14/10/2017
Η τάση της νομικής αναγνώρισης των «δικαιωμάτων νέας γενιάς» μεμονωμένων -ή έστω ελάχιστων- συνανθρώπων μας, συνέπεσε (όχι τυχαία) με την άνοδο του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού ως οργανικό του συστατικό, αξεδιάλυτα δεμένου με την αγιοποίηση του δικαιώματος του επιχειρείν.
Η κοινωνία, το κράτος, η τοπική αυτοδιοίκηση και τα άλλα συλλογικά δημιουργήματα της Πολιτικής Κοινωνίας, στην εποχή της νεωτερικότητας, απαγορεύεται πλέον να κατέχουν μέσα παραγωγής και να ασκούν οικονομικές δραστηριότητες γιατί αυτό θεωρείται «έγκλημα καθοσιώσεως» από το …ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού.
Ταυτόχρονα αλλάζει ριζικά η θεώρηση του Προσώπου, η οντολογία του, όπως προσδιοριζόταν από την κλασική φιλοσοφία και τη χριστιανική πίστη.
Το άτομο, που γίνεται Πρόσωπο, μέσα στην κοινότητα των πολλών και μέσα από τα ήθη, τα έθιμα, τις αξίες και τις προτεραιότητες της οικογένειας, της Πολιτείας, του Έθνους, της χριστιανικής τελολογίας κ.λπ., αποτελεί μια …παρωχημένη οντότητα που πρέπει να δώσει τη θέση της στις «αρετές» και τις αξιώσεις της αγοράς, στις επιθυμίες και στην ορμή προς επιβολή του Ιδίου Εγώ του ατόμου, ακόμη κι αν αυτό εμφανίζει αποκλίσεις στη φυσιολογία, τις ορμονικές εκκρίσεις, την κοινωνική και σεξουαλική συμπεριφορά, εν σχέσει με τις συνήθεις πράξεις που ανανεώνουν τον ανθρώπινο και κοινωνικό ιστό.
Η ποικιλία όμως των εναλλακτικών μορφών σεξουαλικής συμπεριφοράς δεν δημιουργεί φύλο, άρα ο όρος «κοινωνικό φύλο» είναι, από επιστημονικής και φιλοσοφικής άποψης, λανθασμένος. Η κοινωνία, η επιστήμη και ο πολιτικός βίος πρέπει να στοχεύουν στη «διόρθωση» των αστοχιών της φύσης και όχι στη μονιμοποίησή τους ως οντολογική πραγματικότητα. Γι’αυτό, στα θέματα αυτά έχουν λόγο οι ειδικοί και όχι οι πολιτικοί ακτιβιστές ενός παρωχημένου φιλελευθερισμού που φορά τον μανδύα του ανθρωπισμού.
Αν αρνούμαστε ότι σκοπός της ζωής είναι κατά τον Πλάτωνα η αρετή και κατά τη χριστιανική διδασκαλία η αγιότητα, τότε τουλάχιστον ας ακροαστούμε την κοινότητα των πολλών που η δημοκρατία θεωρεί ως τον υπέρτατο νομοθέτη και δημιουργό των ηθών, των εθίμων και του τρόπου έκφρασης του ανθρώπινου όντος. Γιατί, όταν ιδεολογικοποιείται ένα αμιγώς επιστημονικό θέμα, όπως πράττει ο κυρίαρχος πλέον νεοφιλελευθερισμός, τότε ο πάσχων άνθρωπος εργαλειοποιείται. Γι’αυτό άλλωστε και η τρόικα των δανειστών, τόσο επίμονη και λαλίστατη στην κατάργηση και του στοιχειώδους Κοινωνικού Κράτους, αφήνει το πεδίο ελεύθερο για τις ανώδυνες ασκήσεις ελευθεριότητας ενός αδικαίωτου αναρχο-θατσερισμού.
Τι την ενδιαφέρει άλλωστε, μέσα στην ατμόσφαιρα του ασίγαστου και αδυσώπητου ανταγωνισμού των κρατών της ΕΕ (και κυρίως της ζώνης της ΟΝΕ), αν η ελληνική οικογένεια, η ελληνική κοινωνία, το ελληνικό έθνος, παρακμάζουν και απομειώνονται διαρκούντος του νεοφιλελεύθερου μνημονιακού χρόνου, αν η ελληνική κοινωνία και οικονομία μεταβάλλονται σε δευτερεύουσες, ελλειμματικές, συμπληρωματικές οντότητες (εν σχέσει προς τις κεντροευρωπαϊκές); Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να ολοκληρώσουν το οικοδόμημα των μνημονιακών νόμων για να οριστικοποιηθεί η Μετάπτωση της χώρας στη δεύτερη ή και τρίτη περιφερειακή ζώνη.
Επομένως, ο νεοΠολιτισμός των αποκλίσεων, ως το ανώτερο στάδιο του δικαιωματικού νεοφιλελευθερισμού υπονομεύει τη συλλογικότητα, κατακερματίζει την κοινή θέαση της ζωής και καταργεί την ουσία της Πολιτικής ως λειτουργίας και ευθύνης των πολλών. Γι’αυτό, όσο ο ανώδυνος για το σύστημα ατομοκεντρικός δικαιωματισμός διευρύνεται, τόσο τα βασικά ατομικά, κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα των πολλών συρρικνώνονται.
Αυτά τα ολίγα εξηγούν τον λόγο συνύπαρξης των «πεφωτισμένων» του ΣΥΡΙΖΑ με τους «σκοταδιστές» στην ίδια κυβέρνηση.-
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
ΕΝ.ΥΠ.Ε.Κ.Κ.