Δεν έχει μεγάλη σημασία αν ο Ασάνζ είναι άνθρωπος των Ρώσων ή έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης και ιμάντας συμφερόντων. Αυτό που μας δείχνει η ιστορία του είναι ότι όταν αποφασίσεις να τα βάλεις με το «σύστημα» είσαι εξ ορισμού χαμένος
Αν η ιστορία του Τζούλιαν Ασάνζ γίνει ταινία, το μεγαλύτερο κομμάτι της θα πρέπει να γυριστεί στον περιορισμένο χώρο ενός υπογείου, εκεί όπου ο πρωταγωνιστής πέρασε επτά ολόκληρα χρόνια.
Ο Ασάνζ έζησε τα τελευταία επτά χρόνια σε ένα υπόγειo διαμέρισμα, στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο. Γιατί στο υπόγειο; Διότι αν κυκλοφορούσε στους χώρους με παράθυρα, δεν ήξερε τι θα τον βρει, ούτε πότε θα τον βρει. Μερικοί από τους καλύτερους φονιάδες του «ελεύθερου κόσμου» εργάζονται για τις μυστικές υπηρεσίες χωρών που διαθέτουν τα μέσα για να κάνουν αυτές τις δουλειές γρήγορα και με χειρουργική αποτελεσματικότητα. Στο υπόγειο ο Ασάνζ ήταν πιο ασφαλής. Η κυβέρνηση του Ισημερινού προτίθετο να τον στείλει, ως διπλωμάτη, στη Ρωσία που τον περίμενε με την αγκαλιά της μάνας και τα νύχια της αρκούδας. Ωστόσο οι Βρετανοί είχαν διαμηνύσει ότι έτσι και πατoύσε το πόδι του εκτός πρεσβείας δεν θα διέθετε καμία ασυλία. Είναι, βέβαια, να απορείς πώς οι Ρώσοι δεν έστησαν μία επιχείρηση για να τον πάρουν από εκεί μέσα. Αλλά αυτά θα γίνονται μόνο στις ταινίες.
Ναι, βέβαια, η Ρωσία ωφελήθηκε όσο κανείς από τις αποκαλύψεις των Wikileaks, ειδικά όταν διέρρευσαν τα emails της Χίλαρι Κλίντον. Δεν ξέρουμε αν η διαρροή έγινε από τα Wikileaks ή από τη Ρωσία μέσω των Wikileaks. Γενικώς η Ρωσία είχε προνομιακή μεταχείριση από το σύστημα των διαρροών καθώς δεν εμφανίστηκαν ντοκουμέντα που να πλήττουν το καθεστώς Πούτιν. Επίσης από ένα σημείο και μετά σταμάτησε να είναι απολύτως σαφές τι είναι, πώς δουλεύει και ποιος διαχειρίζεται όλο αυτό το σύστημα. Θυμηθείτε ότι η ΕΥΠ προώθησε εκεί τις συνομιλίες των μελών της τρόικας που είχε υποκλέψει σε μία από τις επισκέψεις τους στην Αθήνα. Για κάποιους η πλατφόρμα ήταν έκφραση της μαχητικής δημοσιογραφίας, για άλλους ένα κανάλι μυστικών υπηρεσιών με ηγεμονικό ρόλο της Ρωσίας.
Τέλος πάντων, αυτά τα πράγματα όταν μεγαλώνουν δεν μένουν ανέγγιχτα, ούτε αφήνουν αδιάφορα τα μεγάλα εθνικά συμφέροντα. Ωστόσο η περίπτωση των Wikileaks και του Ασάνζ δίνουν έρεισμα για μία ενδιαφέρουσα κουβέντα περί δημοσιογραφίας, ηθικής και του δικαιώματος των πολιτών να γνωρίζουν πολλά περισσότερα από αυτά που βλέπει ο ήλιος. Είναι ένα σύγχρονο debate ανάμεσα στον πολίτη και στο σύστημα. Έχει να κάνει με αυτά που ξέρει ο πολίτης, με όλα όσα έχει δικαίωμα να ξέρει και όλα όσα του επιτρέπονται να γνωρίζει. Σχηματίζεται ένα κουβάρι από επιχειρήματα. Τραβάς τη μία άκρη και αποκαλύπτεις κάτι που εξελίσσεται εις βάρος των πολιτών μίας χώρας ή του πλανήτη. Τραβάς μία άλλη και βρίσκεται μπροστά σε κάτι που πλήττει ζωτικά εθνικά συμφέροντα. Τι είναι, τελικά, σημαντικότερο σε έναν κόσμο που είναι εξ ορισμού άδικος; Η αλήθεια ή τα συμφέροντα;
Σε αυτή τη συζήτηση δεν έχει μεγάλη σημασία αν ο Ασάνζ είναι άνθρωπος των Ρώσων ή έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης και ιμάντας συμφερόντων. Αυτό που μας δείχνει η ιστορία του είναι ότι όταν αποφασίσεις να τα βάλεις με το «σύστημα» είσαι εξ ορισμού χαμένος.