Ήλθε αλήθεια η ώρα να αλλάξει και η Ελλάδα στάση; Να σκεφθεί εάν θα πρέπει να επιλέξει την έξοδο της από την ΕΕ, παρά το ότι είναι πολύ αργά, έχοντας παραδώσει ήδη το 2012 την εθνική της κυριαρχία υποθηκεύοντας τα πάντα; Παρά το ότι είναι εγκλωβισμένη στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια; Ακόμη χειρότερα, παρά το ότι είναι κυριολεκτικά δεμένη χειροπόδαρα; Αξίζει η παραμονή σε ένα ασφαλές μεν σπίτι που όμως σε απομυζούν, σε κλέβουν, σε δέρνουν, σε εξευτελίζουν, σε κακολογούν, δεν σου δίνουν καμία σημασία και σε ληστεύουν καθημερινά, απαιτώντας επί πλέον την πλήρη υποταγή σου; Ήλθε η ώρα για ένα πραγματικό GREEXIT;
“Μία από τις βασικότερες αιτίες, για τις οποίες οι Βρετανοί Πολίτες ψήφισαν το BREXIT, είναι το ότι επιθυμούσαν να έχουν μεγαλύτερο έλεγχο των μεταναστευτικών ροών. Η δεύτερη αιτία είναι η μετατροπή της Ευρώπης σε γερμανική – κάτι που θα έπρεπε να απασχολεί όλους τους Ευρωπαίους. Η τρίτη είναι η πολιτική του μερκαντιλισμού της Γερμανίας – την οποία επιβάλλει εκτός Ευρωζώνης με τη χαμηλή ισοτιμία του ευρώ λόγω της κρίσης χρέους χωρών όπως η Ελλάδα, ενώ εντός με τη διατήρηση των μισθών των εργαζομένων της, κάτω από την παραγωγικότητα τους. Έτσι αυξάνει τις εξαγωγές της, μειώνει τις εισαγωγές και παράγει θηριώδη πλεονάσματα – σημειώνοντας πως τα πλεονάσματα του ενός είναι ελλείμματα του άλλου, γεγονός που σημαίνει πως η Γερμανία ζει εις βάρος μας. Έτσι η Ευρώπη δεν έχει σίγουρα κανένα μέλλον – κάτι που φαίνεται πως έχει διαπιστώσει πρώτη η Βρετανία”.
Ανάλυση
Ο Boris Johnson δεν είναι ένας τυχαίος πολιτικός, κρίνοντας μεταξύ άλλων από το ότι αναφέρθηκε ρητά σε ένα παρεμβατικό κράτος – τοποθετούμενος έτσι εναντίον της δημοσιονομικής ορθοδοξίας της γερμανικής Ευρωζώνης. Δήλωσε επί πλέον πως στο εγγύς μέλλον θα δρομολογηθούν 1.000 λεωφορεία στους επαρχιακούς δρόμους της Βρετανίας, με στόχο να δοθεί τόσο στους Πολίτες, όσο και στις τοπικές αρχές η ευκαιρία να παρουσιάσουν τις ανησυχίες τους – έχοντας ταυτόχρονα δεσμευθεί να χορηγήσει κρατικές ενισχύσεις στις μικρές περιφερειακές επιχειρήσεις, παρά το ότι κάτι τέτοιο είναι παράνομο σύμφωνα με το δίκαιο της ΕΕ.
Με τον τρόπο αυτό ο συντηρητικός πολιτικός γίνεται κληρονόμος του Keynes, την ίδια στιγμή που το Εργατικό Κόμμα (αντίστοιχο του ΚΙΝΑΛ ή του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα) επιμένει στη συνέχιση της πολιτικής του Hayek – η οποία στην ουσία είναι θεσμοθετημένη στη Συνθήκη της Λισσαβόνας και στους υπόλοιπους κανονισμούς της ΕΕ. Με απλά λόγια, οι ρόλοι των δύο αντίπαλων κομμάτων έχουν αλλάξει εντελώς – με τους αριστερούς Εργατικούς να θεωρούν το νεοφιλελευθερισμό, την παγκοσμιοποίηση και τη διάλυση των εθνικών κρατών, των θεμελίων της Δημοκρατίας δηλαδή, εκσυγχρονισμό και προοδευτική πολιτική!
