Γράφει: ο Νικόλαος Μουτσόπουλος
Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης έχει μόνιμη ανάγκη από εχθρούς για να επιβιώνει.
Αφού εξουδετέρωσε την επιχειρηματικότητα μέχρι τελικής πτώσεως (πλην των χορηγών των κομμάτων). Εν συνεχεία δαιμονοποίησε το πτώμα της ως ταξικό εχθρό του λαού.
Καθώς η αγελάδα που το έτρεφε δεν υπήρχε πλέον, στράφηκε στον άκρατο δανεισμό για να πληρώνει πρώτα τις κυβερνητικές σπατάλες και μετά τις παντός είδους αντιπαραγωγικές μονοπωλιακές δημόσιες επιχειρήσεις για την εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας που στηρίζουν τον σημερινό πολιτικό μηχανισμό εξουσίας και στηρίζονται από αυτόν, σε μια σχέση αδιέξοδης συνενοχής που εμποδίζει κάθε ορθολογική αντιμετώπιση της οικονομίας, αφού ο κάθε εταίρος είναι ταυτόχρονα όμηρος και δυνάστης του άλλου.
Μόνιμο θύμα και των δύο και τελικός οφειλέτης του λογαριασμού τους, όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες που βρίσκονται κάτω από την ιδιότυπη αυτή οικονομική κατοχή των κρατικών μονοπωλίων, επενδυμένη βέβαια με την ανάλογη ιδεολογική κάλυψη για την ευκολότερη εξαπάτηση του πολίτη, που δεν μας εξηγεί ωστόσο, πως είναι δυνατόν να μετρηθεί η καλή ή κακή απόδοση ενός κρατικού μονοπωλίου όταν δεν υπάρχει ανταγωνιστικό μέτρο σύγκρισης.
Η χρεοκοπία ήταν η νομοτελειακή κατάληξη και η φυσική συνέπεια σε κάθε χώρα της υφηλίου θα ήταν κατ’ αρχήν η λογοδοσία των υπευθύνων.
Να όμως που το καθεστώς ρίχνει πάλι στην αρένα του αποπροσανατολισμού ένα ακόμα αποδιοπομπαίο τράγο «την τρόϊκα» που το ίδιο προσκάλεσε στην χώρα μας για να καλύψει τις δικές του ασωτίες.
Πιστεύει πράγματι κανείς πως η κακοδαιμονία μας είναι μόνο η τρόϊκα και τίποτε άλλο;
http://www.olympia.gr/, 26/7/2014