Ο Παναθηναϊκός έκανε πλάκα στους Ισπανούς, δεν μπόρεσε όμως να νικήσει την “εγκληματική οργάνωση” του Μπερτομέου.
Γράφει ο Νικόλας Βασιλαράς.
Ας μην κοροϊδευόμαστε, μας πόνεσε και μας πονάει ο αποκλεισμός από το φάιναλ φορ του Βελιγραδίου. Ενδεχομένως να μας πονάει και περισσότερο από τις αμέσως προηγούμενες χρονιές. Και ξέρετε γιατί; Διότι αποδείξαμε ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ πως το αξίζαμε και με το παραπάνω να είμαστε εκεί ρε αδερφέ.
Από την άλλη ας είμαστε όμως και ρεαλιστές. Με την “εγκληματική οργάνωση” του Μπερτομέου πως διάολο να τα βάλεις; Ειδικά μετά τα όσα έγιναν την Τετάρτη (βάλτε και το κυνήγι με τα πρόστιμα, τις πειθαρχικές διαδικασίες και τις τιμωρίες μέχρι και στον Μάνο), δεν υπήρχε περίπτωση να νικήσεις, αν δεν έκανες το παιχνίδι της ζωής σου. Οι τυφλοί είδαν, οι μουγκοί μίλησαν και οι κουτσοί περπάτησαν ετούτη την εβδομάδα. Και τουλάχιστον άρχισαν να ξυπνάνε και οι υπόλοιποι. Η μπόχα απλώθηκε και στα άλλα γήπεδα και δεν μοιάζουμε σαν τους τρελούς τους χωριού. Καταλαβαίνουν όλοι σιγά -σιγά πως κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο, όχι της Δανιμαρκίας αλλά αυτού του υπαλληλάκου του Μπερτομέου.
Οτι και να μας λένε την ξεφτίλισε ο Παναθηναϊκός τη Ρεάλ και στα δύο ματς μέσα στη Μαδρίτη. Πλάκα της έκανε κι ας μην έφτασε να παίξει στο μάξιμουμ. Στο πρώτο παιχνίδι έκανε μια χαρά ματς για το μπρέικ και χρειάστηκε να γίνουν τα όργια των οργίων. Φάσεις που έβγαζαν μάτια, που δεν χρειαζόταν καν να τις ξαναδείς. Μην τα θυμίζουμε και συγχυζόμαστε, τα είδε και τα παραδέχτηκε όλος ο ντουνιάς. Πλην των “εξαρτημένων” από τα φράγκα του Ισπανού, που δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα για το “φόνο”.
Οι οποίοι “εξαρτημένοι” λέγε – λέγε έχουν καταφέρει να επηρεάσουν και κάποιους, ευτυχώς λίγους, δικούς μας. Να τους βάλουν δηλαδή στο τριπάκι να μιλάνε για... μπάσκετ και να αναλύουν τακτικές και συστήματα ΜΕΤΑ ΑΠ ΟΛΑ ΑΥΤΑ. Οπως τους κάνουν οι δήθεν αντικειμενικοί και στη μπάλα για να νομιμοποιούν τη βρωμιά και τα πίσω από τις κουρτίνες αφεντικά τους. Ειλικρινά είναι στιγμές που τους “ζηλεύω” τους συγκεκριμένους δικούς μας. Που τους φταίει ο Πασκουάλ, το κακό ξεκίνημα, το ντεφορμάρισμα κάποιων παικτών η κόντρα του Δημήτρη και δεν ξέρω εγώ τι άλλο εκτός από τα κοράκια. Θα ήθελα μάλιστα να μάθω τι πίνουν και δεν μας δίνουν. Σίγουρα θα μας χρειαστεί και εμάς με όσα περνάμε.
Λες και υπάρχει άγραφος νόμος δηλαδή πως αν δεν κάνεις το απόλυτο ματς απαγορεύεται να κερδίσεις. Είναι σαν να μπαίνει ο άλλος στο σπίτι να σε κλέβει και να σε σκοτώνει και να σου λένε μετά πως εσύ φταις γιατί δεν έβαλες συναγερμό και δεν ήξερες πολεμικές τέχνες να τον κοπανήσεις. Θα έλεγε κανείς πως για κάτι τέτοιους... καλά μας κάνουν, αλλά τι φταίνε και οι υπόλοιποι...