Εν προκειμένω, ο Πάπας είχε αναφέρει πολύ σωστά πως δεν βιώνουμε μία εποχή των αλλαγών, αλλά μία αλλαγή εποχής – όπου η προηγούμενη εποχή στηρίχθηκε στην ευρεία συναίνεση πως το Έθνος, η εργατική τάξη και οι κοινωνικές παραδόσεις θα διαδραμάτιζαν όλο και πιο ασήμαντο ρόλο στο παρόν και στο μέλλον. Η συγκεκριμένη κοινωνική συναίνεση υποστηρίχθηκε από μία μεσαία τάξη, εκπαιδευμένη, οπαδό και γνώστη της παγκοσμιοποίησης – με εκπροσώπους της στη Βρετανία τον T.Blair που κατά δηλώσεις του έκανε το θεαματικό λάθος να ανοίξει τα σύνορα το 2004 (πηγή) και τον D.Cameron.
Το δημοψήφισμα όμως υπέρ του BREXIT προανήγγειλε το τέλος της κυριαρχίας αυτών των ιδεών – κάτι που οι αριστερές δυνάμεις δεν μπόρεσαν να καταλάβουν, θεωρώντας τους οπαδούς της εξόδου από την ΕΕ αντιδραστικούς, νοσταλγούς του παρελθόντος και οπισθοδρομικούς. Δεν το καταλαβαίνουν δε ακόμη, με αποτέλεσμα να αντιδρούν όπως στο θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου μετά από μία ανίατη και επώδυνη ασθένεια – παραμένουν δηλαδή συγκλονισμένοι, παρά το ότι ο θάνατος δεν ήταν απρόβλεπτος, αρνούμενοι να τον αποδεχθούν. Αναζητούν ενόχους για να εξωτερικεύσουν το θυμό τους, έχουν πλημμυρίσει με μίσος και έχουν βυθιστεί στην κατάθλιψη, ενώ η αιτία της ήττας τους είναι ξεκάθαρη: η απώλεια των δεσμών τους με την ιστορία, με τις παραδόσεις και με το κοινωνικό περιβάλλον που τους δημιούργησε.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τα γαλλικά, ιταλικά, βελγικά και ολλανδικά εργατικά κόμματα – τα οποία έχασαν τις αξίες και θυσίασαν τις αντιλήψεις τους, με αντάλλαγμα το «στενό κορσέ» της ΕΕ που τους εξασφάλιζε μεν άνεση, αλλά εις βάρος της εθνικής κυριαρχίας, του κράτους πρόνοιας και της Δημοκρατίας. Το γεγονός αυτό ήταν και είναι ακόμη πιο εμφανές στην Ελλάδα, όπου τα συντηρητικά και τα προοδευτικά κόμματα εξουσίας ήταν ένοχα της υπερχρέωσης, της χρεοκοπίας και της μετατροπής της χώρας σε αποικία χρέους – με τελικό αποτέλεσμα να υπηρετούν το ένα μετά το άλλο τον ακραίο ευρωπαϊκό νεοφιλελευθερισμό, μεταξύ άλλων για να αποφύγουν την τιμωρία για τις εγκληματικές πράξεις τους.
Ήλθε αλήθεια η ώρα να αλλάξει και η Ελλάδα στάση; Να σκεφθεί εάν θα πρέπει να επιλέξει την έξοδο της από την ΕΕ, παρά το ότι είναι πολύ αργά, έχοντας παραδώσει ήδη το 2012 την εθνική της κυριαρχία υποθηκεύοντας τα πάντα; Παρά το ότι είναι εγκλωβισμένη στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια; Ακόμη χειρότερα, παρά το ότι είναι κυριολεκτικά δεμένη χειροπόδαρα; Αξίζει η παραμονή σε ένα ασφαλές μεν σπίτι που όμως σε απομυζούν, σε κλέβουν, σε δέρνουν, σε εξευτελίζουν, σε κακολογούν, δεν σου δίνουν καμία σημασία και σε ληστεύουν καθημερινά, απαιτώντας επί πλέον την πλήρη υποταγή σου; Ήλθε η ώρα για ένα πραγματικό GREEXIT;
Δεν υπάρχει πάντως καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, η ΕΕ είναι μία νεοφιλελεύθερη γερμανική λέσχη, στην οποία κανένας δεν λογοδοτεί στους Πολίτες της. Επίσης πως το BREXIT είναι μία προσπάθεια δημοκρατικής αναβίωσης και αντίστασης στην κυριαρχία των ελίτ που λεηλατούν αδυσώπητα τις αδύναμες εισοδηματικές τάξεις – επί πλέον μία προσπάθεια απελευθέρωσης από τα δεσμά της Γερμανίας. Η Ελλάδα όμως δεν έχει το μέγεθος και τις δυνατότητες της Μ. Βρετανίας – ενώ οι Έλληνες δεν φαίνονται αποφασισμένοι να σπάσουν τις αλυσίδες της σκλαβιάς τους, αποδεχόμενοι τις τεράστιες θυσίες που προϋποθέτει κάτι τέτοιο.
