί πλέον κωμικά. Ανεξάρτητα όμως από την Ελλάδα, εάν η σωτηρία των ανθρώπων ήταν η πρώτη προτεραιότητα των κυβερνήσεων, τότε το πιο αποτελεσματικό μέτρο θα ήταν να τοποθετηθούν όλοι σε καραντίνα – για όσον καιρό χρειαστεί να πεθάνει ο ιός.
Με απλά λόγια τώρα, το καθήκον του κράτους είναι πάντοτε θέμα ενός λογικού «ζυγίσματος» – μίας λογικής εξισορρόπησης. Επίσης μεταξύ του δικαιώματος της ελευθερίας των ανθρώπων και της προστασίας της ζωής τους – αφού, για παράδειγμα, εάν η προστασία της ζωής υπερείχε όλων, ασφαλώς δεν θα προστάτευαν τα κράτη τα σύνορα τους, όταν δέχονταν την επίθεση μίας άλλης χώρας.
Επομένως, ένα λογικό μέτρο θα ήταν να διατεθούν μάσκες προστασίας με τις σωστές προδιαγραφές στους Πολίτες, στα σπίτια των ηλικιωμένων και των ευπαθών ομάδων, καθώς επίσης στους επισκέπτες τους – έτσι ώστε να καταστούν δυνατές οι όσο το δυνατόν περισσότερες επαφές, με μία μικρή σχετικά καταπάτηση της ελευθερίας. Είναι ανόητο δε να επικαλείται κανείς πως ο στόχος ενός νέου κλειδώματος θα είναι ο εορτασμός των Χριστουγέννων με καλύτερες συνθήκες, εάν αντιμετωπισθεί τώρα η απειλή του ιού με πειθαρχημένο τρόπο – αφού κανένας δεν εγγυάται πως η διαδικασία της μόλυνσης θα επιτρέπει μία χαλάρωση τότε των μέτρων.
Κλείνοντας, πολλοί άνθρωποι έχουν πλέον την εντύπωση πως δεν θα πρέπει να αξιολογούν τη συμπεριφορά τους με βάση τους νόμους, αλλά με τις ηθικές κατηγορίες που τους απευθύνουν οι κυβερνήσεις τους – οι οποίες υπερβαίνουν το νόμο και το Σύνταγμα. Προφανώς λοιπόν ορισμένες κυβερνήσεις και δη οι ηγεμόνες τους, έχουν μία άλλη άποψη για τη Δημοκρατία – η οποία δεν πρέπει ποτέ να επικρατήσει, αφού το επόμενο βήμα θα είναι ο φασισμός.