Πάμε και στα φρέσκα τα κουλούρια. Εκει που αρχικά το τριφύλλι πήγε να βάλει ένα μεγάλο αυτογκόλ. Να δώσει άλλοθι στη μαφία και τα παπαγαλάκια της, να χάσει δηλαδή με τα χέρια κάτω και να “ξεχαστούν” ακόμη και όσα προηγήθηκαν δυο μέρες πριν. Αν και ξεκίνησε καλά, ξαφνικά έσβησαν τα φώτα και έχασε τα αυγά και τα καλάθια. Μόνος του, χωρίς να χρειαστεί να τον πειράξουν οι γκρίζοι λύκοι. Βρέθηκε ξαφνικά στο καναβάτσο και πήγαινε για χοντρή ήττα με τους αντιπάλους να βλέπουν το καλάθι σαν βαρέλι και να τα βάζουν όλα μέσα.
Ακόμη και έτσι όμως την ξεφτίλισε την Ρεάλ στο τελευταίο δεκάλεπτο. Η εκπληκτική άμυνα με παγίδες που έστησε ο πανούργος Πασκουάλ και το ξέσπασμα κυρίως του Σίγκλεντον και του Καλάθη μπροστά, έφεραν τον Παναθηναϊκό προ των πυλών με την απόλυτη ανατροπή και με ένα τρομερό ξεβράκωμα στα ανθρωπάκια της Ευρωλίγκας. Ενα ξεβράκωμα που ακόμη και έτσι ΉΡΘΕ. Και ήρθε γιατί όλοι κατάλαβαν πως χωρίς τα μαζεμένα εμετικά σφυρίγματα στο φινάλε ΔΕΝ ΕΧΑΝΕΣ. Θα επέστρεφες νικητής και θα τους περίμενες από βδομάδα και με την όπισθεν στο ΟΑΚΑ. Ολη η Μαδρίτη είχε... μυρίσει με το σκηνικό που τους έκανες στο τελευταίο πεντάλεπτο. Ψαχνόντουσαν και δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ήταν αυτό που τους βρήκε και πως θα την σκαπουλάρουν.
Κάπου εκεί λοιπόν ανέλαβαν να παίξουν και πάλι μπάλα οι Φιλιππινέζες του Τζόρντι. Και το καθάρισαν το ματσάκι κανονικά και με το νόμο. Με σκανδαλώδεις και εξόφθαλμες αποφάσεις. Τα καραγκιοζιλίκια του Ρέγιες, η γραμμή που δεν πάτησε ποτέ ο Θανάσης, το... πέναλτι του παιχταρά αλλά και μέγιστου αληταρά Ντόντσιτς, ο οποίος θα μπορούσε μέχρι και να αποβληθεί. Θέλετε και άλλα; Και όχι απλά δεν αποβλήθηκε αλλά σου κολλάει από το πουθενά και με ταμπλό στη λήξη του χρόνου ένα τρίποντο που άλλες εκατό φορές να το ξανακάνει δεν πρόκειται να το βάλει. Παίζανε που παίζανε με... παίκτες παραπάνω οι Ισπανοί, κοιμήθηκε και ο Θεός και το γλίτωσαν το χουνέρι στο φινάλε.
Τέλος πάντων. Το κακό φαινότανε, έγινε και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Το θέμα είναι τι κάνεις από εδώ και πέρα. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στους τελικούς με τον Ολυμπιακό, αλλά στα πραγματικά σοβαρά. Η τελευταία ανακοίνωση του Γιαννακόπουλου που δικαίως βράζει , είναι ψύχραιμη, δείχνει ότι... κάποιος θα φύγει, αλλά αυτός μπορεί να μην είναι και ο Παναθηναϊκός. Με όπλο το διαρκές “σεντράρισμα”, αλλά και το ξύπνημα των υπολοίπων είναι προφανές ότι ο Δημήτρης θα προσπαθήσει να “στείλει” τον καλοπληρωμένο Μπερτομέου, από εκεί που ήρθε. Αν δεν τα καταφέρει θα αποχωρήσει ο Παναθηναϊκός. Και δεν βλέπω να είναι μόνος του...