Εν τούτοις, εάν δεν το κάνουν, είναι δεδομένο πως το Έθνος τους θα βαδίζει από το κακό στο χειρότερο – με τελικό αποτέλεσμα να αλλάξει το ιδιοκτησιακό καθεστώς της χώρας και να αλλοιωθεί από την παράνομη μετανάστευση η κοινωνία, σε συνδυασμό με τη φυγή στο εξωτερικό ενός μεγάλου αριθμού Ελλήνων. Να μετατραπούν όσοι μείνουν στην Ελλάδα σε εξαθλιωμένους σκλάβους χρέους των λίγων εγχωρίων και των πολλών ξένων ελίτ, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον τους – οπότε ουσιαστικά εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα.
Το Εργατικό Κόμμα πάντως στη Μ. Βρετανία ήταν πεπεισμένο πως η έξοδος από την ΕΕ θα είχε καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα – μη έχοντας καμία εμπιστοσύνη στις δυνατότητες της να τα καταφέρει εκτός της ΕΕ. Αναφερόταν δε μόνο προσχηματικά στο ευρωπαϊκό ιδεώδες και στην ανάγκη συνένωσης των κρατών της ηπείρου για την αντιμετώπιση των ισχυρών χωρών, όπως η Κίνα, η Ρωσία ή οι Η.Π.Α. – χωρίς όμως να δίνει σημασία στον άλλο μεγάλο κίνδυνο, στα μεταναστευτικά κύματα από την Ασία και την Αφρική που έχουν στο στόχαστρο τους την Ευρώπη, λόγω της μοναδικής αντίληψης του που παρέμεινε ανέπαφη: του διεθνισμού που πλέον συμπλέει με το σύστημα Soros και τη συμφωνία του Μαρόκου.
Εν προκειμένω, δεν μένει παρά να περιμένει κανείς τα αποτελέσματα στην πράξη – αφού οι Βρετανοί πήραν το ρίσκο, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο το κόμμα που σεβάσθηκε την απόφαση τους: τους Συντηρητικούς εις βάρος των Εργατικών. Η πρώτη δυσκολία τους θα είναι η άμυνα τους απέναντι σε μία μαινόμενη Γερμανία, καλυμμένη κάτω από το μανδύα της ΕΕ – η οποία θα θελήσει (ύπουλα φυσικά) να δημιουργήσει ένα «παράδειγμα προς αποφυγή», όπως στην περίπτωση της Ελλάδας το 2010, το 2012 και το 2015, διαλύοντας τους οικονομικά.
Ο στόχος της θα είναι να μην προσπαθήσει κανένα άλλο κράτος να αποδράσει από την ΕΕ που θεωρεί de facto δική της αυτοκρατορία – γνωρίζοντας πως πολλές άλλες χώρες είναι με το πόδι στην πόρτα εξόδου, περιμένοντας να δουν τι θα συμβεί με τη Βρετανία. Πριν από όλες η Ιταλία που είναι αδύνατον να επιλύσει τα προβλήματα της εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης – με τελική κατάληξη τη μοίρα της Ελλάδας, τη μετατροπή της δηλαδή σε ένα άβουλο γερμανικό προτεκτοράτο.
Επίλογος
Κλείνοντας, οφείλουμε να σημειώσουμε πως η Γερμανία προσπαθεί να ανεξαρτητοποιηθεί από τις Η.Π.Α., προσεγγίζοντας τη Ρωσία – ενώ σύμφωνα με δημοσκοπήσεις η γερμανική κοινή γνώμη έχει γίνει απίστευτα αντιαμερικανική, με το 57% να μην έχουν καμία εμπιστοσύνη στις Η.Π.Α., έναντι μόλις 25% στη Ρωσία. Στα πλαίσια αυτά, η συνεργασία Ρωσίας-Γερμανίας (η Τουρκία θεωρείται πια σύμμαχος και των δύο) είναι πιο πιθανή από αυτήν κάποιας από τις δύο με την Κίνα – αν και οι Αμερικανοί θα επιλέξουν να «βυθίσουν» τη Γερμανία, παρά να της το επιτρέψουν. Ίσως λοιπόν υπάρχουν ακόμη ελπίδες για μία πραγματικά ενωμένη Ευρώπη που θα θέλαμε όλοι μας – αν και είναι πολύ αμυδρές.