Κάθε ημέρα γράφουμε, βρίζουμε, αγανακτούμε και καταριόμαστε το πολιτικό μας σύστημα και τους πολιτικάντηδες του.
Ο κόσμος, πλην μιας μικρής κάστας βολεμένων και των βουλευτών, βλέπει ξεκάθαρα ότι αυτή η «οργάνωση» μας οδηγεί στον όλεθρο, κανείς όμως δεν κάνει ξεκάθαρη αντιπρόταση.
Αντιπρόταση που να μπορεί να εξελιχθεί σε δυναμικό κίνημα μακριά από τα σάπια πολιτικά υλικά του σήμερα.
Νομίζω λοιπόν πως ήρθε η κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε.
ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝ ΑΜΕΣΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Κάντο όπως στην Ελβετία λοιπόν!! Ή μάλλον όπως γινόταν στην αρχαία Αθήνα.
Η μητέρα μου που είχε φιλοξενηθεί από Ελβετούς μου έχει πει πώς λειτουργούν.
Μου έχει εξιστορήσει περίπτωση όπου γινόταν δημοψήφισμα για το αν θα κατασκευαστεί ένα συντριβάνι(!!!)
Σε άλλη περίπτωση αδελφικός φίλος με ρώτησε επίσης μια ημέρα: γνωρίζεις ποιός είναι πρωθυπουργός και υπουργός οικονομικών στην Ελβετία αυτήν την στιγμή? Σιωπή
Και τότε αντιλήφθηκα ότι εκεί τα πράγματα δουλεύουν χωρίς την ανάγκη ύπαρξης πολιτικής κάστας όπως υπάρχει στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Ψάχνοντας αναλυτικά το ζήτημα ανακάλυψα αρκετά επίσημα στοιχεία.
Ένα συναρπαστικό άρθρο με πληθώρα πληροφοριών έχει αναρτηθεί από τον κ. Πέτρο Βουρλή, στο referendumsforgreece.wordpress.com
Παραθέτω αυτούσιο απόσπασμα:
ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ
«Από το 1848 ως το 2007 διεξήχθησαν στην Ελβετία διακόσια είκοσι ένα (221) υποχρεωτικά δημοψηφίσματα. Λέγονται έτσι γιατί δεν χρειάζεται να συλλέξει κανείς υπογραφές για να τα καλέσει (θυμηθείτε, στην Ελβετία δημοψήφισμα καλούν ΜΟΝΟΝ οι πολίτες ΚΑΙ ΟΧΙ οι πολιτικοί). Οποιαδήποτε αλλαγή στο Σύνταγμα πρέπει να περάσει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ από δημοψήφισμα. Το ίδιο και η συμμετοχή της Ελβετίας σε οποιαδήποτε υπερεθνική οντότητα (ΝΑΤΟ, ΕΕ, κ.α.). Στα δημοψηφίσματα αυτά πρέπει να επιτευχτεί διπλή πλειοψηφία, και πολιτών και καντονιών. Αυτό γίνεται έτσι ώστε να μην μπορούν τα πολυπληθή καντόνια (όπως αυτό της Ζυρίχης με 1,3 εκατομμύρια κατοίκους) να επιβάλουν την άποψη τους στα λιγότερο πυκνοκατοικημένα (το Appenzell Innerrhoden έχει μόλις 15.000 κατοίκους). Έτσι λοιπόν οι Ελβετοί πολίτες αποφασίζουν κατά μέσο όρο 1,4 φορές τον χρόνο για ιδιαίτερα σημαντικά ζητήματα. Την δεκαετία του 70 ο μέσος όρος των υποχρεωτικών δημοψηφισμάτων ήταν 5 ανά έτος! Η ουσία του υποχρεωτικού δημοψηφίσματος είναι ότι τόσο το Σύνταγμα (και ό,τι αυτό προβλέπει) όσο και η συμμετοχή της χώρας σε υπερεθνικούς οργανισμούς δεν μπορεί παρά να απολαμβάνει την σύμφωνη γνώμη των πολιτών. Μόνο τότε, τα προηγούμενα, είναι δημοκρατικά νομιμοποιημένα. Μην διανοηθείτε σύγκριση με την ελληνική πραγματικότητα. Εδώ το Σύνταγμα και η συμμετοχή της χώρας σε υπερεθνικούς οργανισμούς, γράφεται και αποφασίζεται αντίστοιχα από μια δεκάδα οικογενειών. Όπως σε κάθε ολιγαρχία………»
ΑΥΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ.
ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΛΗΠΤΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ.
ΑΥΤΟ ΤΡΕΜΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΛΙΤ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΕΕ
Ολόκληρο το άρθρο στον παρακάτω σύνδεσμο: