Ο Νίκος Συρίγος αποχαιρετά έναν τύπο φωτεινό που δεν είχε «γκρίζο» ποτέ.
Ο Μάικ Ευαγγελίτσης δεν έκανε καμιά μεγάλη καριέρα. Δεν θα μείνει στην Ιστορία από τους τίτλους, τις κούπες, τη δόξα ή τη… λεζάντα. Ίσως να μην μείνει καν στην Ιστορία. Να ξεχαστεί όπως τόσοι άλλοι. Να τον θυμούνται, σε λίγο καιρό, οι 5-10 φίλοι του, οι δυο κόρες και οι γυναίκες που τον αγάπησαν.
Όσοι τον γνώρισαν πάντως, όσοι τον θυμούνται για λίγο, περισσότερο ή για πάντα, θα το κάνουν για έναν λόγο. Γιατί ήταν ένα γελαστό παιδί… Ένας καλός άνθρωπος. Ένας φωτεινός τύπος, που ακόμη και αν δεν ήταν δίμετρος και βάλε αλλά 1 μέτρο και ένα μίλκο, θα έμπαινε στο χώρο και θα ένιωθες ότι μπήκε ξαφνικά το φως. Ένας ωραίος τύπος.
Κάπως έτσι λες, μπορεί να έφυγε νωρίς, 38 χρόνων μόλις, αλλά έζησε καλά. Έζησε ευτυχισμένος. Γελαστός και γελασμένος. Γελασμένος αλλά ευτυχισμένος. Όπως όλοι οι άνθρωποι που γεννιούνται και τους χαϊδεύει ο Θεός. Με τον Μάικ δεν είχαμε καμιά στενή φιλία. Τα λέγαμε σε κάνα γήπεδο ή στο Facebook. Αλλά όταν έβλεπα κάποιο μήνυμα του ή κάνα ποστάρισμα στον τοίχο του, ήταν σαν να άνοιγα ένα παράθυρο στη θάλασσα. Πάντα. Ο μπαγάσας δεν είχε «γκρίζο» ποτέ. Καλοκαίρι… Καλοκαίρι…
Τον έβλεπες να έρχεται κατά πάνω σου, δυο μέτρα «νταμάρι» με τα τατουάζ και κατουριόσουν πάνω σου. Άμα δεν τον ήξερες. Άμα είχες την τύχη να τον γνωρίζεις περίμενες πάλι πότε θα… κατουρηθείς. Από τα γέλια.
Διάβασα το μήνυμα της μεγάλης κόρης του, της Νεφέλης και λύγισα… Για χίλιους λόγους. Όποιος έχει παιδιά καταλαβαίνει. Από την άλλη όμως σκέφτηκα ότι η Νεφέλη και η μικρή αδελφή της, ήταν τυχερές. Γιατί έζησαν πλάι σε έναν άνθρωπο που ήταν η χαρά της ζωής. Σε γίγαντα με καρδιά μικρού παιδιού. Και ναι, τέτοιοι άνθρωποι είναι που η απουσία τους πονάει. Πονάει που δεν θα έχεις πια αυτή την αγκαλιά αλλά όταν περάσει ο πόνος, όταν ο χρόνος κάνει τη δουλειά του, θα θυμάσαι όλες αυτές τις στιγμές που άλλοι θα ήθελαν δυο ζωές για να ζήσουν. Ο Μάικ, ο «ψηλός» που έφυγε τόσο ξαφνικά, μας άφησε ένα μάθημα… Ένα μάθημα που κανείς μας δεν πρέπει να μείνει μετεξεταστέος ούτε μία φορά από εδώ και πέρα: ΝΑ ΖΕΙΣ! ΝΑ ΖΕΙΣ! ΝΑ ΖΕΙΣ!
Καλό δρόμο ψηλέ… Πολύ βιαστικός ήσουν ρε μπαγάσα…