Τα τελευταία 4 χρόνια, εκτός από όσους τοποθετούνται στη μία από τις δύο πλευρές του διπόλου «Μνημόνιο-αντιμνημόνιο», πολλές φορές οι «μνημονιακοί» αυτοαποκαλούνται και «μεταρρυθμιστές».
Βεβαίως, η λέξη «μεταρρύθμιση» είναι η πλέον κακοποιημένη της τελευταίας 4ετίας, αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση -το γιατί δηλαδή είναι μεταρρύθμιση να απολύεις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών και όχι να συλλαμβάνεις το «μαύρο χρήμα» που κυκλοφορεί μέσω off shore εταιρειών και τριγωνικών συναλλαγών.
Σε κάθε περίπτωση, αυτά τα τελευταία χρόνια, πολλές φορές οι εκάστοτε κυβερνήσεις -και κυρίως αυτή η τελευταία- έχουν λειτουργήσει αντιθεσμικά, καταπατώντας ακόμη και στοιχειώδη δικαιώματα και στη λογική του «κράτους έκτακτης ανάγκης».
Και οι περισσότερες απ' αυτές τις αυθαιρεσίες γίνονται μεν στο όνομα των «μεταρρυθμίσεων», όμως δεν έχουν καμία σχέση μ' αυτές.
Η κυβέρνηση καταργεί εν μία νυκτί την ΕΡΤ, αγνοεί την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας και τις σφοδρές αντιδράσεις του Ευρωπαϊκού Δικτύου Δημοσίων Τηλεοράσεων (EBU) μόνο και μόνο για να βρει τα «κεφάλια» που ζητεί η τρόικα.
Λίγο νωρίτερα, η ίδια κυβέρνηση αγνόησε μια άλλη δικαστική απόφαση, που όριζε την επαναπρόσληψη των απολυμένων καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών.
Ο νέος πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, εκτός από τους security που θέλει να βάλει στα Πανεπιστήμια, είναι ταυτόχρονα και πρόεδρος του εποπτικού της ΝΕΡΙΤ. Τι κι αν το εποπτικό είναι επί της ουσίας παράνομο, τι κι αν έχουν υπάρξει τόσες παραιτήσεις με αντίστοιχες καταγγελίες για λογοκρισία. Ο Φορτσάκης εκεί, σταθερός και η κυβέρνηση αδιάφορη για τις καταγγελίες.
Ο υπουργός Εσωτερικών αποκαλύπτεται πως επιχείρησε να κάνει ρύθμιση για να πληρώνει τις παροχές υγείας στο δημοσιογραφικό ταμείο ως άνεργος. Ο ίδιος το αρνείται. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι ένας βουλευτής-υπουργός χρωστά περί 30 χιλιάρικα στο ταμείο του λέει πολλά. Παλιά -όχι και πολύ παλιά- αν ήταν άλλος στη θέση του θα είχε παραιτηθεί. Επειδή «το νόμιμο δεν είναι και ηθικό». Τώρα, κανένα πρόβλημα.
Ένας άλλος υπουργός, ο της Διοικητικής Μεταρρύθμισης (τι ειρωνεία...) προσπαθεί να βρει κι άλλα «κεφάλια» για απολύσεις, αναθεωρώντας τις συμβάσεις που μετατράπηκαν σε συμβάσεις αορίστου χρόνου και «ξηλώνοντας» το Προεδρικό Διάταγμα Παυλόπουλου, που έχει κριθεί νόμιμο από όλα τα δικαστήρια της χώρας, αλλά και από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Γιατί; «Γιατί μπορεί», όπως έλεγαν και οι καραβανάδες στο στρατό.
Και, επειδή το πρόβλημα ξεκινά από την κορυφή, ο πρωθυπουργός μόλις πριν 20 μέρες πάτησε για πρώτη φορά το 2014 (!) το πόδι του στη Βουλή. Κι αυτό, όχι για να απαντήσει σε ερωτήσεις στην Ώρα του Πρωθυπουργού, ούτε για να μιλήσει σε κάποια προ ημερησίας συζήτηση, όπως αυτή για την υπόθεση Μπαλτάκου που έχει ζητήσει εδώ και 6 μήνες η αξιωματική αντιπολίτευση. Πήγε στη Βουλή γιατί ζήτησε την εμπιστοσύνη της. Και δεν την ζήτησε καν ο ίδιος, διότι για πρώτη φορά, έβαλε ως «αντ' αυτού» έναν υπουργό να τη ζητήσει! Όσο για την προ ημερησίας; Την μπλοκάρει γιατί δεν γουστάρει το θέμα. Και η Ώρα του Πρωθυπουργού; Την έχει καταργήσει επειδή δεν γουστάρει να απαντά σε ερωτήσεις. Τόσο απλά.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν, αν μη τι άλλο, αυταρχισμό. Μία κυβέρνηση, έναν πρωθυπουργό και πολλούς υπουργούς, οι οποίοι, με τη δικαιολογία πως «η κατάσταση είναι έκτακτη και κρίσιμη», αγνοούν στοιχειώδεις δημοκρατικούς κανόνες ελέγχου και λογοδοσίας, γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια ακόμη και δικαστικές αποφάσεις, έχουν καταργήσει την έννοια της ευθιξίας και του ήθους στην πολιτική.
Κι όλα αυτά τα κάνουν στο όνομα των «μεταρρυθμίσεων». Άρα, δύο πράγματα συμβαίνουν: είτε περνάμε φάση «μεταρρυθμιστικού αυταρχισμού», είτε όλα τα προαναφερθέντα δεν είναι μεταρρυθμίσεις.
του Γιώργου Μελιγγώνη
http://www.matrix24.gr/, 28/10/2014